ΠΟΙΗΜΑ: "ΕΝΑΓΩΝΙΑ ΠΡΟΣΜΟΝΗ"

Γράφει η Κατερίνα Λιβιτσάνου- Ντάνου //

Εναγώνια προσμονή

Σε περίμενα

να σε φέρω στο θαυμαστό τούτο κόσμο

ν’ ανοίξεις τα αθώα ματάκια σου, ένα τόσο δα πλασματάκι

να μου χαμογελάσεις

να σε δω να μεγαλώνεις!

Σε περίμενα

να γυρίσεις απ’ το σχολείο – τα σχολεία-

να σε πάρω μια μεγάλη αγαπησιάρικη αγκαλιά

να σου πω να μη φοβάσαι

πάντα εγώ θα σε στηρίζω.

Σε περίμενα

να γυρίσεις απ’ το σπουδαίο Πανεπιστήμιο,

απ’ τη δουλειά, να μάθω νέα σου, πολύ σημαντικά,

να μου γνωρίσεις το (τη) σύντροφό σου

να σου πω την άποψή μου!

Σας περίμενα

όλους μαζί κι ένιωθα απέραντη ευτυχία

που γιορτάζαμε τη ζωή, που έπαιρνα αγκαλιά

τα παιδιά σου, τα δυο φορές παιδιά μου, στη λαμπρότερη

θεωρώ στιγμή της ζωής μου.

Σε περιμένω

τώρα που μεγάλωσα, που καλά γνωρίζω

πως πολλές υποχρεώσεις έχεις, που όμως μακριά μου

έχεις φύγει και μου φαίνονται χρόνια οι ώρες, καθώς

αδυνατώ κοντά σου να ‘ρθω.

Θα σε περιμένω

πάντα με αγάπη, με την ίδια λαχτάρα γι’ αγκαλιά.

Μην αναβάλλεις, γιατί όταν δε θα γίνεται πια να σε περιμένω,

δε θέλω τύψεις να ‘χεις που δεν ανταμώναμε, τις στιγμές

που εναγώνια σε περίμενα…

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΡΑΒΕΥΣΗ

Το ποίημα που παραθέτω στη συνέχεια, βραβεύτηκε πρόσφατα στον Ε΄ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2022-2023 από το Σύλλογο “Πνευματικοί ορίζοντες Λεμεσού, εφαλτήριο Λόγου , Τέχνης και Πολιτισμού” στην κατηγορία ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΤΙΧΟ”. Αισθάνομαι ικανοποίηση όχι για την αξία του βραβείου (έτσι κι αλλιώς λίγοι τα θεωρούν αξιόπιστα), αλλά για το μήνυμα που περνάει το ποίημά μου για την αμφίδρομη, μοναδική και αναντικατάστατη σχέση μάνα / γονιός – παιδί, τη διαρκή φροντίδα και αγωνία της μάνας (του γονιού) για την εξέλιξη του παιδιού και την ανάγκη επικοινωνίας μαζί του. Ας προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε κάποιες αξίες, για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας ως άνθρωποι …

Πηγή: https://www.fractalart.gr