Γράφει ο Χρήστος Παντελέου
Όταν, το να γράψεις ένα άρθρο δεν είναι προς βιοπορισμό αλλά χόμπι, δεν μπορείς να γράφεις ακατάπαυστα. Γράφεις, όταν κάτι σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, όταν δεις πως αξίζει να πει κανείς δυο κουβέντες στην παρούσα φάση και χρόνο.
Αφορμή λοιπόν για σήμερα είναι οι ευχές που έλαβα από μια φίλη που εκτός από τα τετριμμένα των ημερών μου ευχήθηκε και «ελευθερία».
Χρόνια είχα να ακούσω αυτή τη λέξη σε μορφή ευχής. Κοντά 50 χρόνια. Μια λέξη που στον βωμό της θυσιάστηκαν αμέτρητες ψυχές και χύθηκε ποτάμι αίμα.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί και ως προς τον ορισμό του τι σημαίνει ελευθερία. Το απόσταγμα όλων των διατυπώσεων μπορεί να συνοψιστεί στο.
Ελευθερία η δύναμη, το δικαίωμα να ενεργείς, να μιλάς ή να σκέπτεσαι όπως επιθυμείς.
Αναρωτιέμαι αν πιστεύει κανείς σήμερα [εκτός βέβαια των πραιτοριανών] πως έχουμε όλοι τη δύναμη αλλά και το δικαίωμα να ενεργούμε όπως επιθυμούμε. Φοβάμαι πως κοντά σε λέξεις που χάνονται σταδιακά από τη γλώσσα μας η συγκεκριμένη λέξη αν δεν χαθεί σίγουρα θα χάσει την έννοια της. Ίσως και ταυτιστεί με τη λέξη υπόδουλος. Μπορεί σήμερα να είναι λέξεις αντίθετες, σε λίγα χρόνια όμως δεν θα διαφέρουν.
Όταν μετά μια δυο γενιές απαγορευτούν οι χριστιανικές εκδηλώσεις-συναθροίσεις, εθνικές εορτές, οι μετά επιλογή θεατές αλλά και συγκεκριμένος αριθμός τους σε ένα δημοφιλές σπορ, να θέλεις να κάνεις μια κοινωνική εκδήλωση [γάμο, βάπτιση] και το μόνο που δεν θα κάνουν είναι να σου επιβάλουν ποιον θα καλέσεις ή όχι δεν θα έχει τη σημερινή ονομασία που σοφά ο λαός αποκαλεί χούντα αλλά δημοκρατία.
Πως θα καταλάβει ένα παιδί που γεννήθηκε σκλάβος πως υπόδουλος και ελεύθερος είναι έννοιες αντίθετες.
Όταν καταστεί σαφές και διαρκώς του υπενθυμίζεται ο τρόπος συμπεριφοράς του, ο τρόπος ζωής του.
Όταν οι άνωθεν εντολές είναι και θέσφατες, τότε η κόλαση βαφτίζεται εύκολα παράδεισος.
Θα γνωρίζετε το πείραμα του Harlow προκειμένου να χειραγωγήσει τον όχλο των πιθήκων πριν 60 χρόνια.
Έβαλε σε ένα κλουβί 5 πιθήκους και μια σκάλα που από την κορυφή της μπορούσαν να πιάσουν κρεμασμένες μπανάνες. Αυτές αυθόρμητα ορμούσαν να τις αρπάξουν. Μια ανέβηκε πιο γρήγορα αλλά τις άλλες που ήταν από κάτω τις κατάβρεχαν με παγωμένο νερό. Αυτό δεν τους άρεσε έτσι μόλις κατέβηκε ο άτακτος τον άρχισαν στο ξύλο. Την άλλη μέρα το ίδιο. Ώσπου αντιλήφθηκαν πως δεν πρέπει να ανέβει καμία επάνω αν δεν ήθελα να τις βρέξουν με παγωμένο νερό. Έτσι και έγινε. Καμία δεν επιχειρούσε να πιάσει μπανάνα. Αντικατέστησε ένα πίθηκο με ένα άλλον νέο. Ο νεοφερμένος επιχείρησε να ανέβει στη σκάλα. Τον έπιασαν οι υπόλοιποι και τον ξυλοκόπησαν, έτσι συμμορφώθηκε και δεν επιχείρησε να ανέβει τη σκάλα. Συνεχίστηκε η αντικατάσταση πιθήκων με τα ίδια αποτελέσματα. Όποιος νέος επιχειρούσε να ανέβει ξυλοκοπούνταν. Σε κάποια στιγμή αντικαταστάθηκαν οι αρχικοί πίθηκοι και έμειναν όλοι οι νεοφερμένοι που δεν ήξεραν τον λόγο που ξυλοκοπούσαν κάθε νέο που επιχειρούσε να πιάσει τις μπανάνες, μιας και ποτέ δεν είχαν βραχεί με παγωμένο νερό.
Αν στη θέση της μπανάνας βάλουμε την ελευθερία, στο μέλλον όποιος επιχειρήσει να την επικαλεστεί ή να την ζητήσει θα τον εμποδίσει η αγέλη, βίαια ή με την αποπομπή του. Αυτό ακριβώς επιχειρούν σήμερα και το πετυχαίνουν.
Μας χώρισαν σε στρατόπεδα για να γίνουμε εύκολη λεία. Χάνουμε κατακτήσεις, ναι αλλά καμαρώνουμε, γιατί κρατάμε σφιχτά μες τα χέρια μας...τις αλυσίδες των ποδιών μας.
Πήγα σε αθηναϊκό θέατρο πρόσφατα. Όλες οι θέσεις με θεατές ούτε μια κενή. Στη δε ιστοσελίδα του θεάτρου γράφει χωρητικότητα 100%.
Πήγα σε κηδεία, ο ιερέας έκανε διαρκώς παρατηρήσεις να κρατάμε αποστάσεις.
Τώρα αυτές τις μέρες στα ξενυχτάδικα, η νεολαία να περιμένει κοπάδι ολόκληρο να μπουν σε ένα περιορισμένο χώρο.
Πως γίνεται να υπάρχει εύνοια και ελαστικότητα σε ορισμένους χώρους και σε άλλους να εφαρμόζονται οι νόμοι και τα πρωτόκολλα;
Πως γίνεται κάθε επέτειο να ανεβαίνουν θεαματικά τα κρούσματα και κάθε καλοκαίρι να ξεχνιούνται όλα, χάριν των τουριστών...
Χάσαμε τον πυλώνα, που λέγεται οικογένεια! Μας την διέλυσαν!
Χάσαμε τους συγγενείς!
Χάσαμε τους γειτόνους!
Ξεχάσαμε την εκκλησία!
Ξεχάσαμε τις εορτές!
Τελικά ξεχάσαμε να ζούμε!
Καλή χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.