Της Έφης Μπαμπούρη
Καλώς ή κακώς καθημερινά όλοι παλεύουμε. Κυνηγάς αυτό που λένε “να την βγάλω και σήμερα”. Για να περάσει και αυτό το 24ωρο κουτσά στραβά. Επιβίωση και όχι ζωή.
Και περνάνε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια. Και εσύ απλά ξυπνάς και κοιμάσαι και λες “δόξα”. “Δόξα” για τη ζωή που έχεις μα δεν επέλεξες. Γιατί όμως; Γιατί συμβιβάζεσαι; Εγώ δε το καταλαβαίνω. Ψέματα. Το καταλαβαίνω αλλά δεν το δέχομαι.
Δύσκολα τα χρόνια, θα μου πεις. Το ξέρω, δε ζω σε γυάλα. Αλλά πάντα δύσκολα δεν ήταν; Τι θα καταφέρεις αν συμβιβαστείς κι εσύ κι εγώ;
Μήπως θα τα κάνουμε ευκολότερα; Συμβιβασμός δεν είναι μόνο το να βρεις μια δουλειά που δε σου αρέσει, μη μπερδεύεσαι. Αυτό είναι δυστυχώς δεδομένο για κάποιους από εμάς. Συμβιβασμός, φίλε μου, είναι να βρεις δουλειά που δε σου αρέσει και να μη σε νοιάζει. Να μην ενδιαφέρεσαι να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δάχτυλο για να ανέβεις. Να σταματάς να ονειρεύεσαι πως μια μέρα θα βρεθεί εκείνο το “κάτι” που θα σου αλλάξει τη ζωή. Να μη κυνηγάς την εξέλιξη και να ακινητοποιείς το μυαλό σου σε αυτό που δε σου αρέσει.
Συμβιβασμός είναι να μένεις εκεί που δε θες απλά επειδή δεν βρήκες κάτι άλλο.
Να σε ρωτήσω κάτι;
Πιστεύεις στα καμπανάκια του σύμπαντος; Σε εκείνα που λες πως ηχούν για να σου ανοίξουν τα μάτια. Αυτά που τα ακούς και καταλαβαίνεις πως ήρθε η ώρα για κάτι. Κι ας μη ξέρεις ποιο είναι αυτό το “κάτι” αλλά έχεις την σιγουριά πως υπάρχει. Πιστεύεις, λοιπόν, σε εκείνες τις μέρες που τις στολίζουν εκείνα τα καμπανάκια;
Εγώ, ναι. Γιατί ξυπνάς μια μέρα και τα ακούς παντού. Στα πιο απλά, στα πιο απρόσμενα και στις πιο συνηθισμένες λέξεις. Και ξέρεις πότε έρχονται; Εκεί που είχες βυθιστεί στην καθημερινότητα. Εκεί που δεν περίμενες τίποτα. Εκεί που είχες ξεχάσει τι ήθελες και τι έψαχνες.
Θες από μια εικόνα; Θες από μια τυχαία συζήτηση που θα κάνεις ή θα ακούσεις; Πάντως θα έρθει. Γιατί έτσι πρέπει.
Και το καλό που σου θέλω, μην τα αγνοήσεις.
Εκείνα είναι σαν την τύχη. Χτυπάνε μόνο μια φορά και αλίμονο σε όποιον δεν ακούσει.
Όχι, δε σου λέω να φερθείς ανεύθυνα και να κυνηγήσεις όνειρα αερόστατα.
Εγώ σου λέω να μη σταματάς να ελπίζεις. Και να ονειρεύεσαι.
Μη φοβάσαι.
“Δεύτερη ζωή δεν έχει”.
Έφη Μπαμπούρη
Μετά τα 20 και σε κρίση. Τρελή, ανάποδη και αθεράπευτα ονειροπόλα. Πιστεύω στο κάρμα και αρνούμαι να αντισταθώ στην υπέρτατη δύναμη του σύμπαντος. Από μικρή σκορπίζω λέξεις σε αράδες και γεμίζω τη ψυχή μου με εκείνους που βλέπουν μέσα σε αυτά τον εαυτό τους. Στόχος μου η φράση του Καζαντζάκη. "Να φτάσω όπου δε μπορώ."
Πηγή: http://www.anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.