ΠΟΙΗΜΑ: "Η ΚΡΑΥΓΗ ΜΙΑ ΜΑΝΑΣ"

Γράφει η Κατερίνα Λιβιτσάνου //

H κραυγή μια μάνας

Δέκα χρόνια προσπαθούσα , να σε φέρω

στον κόσμο ετούτο, τον παράξενο!

Ήρθες κι αναστηθήκαμε και κρατήσαμε

στα χέρια μας το σύμπαν. Χαιρόμαστε

που μεγάλωνες, κάναμε ό,τι μπορούσαμε

να ζεις μ’ αγάπη και στοργή κι ελπίδα.

Σε ξεπροβόδισα ένα κρύο βράδυ, με αγκαλιές,

ευχές και δώρα, καθώς ο κουτσοφλέβαρος

μάς αποχαιρετούσε, μπήκες σ’ εκείνο το τρένο

που βάδιζε στις ίδιες ράγες με άλλο, την ίδια ώρα!

Τι τραγικό, είδα σε έκτακτα δελτία το δυστύχημα!

Σε ψάχνω, σε αναζητώ, χτυπιέμαι, χάθηκες…

Έγινες αέρας, τα δάκρυά μου στέρεψαν, δεν έχω

πλέον φωνή, δε μου δώσανε κάτι από σένα,

τώρα μιλάμε για εθνική τραγωδία, για αναζήτηση

ευθυνών, θα προτιμούσα να ήμουν μαζί σου στο ταξίδι.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 13ος Παγκόσμιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός του ΕΠΟΚ για το 2023 στην κατηγορία “Ποίηση σε ελεύθερο στίχο”. Το ποίημα βραβεύτηκε με το 1ο βραβείο και αφιερώνεται στα θύματα του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη στις 28 2-2023.

Πηγή: https://www.fractalart.gr