ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΟΝΕΩΝ, ΠΑΙΔΕΥΟΥΣΙ ΤΕΚΝΑ...

Γράφει η Κωνσταντίνα Ποζουκίδου

Το πιο δύσκολο ίσως επάγγελμα είναι αυτό του γονέα! Η πιο εξαντλητική, η πιο ψυχοφθόρα, η πιο αγχώδες εργασία είναι να είσαι γονιός! Και όλα αυτά φαντάζουν ακόμη πιο τραγικά αν σκεφτεί κανείς ότι είναι η απόλυτα εθελοντική επιλογή!

Το γεγονός βέβαια ότι, παρά τις άπειρες δυσκολίες του, όλοι οι άνθρωποι αποφασίζουν κάποια στιγμή να αισθανθούν την έννοια του γονέα αποδεικνύει περίτρανα ότι όσο κοπιαστικό και αν είναι άλλο τόσο ευεργετικό μπορεί να γίνει!

Γιατί μπορεί να είναι αρκετό το άγχος για το μεγάλωμα των παιδιών αλλά είναι ανυπολόγιστης αξίας οι χαρές που σου προσφέρουν! Γιατί μπορεί να ανησυχείς και να φοβάσαι συνεχώς για την υγεία τους, σωματική και ψυχική, αλλά ανακουφίζεσαι, φεύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου όταν συνειδητοποιείς ότι όλα είναι καλά!

Είναι πολλοί αυτοί οι επικείμενοι γονείς που φοβούνται και αγχώνονται για το αν θα τα καταφέρουν. Αν θα μπορέσουν να γίνουν γονείς – καλό παράδειγμα, οι λεγόμενοι «σωστοί» γονείς! Είναι βέβαια, πολύ δύσκολο να προσδιορίσουμε τι σημαίνει σωστός γονέας, καθώς ο καθένας έχει δικές του απόψεις και επιθυμίες για το μεγάλωμα των παιδιών του!

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα πουν ότι τα παιδιά χρειάζονται αγάπη για να μεγαλώσουν! Ξέρετε όμως, πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα αυτού του αισθήματος; Ξέρετε πόσοι καθορίζουν την ζωή των άλλων επειδή απλά και μόνο τους αγαπάνε;

Γιατί οι μάνες που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους σε ορφανοτροφεία για να μεγαλώσουν με “επαγγελματίες μαμάδες” σε άψυχα δωμάτια, τα αγαπάνε! Οι πατεράδες που συμπεριφέρονται στα παιδιά τους με άσχημο τρόπο ώστε να σκληραγωγηθούν για την πραγματική ζωή, τα αγαπάνε! Οι γονείς που χωρίζουν τρέχοντας τα παιδιά τους στα δικαστήρια για να αποφασίσουν οι ξένοι ποιος θα τα μεγαλώσει καλύτερα, τα αγαπάνε! Οι γονείς που καταπιέζουν τα παιδιά ασκώντας κριτική για κάθε τους απόφαση, αγαπάνε τα παιδιά τους!

Υπάρχουν γονείς που λόγω αγάπης και φόβου για την σωματική ακεραιότητα των παιδιών τους, τα κρατάνε εσώκλειστα στο σπίτι, απομονώνοντας τα και μετατρέποντας τα σε άβουλα όντα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αίσθηση ανικανότητας.

Είναι πολλοί οι γονείς που καταπιέζουν τις επιθυμίες των παιδιών τους, είτε γιατί δεν συμπίπτουν με τις δικές τους είτε γιατί πιστεύουν ότι δεν είναι οι σωστές! Ασκούν συνεχώς κριτική στα παιδιά με μοναδικό σκοπό να τα αποπροσανατολίσουν από τον στόχο τους και να τα φέρουν πάλι με τα νερά τους!

