ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

 

Και έγραψε ο Λέο Μπουσκάλια στο βιβλίο του "να αγαπάμε ο ένας τον άλλον": "υπεύθυνοι για τη ζήλεια μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, κανένας άλλος. Το να κατηγορούμε τους άλλους γι αυτό που νιώθουμε δεν οδηγεί πουθενά. Η αλλαγή θα αρχίσει μόνο όταν βρούμε τη θέληση και τη δύναμη να παραδεχτούμε τη ζήλια μας σαν δική μας υπευθυνότητα που δεν είναι αναγκαστικά κακή, εκτός αν οι ενέργείες μας υποκινούνται από εχθρικά και αρνητικά συναισθήματα. Απαλλάσοντας τους άλλους από τη δική μας ευθύνη, μπαίνουμε κιόλας στην πορεία μιας δημιουργικής διαδικασίας, που είναι απαραίτητη για να βρούμε άκρη στη σωστή στάση μας απέναντι στο πρόβλημα."
Σκέφτομαι τι το καλύτερο έχει ο απέναντί μου άνθρωπος από εμένα. Είναι πιο όμορφος; Είναι πιο πλούσιος; ΄Εχει καλύτερη δουλειά; ΄Εχει περισσότερες κατακτήσεις στο άλλο φύλλο; Ποιο θα είναι εκείνο το στοιχείο που θα με κάνει να ζηλέψω κάτι από τον διπλανό μου; Κάτι που δεν έχω ή κάτι που έχω αλλά δεν είναι αυτό που θέλω;
Ο πειρασμός είναι μπροστά στα μάτια μας. Τα ερεθίσματα για ζήλεια πολλά. Αλοίμονο αν για κάθε πλευρά της κοινωνικής ή οικονομικής μας υπόστασης νιώθουμε ζήλεια. Δεν θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε σαν άτομα. Δηλητηριώδη συναισθήματα θα έβρισκαν χώρο να φωλιάσουν στην ψυχή μας με αποτέλεσμα να μολυνθούμε ολότελα από αυτό το δηλητήριο. ΄Οπου και να κοιτάξουμε θα βρούμε ανθρώπους να μοχθούν για την καθημερινότητα. Να μοχθούν προκειμένου να διατηρήσουν τις σχέσεις τους. Τίποτα δεν χαρίζεται. Αντιθέτως όλα κατακτιούνται. ΄Εχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι κάνει ο συνάνθρωπός μας, αυτός που θα θέλαμε να ήμασταν στη θέση του και ζηλεύουμε, το μόχθο που καταβάλλει προκειμένου να διατηρήσει το επίπεδό του;

 

Το συναίσθημα της ζήλειας βοηθά τη δημιουργία της άμιλλας. ΄Ομως όταν η άμιλλα φθάνει στο σημείο του ανταγωνισμού τότε γεννιούνται εχθρικά και αρνητικά συναισθήματα.
Ο λαός μας λέγει: "η καμήλα δεν κοιτά την δική της καμπούρα, κοιτάει της αλληνής και γελάει".
΄Oσο και αν οι πειρασμοί που προκαλούν ζήλεια είναι μεγάλοι, τόσο η ταπεινότητα και η ευγνωμοσύνη μου με οδηγούν στην ισορροπία. Ο ισορροπημένος ψυχισμός, δεν φοβάται τον ανταγωνισμό ή την σύγκρηση. Αντίθετα,αφήνει χώρο να αναπνεύσει το νέο, το καλύτερο, προκειμένου η ανάπτυξη να βρει τον δρόμο της.
Η πρόκληση λοιπόν ας δημιουργήσει την άμιλλα εκείνη που το ολοκληρωμένο άτομο έχει ανάγκη για να αισθανθεί δημιουργικό. Τώρα αν οι γύρω ζηλεύουν, ε, ας ανοίξουν λίγο την κουρτίνα να κλέψουν λίγα από τα κόλπα μας. ΄Αλλωστε ο δημιουργός θα βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά.

 

*Πολιτικός Επιστήμων