ΖΗΛΩΤΕΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ!

 

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

Θ​​α ήταν παρήγορη η προσπάθεια των θυτών να παρουσιάσουν τα θύματα ως θύτες, σαν μια έμμεση ομολογία ότι η βία δεν είναι από μόνη της αποδεκτή, εάν δεν ήταν τόσο φανερό το ψέμα. Η στρατολογημένη βία γοητεύει πολλούς, απ’ όλο το πολιτικό φάσμα και από πολλές κοινωνικές ομάδες. Τόσο που όταν συμμορίες επιτίθενται σε μετανάστες ή συμβολαιογράφους, οι δράστες θεωρούν εαυτούς μαχητές σε πόλεμο και όχι τραμπούκους που εκ του ασφαλούς τρομοκρατούν.
Οι επιτιθέμενοι θέλουν να παρουσιάζονται ως θύματα που αντιστέκονται, ως προστάτες των αδυνάμων και εκδικητές. Η μακρά και σκληρή Ιστορία της Ελλάδας προσφέρει άπειρες αφορμές για τον καθένα να επιλέγει το δικό του πεδίο οργισμένης αντίδρασης. Γιατί, όμως, τόσοι πολλοί γοητεύονται από τη βία;

Η πολιτική χρήση της βίας υπήρχε πάντα. Όπως και οι δικαιολογίες γι’ αυτήν πάντα έβρισκαν αρκετή κοινωνική αποδοχή, ώστε το κακό να μην ξεριζώνεται. Η κρίση, η απόδειξη της αποτυχίας των «κομμάτων εξουσίας» και του κράτους, άνοιξε τον δρόμο για νέους σχηματισμούς να διεκδικήσουν την εξουσία – ή κομμάτια αυτής. Οι μαζικές συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων», την ώρα της μεγάλης αμφισβήτησης όλης της πορείας της χώρας, όχι μόνο εξάγνισαν όσους συμμετείχαν στους αναθεματισμούς και στην αναζήτηση «καθαρμάτων», έδειξαν, επίσης, ότι το έδαφος ήταν γόνιμο για όσους ήθελαν να δράσουν βίαια. Ηταν φανερό ότι και η βία θα έβρισκε ευρύτερη αποδοχή και η κυβέρνηση και το κράτος δεν είχαν το σθένος να προστατεύσουν τους θεσμούς, να ακουμπήσουν σε μηχανισμούς και διαδικασίες που οι ίδιοι οι πολιτικοί είχαν υπονομεύσει.

Η Χρυσή Αυγή υπήρχε πολύ πριν από την κρίση. Οι «αντιεξουσιαστές» και οι «αντάρτες πόλεως», επίσης. Τώρα, όμως, αισθάνθηκαν ότι η «εθνοσυνέλευση» των Αγανακτισμένων ήταν και το νέο σύνταγμα και καθεστώς, ότι τώρα και αυτοί εκπροσωπούσαν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας απ’ ό,τι πριν, και ότι οι κανόνες είχαν αλλάξει: όπως είχε αποδείξει ο Δεκέμβριος του 2008, η πολιτεία δεν ήταν σε άμυνα, ήταν σε παράλυση πριν από την κρίση. Γρήγορα αυξήθηκαν οι εκδηλώσεις βίας, είτε στη μορφή προπηλακισμού ανθρώπων που βόλευαν σαν εκπρόσωποι του συστήματος είτε στην πιο οργανωμένη δράση. Πάντα με μηδαμινή ή ελάχιστη αντίδραση από τις αρχές. Το κομμάτι του πολιτικού κόσμου που διεκδικούσε την εξουσία, επίσης, κατανόησε ότι η χώρα είχε μπει σε ένα λυκόφως όπου τα ψέματα ήταν αποδεκτά και οι ψευδαισθήσεις καλοδεχούμενες.

Έτσι, ομάδες της Χρυσής Αυγής αύξαναν συνεχώς τη δράση τους, φθάνοντας και σε φόνους, ενώ η εκλογική επιρροή των νεοναζί μεγάλωνε. Ενώ κυβέρνηση της Ν.Δ. ανέλαβε δράση εναντίον της Χρυσής Αυγής, η δίκη στελεχών δεν φάνηκε να κοστίζει ψήφους στην οργάνωση. Από την άλλη, δύο μέλη της Χρυσής Αυγής δολοφονήθηκαν (από δράστες που παραμένουν ασύλληπτοι), τα Εξάρχεια καταλήφθηκαν και «αντιεξουσιαστές» έχουν αναλάβει σχεδόν καθημερινή πολιτική παρέμβαση σε στόχους της αρεσκείας τους. Τώρα φθάσαμε στο σημείο να δέχεται επίθεση μπροστά στις κάμερες ο Γιάννης Μπουτάρης και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης να απειλείται από την οργάνωση «Ρουβίκωνας», μέσω Twitter, ότι θα τα πούνε «από κοντά και σύντομα». Και στις δύο περιπτώσεις είναι φανερό ότι αφενός οι δράστες της επίθεσης εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης δρούσαν με τη σιγουριά ότι η ιερή οργή τους επιτρέπει τα πάντα και έτσι μπορεί να εκδηλωθεί δημοσίως, αφετέρου οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί έχουν αναγάγει εαυτούς σε καθεστώς.

Και στις δύο περιπτώσεις, ενώ η βία «δικαιολογείται» από τα δήθεν «εγκλήματα» του στόχου, είναι φανερή η γοητεία που αυτή ασκεί στον όχλο και στους διαταραγμένους γενικώς – η πίστη του ζηλωτή ότι όσο χτυπάει τον ξένο Θεό, τόσο λατρεύει τον δικό του. Τα τελευταία χρόνια δεν κατακερματίστηκε μόνο η πολιτική σκηνή· απειλείται και η συνείδηση ότι όλοι ανήκουμε στην ίδια χώρα, ότι βρισκόμαστε σε κοινή πορεία. Μόνο η πιστή εφαρμογή των νόμων μπορεί να επιβάλει την ισονομία και να προστατεύσει τη δημοκρατία.