Είναι μια κριτική που ισοπεδώνει το εγώ των παιδιών! Τα καθιστά ανίκανα να λάβουν αποφάσεις, σημαντικές αλλά και ασήμαντες. Τα μετατρέπει σε πιόνια σε ένα παιχνίδι που οι γονείς έχουν φτιάξει για αυτά!

Και είναι τόσο τραγικό να βλέπεις παιδιά να είναι εξαρτημένα όχι από τους γονείς τους, αλλά από την άποψη αυτών! Γιατί η φυσική εξάρτηση, ειδικά μέχρι κάποια ηλικία, είναι και απαραίτητη και ευκόλως εννοούμενη. Αλλά η εικόνα ενός παιδιού που φοβάται να κάνει την οποιανδήποτε επιλογή, περιμένοντας την έγκριση του γονέα δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη του!

Τα λόγια των γονέων όσο γλυκά μπορεί να είναι άλλο τόσο αποθαρρυντικά μπορούν να γίνουν! Τα παιδιά επηρεάζονται από την κακόβουλη κριτική και την υιοθετούν. Πιστεύουν σιγά σιγά πως όντως δεν είναι ικανά να αποφασίζουν και πως δεν μπορούν να φτάσουν εκεί που ονειρεύονται γιατί οι δυνατότητες τους δεν θα είναι ποτέ αρκετές!

Γιατί με αυτήν τη κριτική οι γονείς πετυχαίνουν να κρατάνε τα παιδιά δίπλα τους. Δημιουργούν αισθήματα ενοχής στα παιδιά τους αν αυτά επιχειρήσουν να κάνουν αυτό που πραγματικά επιθυμούν ανεξάρτητα με τις δικές τους βλέψεις. Κάνουν τα παιδιά να πιστεύουν πως δεν υπάρχει ζωή μακριά τους και πως ακόμη και αν υπάρχει θα είναι μία ζωή με δυστυχίες και ελλείψεις, γιατί όπως σε αγαπάνε η μαμά και ο μπαμπάς δεν σε αγαπάει κανένας …

Και αυτό μπορεί να είναι αλήθεια! Η αγάπη του γονέα δεν συγκρίνεται με καμία άλλη!

Αλλά όλοι αυτοί οι γονείς που στο όνομα αυτής την αγάπης αποφασίζουν να κόψουν τα φτερά των παιδιών τους για να τα κρατήσουν κολλημένα πάνω τους και βλέπουν καθημερινά την δυστυχία των παιδιών τους, είναι πραγματικά ευχαριστημένοι;

Και επειδή ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω και ο επικριτικός γονέας να πάρει πίσω τα λόγια του, ας φροντίσουμε εμείς οι νεότεροι να γίνουμε γονείς από αυτούς που όχι μόνο θα αγαπάνε πραγματικά τα παιδιά τους, αλλά στο όνομα αυτής της αγάπης θα τα σέβονται ως μοναδικές και ξεχωριστές προσωπικότητες!

Κωνσταντίνα Ποζουκίδου

Λέξεις… παντού λέξεις! Μεμονωμένες είναι άχρηστες, συνδυασμένες κατάλληλα είναι θησαυρός! Από μικρή θυμάμαι, έψαχνα και σύγκρινα εικόνες και λέξεις. Μπορεί οι μεν πρώτες να λένε πολλά - αλλά και αυτό με λέξεις γίνεται - , οι δε δεύτερες εντυπωσιάζουν, τυπώνονται, μένουν. Και ενώ άκουγα πολλά, μου έμεναν λίγα στη μνήμη. Κατάλαβα, όχι πολύ αργά ευτυχώς, πως το γράψιμο κρατάει για χρόνια, αν όχι για πάντα, κάτι ζωντανό… Αν θες να με γνωρίσεις… διάβασε αυτά που γράφω! Αν θες να με μάθεις… διάβασε πίσω από τις λέξεις μου! Believe in magic of writing…

Πηγή: http://wp.loveletters.gr