Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής
Απέτυχα ακούς; Απέτυχα.
Ένας ακόμη ανάξιος εραστής που θα βγεί σεργιάνι ψάχνοντας σάρκα να μερέψει τη σάρκα του. Ψάχνοντας κορμί-καταφύγιο να ξεχειμωνιάσει. Πάνω που ‘χε καταλαγιάσει η ψυχή μου μετά τις τόσες μάχες, θ’ αρχίσει πάλι να θαλασσοδέρνεται. Κι είναι τόσο κουρασμένο το σκαρί μου. Ταλαιπωρημένο από τις λεστρυγόνες και τους κύκλωπες του παρελθόντος. Δεν ξέρω αν θ’ αντέξει το αναθεματισμένο. Δεν ξέρω…
Τέσσερα χρόνια πάλευα φουρτούνες. Πάλευα όλους εκείνους τους δαίμονες του μυαλού σου. Πάλευα τα «όχι», τα «δεν» κι όλα εκείνα τα «Ας το αφήσουμε, δεν τραβάει…». Υπήρξαν βράδια που πεταγόσουν στον ύπνο σου κι ήταν σαν να ξεπηδούσαν σκυλιά από τη κόλαση, έτοιμα να με κατασπαράξουν. Έβλεπα μες το ξύπνιο σου, εκείνη την ταλαιπώρια του αδυνατισμένου σου κορμιού. Αντίκριζα τη βία με την οποία προσπαθούσες να δραπετεύσεις από τα δεσμά σου τα ίδια. Πίστευα όμως, πως τα είχα νικήσει δαύτα. Πως είχα ξεμπερδέψει μαζί τους. Μάλλον όχι, μάλλον…όχι.
Έφευγες. Το ένιωθα αλήθεια. Το ένιωθα κάθε φορά που το κλάμα σου, έκαιγε μαρτυρικά το στέρνο μου. Ακόμη κι αν το ένιωθα όμως, το να το πιστέψω, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Πάντοτε έβγαινε μπροστά η «τελευταία ελπίδα» και τα κάλυπτε όλα.
Πότε όμως θα πάψει εκείνο το μαρτύριο της «τελευταίας ελπίδας»; Πόσες «τελευταίες ελπίδες» πρέπει να πνίξουμε σε μαξιλάρια, πόσες πρέπει να σκεπάσαμε κάτω από κάθιδρα σεντόνια. Πόσες…; Και πόσες φορές ακόμη, να απαρνηθούμε την «παραδοχή», λέγοντας ψέματα στους εαυτούς μας; Πόσες φορές να καλλωπίσουμε το ψέμα; Πόσες ακόμη να το στολίσουμε με κοινωνικές εξόδους, εκδρομές και χαμογελαστές φωτογραφίες; Πόσες ακόμη θλιμμένες πουτάνες θα σβήσουν πάνω μου τα δάκρυά τους; Διάολε, πόσες;
Η παραδοχή. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Η αλήθεια απέναντι στον εαυτό σου. Η αλήθεια που θα σε σκοτώσει μία φορά μονάχα και ποτέ… ποτέ ξανά δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος.
Ξέρεις… Κάποτε ήμουν περήφανος για το θάρρος μου, τώρα δεν έχω καν το κουράγιο για μίσος…
Να προσέχεις τους πάντες, αλλά να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Να βρίσκεις χρόνο για το «παιδί» που έχεις μέσα σου και… να μην καπνίζεις τόσο, ακούς;
Αντίο.
Ονομάζομαι Αθανάσιος Χαλβαντζής. Γεννήθηκα στο Αγρίνιο της Αιτωλοακαρνανίας τον Μάιο του 1987. Μεγάλωσα σε μια από τις πάμπολλες «μαγικές» γειτονιές της δεκαετίας του ’90. Με θυμάμαι, να γράφω «αυθαίρετες» ιστορίες στα οπισθόφυλλα των σχολικών μου βιβλίων. Γράφω για να ισορροπώ! Εννίοτε και για να «ξεφορτωθώ» κομμάτια του εαυτού μου. Γράφω γιατί μου δίνει οξυγόνο για να ζήσω σ’ ένα κόσμο διασωληνομένο και υπό καταστολή. Ποιήματα και κείμενα πεζογραφίας έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε διάφορες ιστοσελίδες στο Ίντερνετ. Κάποια εκ των οποίων συμετείχαν σε συλογικά έργα και εν τέλει έγιναν e-book.
SOME RECENT ARTICLES BY ΣΑΚΗΣ ΧΑΛΒΑΝΤΖΗΣ
Πηγή: http://loveletters.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.