Γράφει η Παναγιώτα Χρονοπούλου // *
Ο Βράχος που ήθελε γλάρος να γενεί
Βράχος στέκομαι κι εσύ σαν Κύμα
Χτυπάς της ηρεμίας μου το μνήμα
Θλίψη σκορπάς κι εγωισμό
Κι εγώ παλεύω πια να κρατηθώ
Να μη βουλιάξω στον δικό σου το βυθό
Με σύντροφό μου τη μοναξιά
Που με αγκαλιάζει από πολύ παλιά
Τι ζητάς άραγε από μένα το δειλό
Που δε τόλμησα να μπω μες στο νερό
Και πάντα από μακριά το καρτερώ
Χωρίς τη δίψα μου να λησμονώ
Ως πότε θαρρείς θα στέκομαι γερός
Βράχος ατρόμητος μα και βουβός
Απέναντι στα κύματα που με χτυπάνε
Και τη καρδιά μου μέσα σου σκορπάνε
Εσύ ταξιδεύεις σε λιμάνια μακρινά
Περιμένω να γυρίσεις από την ξενιτιά
Αχ Ολύμπιοι Θεοί γιατί
Βράχος έγινα κι όχι ένα πουλί
Να ‘μουνα γλάρος να πετώ
Στον γαλανό τον ουρανό
Να χαζεύω θάλασσα τα κάλλη σου
Να ξεδιψώ μες στην αγκάλη σου
Να ταξιδεύουμε μαζί σε τόπους ξένους
Να ζούμε σαν τους ερωτευμένους
Την απεραντοσύνη σου να γνωρίσω
Και στους ωκεανούς σου να σβήσω
Μα δεν γεννήθηκα γλάρος
Παρά ένας σκληρός βράχος
Αλώβητος από τα κύματά σου
Αιώνια σκλάβος στα νερά σου
Φυλάσσω τα άκρα σου πιστά
Και μια ευχή ψιθυρίζω στα κλεφτά
Φουρτούνες να έρθουνε πολλές
Γιατί σ’ αυτές με αγκαλιάζεις και κλαις
*Η Παναγιώτα Χρονοπούλου σπουδάζει στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την συνήθεια να γράφει υιοθέτησε από τον πατέρα της. Τις περισσότερες φορές γράφει για δικές της εμπειρίες προσπαθώντας να κάνει τα συναισθήματα λέξεις για να εκφραστεί.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.