Του Νίκου Κωνσταντάρα
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ αναδείχθηκαν με την αχαλίνωτη, αχόρταγη οργή που εξέφραζαν εναντίον των τότε «κομμάτων εξουσίας», υπονομεύοντας όποια προσπάθεια να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα στην οικονομία.
Αυτή η οργή ένωσε τα δύο κόμματα, από την αριστερά και τη δεξιά του πολιτικού φάσματος, φέρνοντάς τα στην εξουσία χωρίς να τα εμποδίζουν κραυγαλέες ιδεολογικές διαφορές.
Τι διαφορές να είχαν, άλλωστε, όταν η συγκολλητική ουσία ήταν τόσο ισχυρή – η γνώση ότι όσο αυτοί έβαλλαν εναντίον «του συστήματος», το οποίο η πλειοψηφία των πολιτών ήδη απέρριπτε, τόσο θα κέρδιζαν σε επιρροή; Βασική τους ιδεολογία ήταν ότι «οι άλλοι φταίνε»· τακτική τους ότι, όσο πιο δυνατά φώναζαν, τόσο πιο ελκυστικοί γίνονταν ο ένας στα μάτια του άλλου. Γιατί να τους προβλημάτιζε η επόμενη μέρα; Η συνταγή ήταν δοκιμασμένη και επιτυχημένη. Η τακτική των περισσότερων αντιπολιτευτικών κομμάτων πάντα βασιζόταν στο να κάνουν αβίωτο τον βίο τής εκάστοτε κυβέρνησης. Οταν η χώρα έφθασε στο αδιέξοδο, τότε που ήταν απαραίτητες η ομοψυχία και η εθνική προσπάθεια, εντάθηκε η εύκολη ρητορική που υπονόμευε κάθε προσπάθεια συνεννόησης. Η βιασύνη του Αλέξη Τσίπρα να προκαλέσει εκλογές το 2015, εμφανίζοντας εαυτόν ως νέο Μωυσή που θα οδηγούσε τον λαό του στη γη της Επαγγελίας, δηλαδή πίσω στα προ μνημονίων χρόνια, είχε το αποτέλεσμα που ήθελε. Ο λαός ακολούθησε, μόνο για να συνεχίσει να περιπλανάται στην έρημο. Σήμερα ο κ. Τσίπρας βρίσκεται στη δύσκολη θέση προηγούμενων κυβερνώντων. Ο ίδιος, ο εταίρος του και οι βουλευτές τους βάλλονται συνεχώς για το νέο μνημόνιο, για το ότι κάνουν αυτά για τα οποία λοιδορούσαν άλλους. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και σχολιαστές σε μέσα ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα γλεντούν την ταπείνωσή τους, χλευάζοντας ότι οι βουλευτές της συμπολίτευσης θα κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν στην εξουσία. Η διαφορά σήμερα είναι ότι, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν κάθε δικαίωμα να κατηγορούν αυτούς που υπονόμευσαν προηγούμενες προσπάθειες ανάκαμψης, η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια για σπατάλη χρόνου. Ασφαλώς, είναι δύσκολο να αναμένουμε τη συναίνεση της αντιπολίτευσης όταν αυτό θα επιβραβεύσει την ανευθυνότητα και τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Μάθαμε ότι ο λαϊκισμός υποκύπτει στον χειρότερο λαϊκισμό. Τώρα, όμως, που βλέπουμε τα αδιέξοδα του κυνισμού, ίσως αλλάξει κάτι. Ισως περισσότεροι ψηφοφόροι καταλάβουν τους κινδύνους των ψεύτικων υποσχέσεων. ΄Ισως αυτοί που καλλιεργούν εντάσεις κατανοήσουν τους κινδύνους που οι ίδιοι θα αντιμετωπίσουν. ΄Ισως και οι υπεύθυνοι πολιτικοί απ’ όλο το πολιτικό φάσμα να καταλάβουν ότι είναι μάταιο να φοβούνται τις δύσκολες αποφάσεις και τη συναίνεση: ότι στο τέλος είναι καλύτερα να πέσεις στη μάχη για το σωστό παρά να κρύβεσαι στην απραξία.
