ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΓΑΛΛΙΑ;

Εδώ οι μετανάστες ασιατικής και αφρικανικής προέλευσης, γκετοποιούνται με σχεδόν βίαιο τρόπο. Σταδιακά απομακρύνονται από το κέντρο της Αθήνας εξωθούμενοι προς τα δυτικά. Ζουν στα όρια της νομιμότητας, εργάζονται για εξευτελιστικά μεροκάματα, συχνά σε απάνθρωπες συνθήκες, συχνά δυσκολεύονται να ασκήσουν ακόμα και τα λατρευτικά τους καθήκοντα.

Κώστας Γιαννακίδης

Μοιάζουν σε κάτι τα γεγονότα της Γαλλίας με τα αντίστοιχα δικά μας το 2008; Μόνο στη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου από την αστυνομία. Εδώ οι άνθρωποι που βγήκαν στον δρόμο και συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις ασφαλείας προήλθαν, κυρίως, από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αρκετοί δε, ήταν καλοβαλμένα παιδιά από εύπορες αστικές οικογένειες των βορείων προαστίων.

Στη Γαλλία είναι αλλιώς. Εκεί εξεγέρθηκαν οι αποκλεισμένοι των γκέτο. Μετανάστες ή παιδιά μεταναστών. Ζουν στο περιθώριο, μέσα σε τεράστια οικοδομικά συγκροτήματα που συγκροτούν ένα αυτόνομο σύμπαν. Αν δείτε την «Αθήνα» του Ρομάν Γαβρά θα πάρετε την εικόνα ακριβώς όπως έχει. Μιλάμε για πληθυσμούς που καταλαμβάνουν ένα σημαντικό κομμάτι στο ψηφιδωτό της γαλλικής κοινωνίας.

Εδώ είναι αλλιώς. Ακόμα. Η Γαλλία, άλλωστε, καλείται να καταβάλει το τίμημα της αποικιοκρατίας που, αν το δεις εντελώς κυνικά, είναι σχετικά μικρό σε σχέση με αυτά που κέρδισε. Ομως κάποια στιγμή στο μέλλον, κοντινό ή μακρινό δεν έχει σημασία, θα δούμε κάτι το αντίστοιχο και εδώ. Ηδη βλέπουμε κάποια στιγμιότυπα από σπασμωδικές και, προς το παρόν, ελεγχόμενες αντιδράσεις της πακιστανικής κοινότητας. Γιατί και εδώ οι μετανάστες, ειδικά οι ασιατικής και αφρικανικής προέλευσης, γκετοποιούνται με σχεδόν βίαιο τρόπο. Σταδιακά απομακρύνονται από το κέντρο της Αθήνας, προς χάρη της βραχυχρόνιας μίσθωσης, εξωθούμενοι προς τα δυτικά. Πρόκειται για ανθρώπους που ζουν στα όρια της νομιμότητας, εργάζονται για εξευτελιστικά μεροκάματα, συχνά σε απάνθρωπες συνθήκες, συχνά δυσκολεύονται να ασκήσουν ακόμα και τα λατρευτικά τους καθήκοντα. Παράλληλα διατηρούν μία κουλτούρα που δεν επιτρέπει την ενσωμάτωση τους στην υπόλοιπη κοινωνία. Αυτή η κουλτούρα σε συνδυασμό με την προκατάληψη, την απέχθεια προς τους μετανάστες και τις ρατσιστικές διαθέσεις, ανοίγει το δρόμο προς το περιθώριο.

Αυτοί οι μετανάστες, όταν έρχονται, είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα για να μείνουν και να στεριώσουν. Δεν θα μιλήσουν, δεν θα φωνάξουν, θα ανταλλάξουν την «ανοχή» μας με υπακοή και φόβο. Ομως με τα παιδιά τους θα είναι αλλιώς. Γιατί αυτά τα παιδιά θα είναι ο ορισμός του Ελληνα δεύτερης κατηγορίας. Γεννιούνται εδώ, μιλάνε ελληνικά, πλην όμως η κτήση της ιθαγένειας δεν είναι απλή υπόθεση. Και θα διαπιστώνουν καθημερινά ότι η κοινωνία στην οποία γεννήθηκαν τους αντιμετωπίζει ως παρείσακτους παρίες. Αυτά τα παιδιά, λοιπόν, που τώρα μεγαλώνουν στα, υπό διαμόρφωση, γκέτο στα δυτικά της πρωτεύουσας, αν παραμεληθούν, θα γίνουν η εύφλεκτη ύλη των εξεγέρσεων του μέλλοντος, δυναμώνοντας παράλληλα και τη φωτιά της Ακροδεξιάς.

Και, ξέρετε, εδώ δεν χωράει συζήτηση για το αν έκαναν καλά που ήρθαν, ας πρόσεχαν κ.λ.π. Αυτή η κουβέντα δεν έχει κανένα νόημα. Το ερώτημα είναι τι πρέπει και τι μπορούμε να κάνουμε ως συντεταγμένη κοινωνία για να προλάβουμε τη φωτιά πριν ξεκινήσει. Προς το παρόν, ψηφίζουμε ακροδεξιούς και χριστιανοταλιμπάν.

Πηγή: Protagon.gr