Ας μιλήσω για αυτούς τους ίδιους. Κωνσταντίνος Πρωτόπαππας | Τα λόγια του Τσιν.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Πρωτόπαππας για την Κουλτουρόσουπα.
Είναι αυτοί που θέλανε να τα αλλάξουν όλα και τώρα είναι ανάμεσα από μια δεσμίδα γεμάτη με ανάγκες. Είναι αυτοί που κάθε πρωί βρίζουν επειδή κοιμήθηκαν στραβά και ξύπνησαν, και πίνουν μια γουλιά καφέ ρουφώντας ένα τσιγάρο. Και είναι αυτοί που θα μαλώσουν μπροστά στα παιδιά τους για σημαντικά πράγματα και θα κρατάνε μούτρα ο ένας στον άλλο, ενώ δεν ξέρω αν θα μιλήσουν πριν πάνε για ύπνο – έχει ο καθένας το δικό του πορτατίφ. Είναι αυτοί που έχουν μια άποψη για όλα τα θέματα, που ξέρουν γιατί ανεβαίνει το πετρέλαιο, ξέρουν γιατί έγινε η ελληνογαλλική αμυντική συμμαχία, ξέρουν το σκοπό του Μητσοτάκη, γνωρίζουν τον κόπο του Έλληνα γεωργού, ξέρουν γιατί το Νόμπελ φυσικής μοιράστηκε σε τρεις επιστήμονες και φυσικά ξέρουν πως ξαλμυρίζεται σωστά ο παστός μπακαλιάρος.
Είναι αυτοί που βρίζουν το δημόσιο για την αποδοτικότητα του, για την δυσκοιλιότητα και την βαθιά ρίζα του ρουσφετιού που κρύβει. Και είναι οι ίδιοι που από μέσα τους παρακαλάνε να τους κάτσει εκεί η μπίλια, να λύσουν το πρόβλημά τους, να πουν τώρα πάμε για άλλα, γίναμε βαθύ κράτος, γίναμε το γραφείο, γίναμε το πρόβλημα που θέλαμε να λύσουμε, γίναμε η ανάγκη μας. Είναι οι ίδιοι που μιλάνε για σεβασμό, είναι οι ίδιοι που μιλάνε για αλληλεγγύη, είναι οι ίδιοι που μιλάνε για πολιτισμό και στην πρώτη ανάποδη ξεχνάνε για ό,τι και αν είχαν μιλήσει. Είναι οι ίδιοι που αφήνουν κάθε μα κάθε πρωί τα παιδιά τους ακριβώς έξω από την πόρτα του σχολείου, που τους πάνε με το αυτοκίνητο και βγάζουν αλάρμ μόνο έξω από την κύρια είσοδο και λένε στον κανακάρη τους καλό μάθημα και πίσω η ουρά να μαίνεται και μπροστά οι θέσεις να είναι κενές, και οι πίσω κορνάρουν, και οι μπροστά κορνάρουν, και τα φανάρια αλλάζουν χρώμα, ενώ είναι ακόμη πρωί και έχεις πιει μόνο ένα καφέ και ο καιρός δείχνει να είναι ιδιαίτερα ζεστός για την εποχή.
Είναι οι ίδιοι που σε μια κουβέντα θα πουν ναι το ξέρω αυτό, και μπορεί όντως να το ξέρουν αυτό και μετά από λίγο να πουν ναι το γνωρίζω και αυτό και οι κουβέντες θα καταντούν βαρετές όχι από την υπερβολική τους γνώση μα από την μονοδιάσταση του μονολόγου τους. Είναι οι ίδιοι που θα σε κοιτάν με μισό μάτι επειδή κάθεσαι λίγο πιο πίσω τους στο λεωφορείο, στο μετρό, στην ουρά για το ΑΤΜ. Είναι οι ίδιοι που βρίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στέκονται σαν τα όρνια πάνω από το πληκτρολόγιο περιμένοντας μια λάθος κίνηση ή φράση του Ζούκερμπεργκ, του Μπραντ Πιτ, του Βενιζέλου, της Γιάννας Αγγελοπούλου, του Τσιτσιπά και οποιουδήποτε διάδημου ή έστω εφήμερα διάσημου για να φυτέψουν σφαίρες πλάστικές από γράμματα γραμμένα με μίσος. Είναι οι ίδιοι που μιλάνε για δικαιοσύνη, για ισότητα, για κοινωνικές ευκαιρίες, για την κλιματική αλλαγή, για αγάπη, για ειρήνη, για υγεία, για τα καμμένα δάση, για τους βιασμούς, για τις συντάξεις, ανάλογα πάντα με το που φυσάει ο άνεμος. Και ο άνεμος φυσάει συχνά στα μέρη τους
Και όλοι αυτοί οι ίδιοι με κουράζουν αφάνταστα, τόσο πολύ που δεν με βλέπουν καν, που τόσο αφάνταστα με κουράζουν γιατί με προσπερνάνε και ψάχνουν τον επόμενο, τόσο γρήγορα, τόσο απλά σαν μια τίγρη που μόλις έχει κεντράρει το επόμενό της θύμα. Κάτσε να κοιτάξω όπως αυτή. Κάτσε να ντυθώ όπως αυτή. Κάτσε να δω αν πεινάω όπως αυτή.
Με αυτά και με αυτά η ώρα πήγε 12:15, με έπιασε μια δεκατιανή πείνα. Ας τσιμπήσω καμιά μπανάνα και θα μου περάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.