«…Τώρα που τέλειωσε το καλοκαίρι, τώρα που μπαίνει ο μην Οκτώβρης, σαν αυτοκράτωρ με πορφύρα, και πέφτουν οι βροχές του φθινοπώρου, και αναπνέω τις μυρουδιές της μουσκεμένης γης, σκεπτόμενος…», (Α. Εμπειρίκος, Οκτάνα)…
Κική Δημουλά, «Υπόφωτο»
Βραχνή η περιπέτεια/ απ’ το πολύ να λέει
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Μαλακτικό το φως του Οκτωβρίου.
Το πίνω. Αργά αργά.
Ανακατεύοντας το συνεχώς/ προσεκτικά κι αργά.
Μη και χυθεί σταγόνα/ από την αίσθηση που ζω
που την πίνω αργά αργά/ σ’ ένα πολύ ρηχό φλιτζάνι.
Πολύ ρηχό φλιτζάνι/ το φως του Οκτωβρίου.
Έχει ένα λάσκο η ατμόσφαιρα.
Την πας πιο δω πιο κει ανάλογα που θέλεις
κάτι να αραιώσει, κάτι να γίνει πιο πυκνό.
Έχει η ατμόσφαιρα/ αυτό που λέμε λιγοστεύει,
είτε πρόκειται για φως/ για Θεό
φθινοπώριασμα πίστης/ για υπόφωτο έρωτα.
Ειν’ η ατμόσφαιρα/ διασκορπισμένο και σπασμένο
το μακρύ τραγούδι της συνέχειας:
τι απόγινε, τι απόγινες;
Πάει αυτό πάει κι αυτό/ τραγουδιστά αποκρίνεται
η λακωνική εξαφάνιση./ Αργά αργά μυθιστορίζεσαι.
Έχει ένα άδειασμα η ατμόσφαιρα.
Αραιοκατοικημένη η περιπάθεια.
Εδώ εκεί να φανεί η πλάτη κάποιου φεύγω
πάει κι αυτό πάει κι αυτό./ Άδειες ονοματοφωλιές
σ’ εσοχές της φωνής/ ξεπουπουλιάσματα ύψους.
Πεινασμένα φωνήεντα
τσιμπάνε με το ράμφος τους/ ψόφια τζάμια.
Μια κιτρινίλα. Όχι λαίμαργη./ τρώει αργά αργά το χρώμα.
Μια κιτρινίλα στα φυτά,
στα φιλάλληλα/ στα καταφύγια φάρδη.
Μελανίες μελιστάλαχτοι
σέρνουν νεκροφόρες φράσεις/ πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Το κόρο του κίτρινου ψέλνει
τη θεία Ακολουθία της απογύμνωσης.
Ύφεση πολυφωνική./ Ακολουθώ.
Προσέχοντας πού πατάω./ Παντού σπασμένο μάκρος.
Μαλακιά και σκεπαστική η ατμόσφαιρα.
Έτσι σου ‘ρχεται να την τραβήξεις ως επάνω
να κουκουλωθείς/ να μη βλέπεις άλλο
τι γρήγορα κι απρόσεχτα/ ανακατεύουν οι χαμοί
ό, τι εμείς αργά αργά και προσεκτικά/ ανακατεύοντας
καθυστερούμε να χυθεί
απ’ το πολύ πολύ ρηχό φλιτζάνι.
(Κική Δημουλά, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος)
Πηγή: https://itzikas.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.