ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ - ΜΑΞΙΜΟΣ ΑΛΥΓΙΖΑΚΗΣ, «ΑΠΟΛΕΣΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΤΟΠΟΙ ΑΠΟΜΕΡΟΙ»!

Επιμέλεια- ανθολόγηση: Καλομοίρα Πιέτρη-Αυγούστη //

Μάξιμος Αλυγιζάκης, «Απολεσμένες στιγμές και τόποι απόμεροι»

Εκείνο το κορίτσι με το κόκκινο μπουφάν

που συνάντησα στην εποχή των ερώτων

με τα μάτια της πυρκαγιάς και τις τρικυμίες

του τρελού βοριά που να ‘ναι τώρα

τώρα που φεύγουν τα πουλιά

για τους ορίζοντες του χρόνου;

Είναι σίγουρα στις ανηφοριές

εκεί που παίζεται η ανθρωπιά του ανθρώπου,

εκεί που πέφτουν οι άμοιροι ξένοι,

εκεί που η ανθρώπινη ζύμη

κάνει το ψωμί πικρό,

εκεί που χτυπούν τα κύματα του πόνου,

εκεί που οι σκιές του Γκόγια φωνάζουν

πονεμένα για τους πολέμους και τη μιζέρια.

Ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που μας παίρνει.

Γινόμαστε έστω για λίγο, ένα μαζί του.

Μας πηγαίνει καμιά φορά μακριά

ανάμεσα από βουνά και πεδινά

σε πράσινες άσπιλες θάλασσες.

Αλλά να, έρχεται γρήγορα η στιγμή

που μας αφήνει κάπου στο πουθενά,

σαν κόκκους μικρούς στην ιλύ,

στις προσχώσεις ή σε βυθούς αχανείς.

Ο χρόνος είναι ποτάμι που μας παίρνει,

σε δύσκολα κι όμορφα ταξίδια.

Μα πάντα χωρίς γυρισμό.

* Απόσπασμα από το ποίημα «Απολεσμένες στιγμές», από την ποιητική συλλογή «Οι Δον Κιχώτες του Χρόνου», εκδ. Ρώμη

Πηγή: https://www.fractalart.gr