Τι διαφορές να είχαν, άλλωστε, όταν η συγκολλητική ουσία ήταν τόσο ισχυρή – η γνώση ότι όσο αυτοί έβαλλαν εναντίον «του συστήματος», το οποίο η πλειοψηφία των πολιτών ήδη απέρριπτε, τόσο θα κέρδιζαν σε επιρροή; Βασική τους ιδεολογία ήταν ότι «οι άλλοι φταίνε»· τακτική τους ότι, όσο πιο δυνατά φώναζαν, τόσο πιο ελκυστικοί γίνονταν ο ένας στα μάτια του άλλου. Γιατί να τους προβλημάτιζε η επόμενη μέρα; Η συνταγή ήταν δοκιμασμένη και επιτυχημένη. Η τακτική των περισσότερων αντιπολιτευτικών κομμάτων πάντα βασιζόταν στο να κάνουν αβίωτο τον βίο τής εκάστοτε κυβέρνησης. Οταν η χώρα έφθασε στο αδιέξοδο, τότε που ήταν απαραίτητες η ομοψυχία και η εθνική προσπάθεια, εντάθηκε η εύκολη ρητορική που υπονόμευε κάθε προσπάθεια συνεννόησης. Η βιασύνη του Αλέξη Τσίπρα να προκαλέσει εκλογές το 2015, εμφανίζοντας εαυτόν ως νέο Μωυσή που θα οδηγούσε τον λαό του στη γη της Επαγγελίας, δηλαδή πίσω στα προ μνημονίων χρόνια, είχε το αποτέλεσμα που ήθελε. Ο λαός ακολούθησε, μόνο για να συνεχίσει να περιπλανάται στην έρημο. Σήμερα ο κ. Τσίπρας βρίσκεται στη δύσκολη θέση προηγούμενων κυβερνώντων. Ο ίδιος, ο εταίρος του και οι βουλευτές τους βάλλονται συνεχώς για το νέο μνημόνιο, για το ότι κάνουν αυτά για τα οποία λοιδορούσαν άλλους. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και σχολιαστές σε μέσα ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα γλεντούν την ταπείνωσή τους, χλευάζοντας ότι οι βουλευτές της συμπολίτευσης θα κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν στην εξουσία. Η διαφορά σήμερα είναι ότι, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν κάθε δικαίωμα να κατηγορούν αυτούς που υπονόμευσαν προηγούμενες προσπάθειες ανάκαμψης, η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια για σπατάλη χρόνου. Ασφαλώς, είναι δύσκολο να αναμένουμε τη συναίνεση της αντιπολίτευσης όταν αυτό θα επιβραβεύσει την ανευθυνότητα και τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Μάθαμε ότι ο λαϊκισμός υποκύπτει στον χειρότερο λαϊκισμό. Τώρα, όμως, που βλέπουμε τα αδιέξοδα του κυνισμού, ίσως αλλάξει κάτι. Ισως περισσότεροι ψηφοφόροι καταλάβουν τους κινδύνους των ψεύτικων υποσχέσεων. ΄Ισως αυτοί που καλλιεργούν εντάσεις κατανοήσουν τους κινδύνους που οι ίδιοι θα αντιμετωπίσουν. ΄Ισως και οι υπεύθυνοι πολιτικοί απ’ όλο το πολιτικό φάσμα να καταλάβουν ότι είναι μάταιο να φοβούνται τις δύσκολες αποφάσεις και τη συναίνεση: ότι στο τέλος είναι καλύτερα να πέσεις στη μάχη για το σωστό παρά να κρύβεσαι στην απραξία.
Πηγή: http://kathimerini.newspaperdirect.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.