ΑΚΟΝΤΙΑ ΦΑΡΜΑΚΕΡΑ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ!

Της Χαράς Μαζίδη

Με συνάντησες τυχαία και είπες ότι άλλαξα.

Δεν ήμουν όμορφη. Δεν ήμουν λαμπερή. Έλειπε απ’ τα μάτια μου το φως και η φωνή μου ήταν παγωμένη όταν σου μιλούσα.

Με συνάντησες τυχαία και με είδες αχτένιστη, απεριποίητη, αφημένη.
Με συνάντησες τυχαία και άρχισες τα κηρύγματα… πως τάχα περπατάω και δε ζω, πως τάχα σταμάτησα πια να προσπαθώ για μένα. Πως τάχα άφησα τον χρόνο να ρέει πάνω μου χλωμά, σαν το ρυάκι το μικρό σε ένα αυλάκι μες στο δάσος.

Με συνάντησες τυχαία και άρχισες να μου λες πως νοιάζεσαι για μένα.

Πως σε στενοχωρεί που είμαστε πλέον μακριά. Τι κρίμα που όλες εκείνες οι συζητήσεις μας, άξαφνα γίναν χθες. Πώς αφήσαμε το χρόνο να μπει ανάμεσά μας; Άρχισες τις περιγραφές…κατι θυμήθηκες και αχνογελασες. Θυμάσαι; (είπες) Πόσο μου έλειψαν οι συζητήσεις μας, οι βόλτες μας χωρίς προορισμό (είπες) Με συνάντησες τυχαία, και μου πες ότι άλλαξα. Πάχυνα λες, δε με προσέχω λες, αφέθηκα και δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Ξύπνα … μου λες! Η ζωή είναι μπροστά. Χρειάζεται να τη στύψεις. Μην το βάζεις κάτω. Πώς πήρες την κάτω βόλτα; Ντύσου, στολίσου, κάνε δίαιτα, ομόρφυνε επιτέλους.

Με συνάντησες τυχαία και είδες ασχήμια έξω μου. Άνοιξες το στόμα σου και βγήκαν κάτι λεξούλες σαν καρφιά.

Ούτε που σου πέρασε απ’ το μυαλό, πως μπήκαν μέσα μου και άρχισαν να ουρλιάζουν. Είπες, ξεφόρτωσες, πάτησες στις πληγές μου και με φίλησες τρυφερά. Για το καλό μου, είπες…γιατί με νοιάζεσαι. Γιατί με αγαπάς.

Σε είδα απο μακριά να έρχεσαι και όταν συναντηθήκαμε σου ‘πα τη γελαστή μου καλημέρα! Άλλαξα είναι αλήθεια.

Τελευταία κουράστηκα να προσπαθώ, δε με φροντίζω πια όπως παλιά… πάχυνα και τα ρούχα μου φαίνονται ξένα, ασφυκτιούν. Τα μαλλιά μου ήταν αχτένιστα..αργά κοιμήθηκα αγκαλιά με το παιδί μου, λέγοντας παραμύθια και το πρωί άργησα να ξυπνήσω και γρήγορα χωρίς σκέψη, πετάχτηκα όπως όπως να το πάω στο σχολείο.

Μου ‘δωσε ένα φιλί και μου’πε “είσαι όμορφη μαμά, σε αγαπώ”.

Γυρνώντας συνάντησα εσένα. Είδες τα πάντα πάνω μου με μια ματιά. Άδειασες ότι ένιωθες να σε βαραίνει, κρίνοντας εμένα. Με νοιάζεσαι, γι’ αυτό τα λες.

Με πεθύμησες και σου’λειψαν οι καφέδες και οι κουβέντες μας. Πώς πρόλαβες να πεις τόσα πολλά σε μια στιγμή;

Άφωνη σε κοιτούσα και δεν πρόλαβα ούτε μια φράση… έμεινα να σε κοιτώ με το στόμα μου βουβό.

Ακόντια φαρμακερά οι λέξεις μας καμιά φορά!

Ο παππούς μου, μου έλεγε συνέχεια:”Πριν μιλήσεις να βουτάς τη γλώσσα στο μυαλό”.

Συναντηθήκαμε τυχαία. Ξέχασες να δεις τα μάτια μου. Είναι ακόμα όμορφα. Καλημέρα!

Χαρά Μαζίδη

Από μικρή έπαιζα με τις εικόνες. Είτε υπήρχαν είτε όχι.

Τις έπαιρνα και τις ταξίδευα...Πότε τις ζωγράφιζα και πότε τις νανούριζα με λέξεις.

Έτσι έπαιρναν μορφή στο χαρτί έμμετρη ή όχι, ανάλογα τη στιγμή.

Κάθε μας σκέψη, είναι ένα μικρό ταξίδι, που γεννά μουσική , εικόνα συναίσθημα. Στο ταξίδι της ζωής, βαλίτσες έχω τους ανθρώπους που αγαπώ, και για ναύλα τις σκέψεις και τα όνειρα.

Ας ταξιδέψουμε!

Πηγή: http://www.anapnoes.gr