Αναθύμηση
Θυμάμαι· εκείνες τις θαμπές καλοκαιρινές νύχτες
όταν με αφέλεια κρατούσαμε το μέλλον δέσμιο
και ο θάνατος φάνταζε μια διαφυγή εκστατική
από τον κόσμο που έσβηνε στο τέλος της ημέρας
γοητευμένοι από την σαγήνη της ταχύτητας
η Πατησίων μας οδηγούσε προς την Ακρόπολη
η διάμετρος του φεγγαριού διάμετρος της ίριδας
του ματιού σου που ανακλούσε τους φανοστάτες
στα πόδια μας οι λόφοι του Ψυχικού και του Αλίμου
τα στενά και τα υπόγεια του Μεταξουργείου
μεθώντας από τα φώτα και τις μουσικές
σε έρημες πλατείες στα μύχια της Κυψέλης
πίσω μας οι άδειοι δρόμοι στο Γαλάτσι
αποχωριζόμασταν την μοναξιά της ησυχίας
άλλοτε σε δρομολόγια βραδινά από τις αφετηρίες
μέχρι το τέρμα στις ακτές του λεκανοπεδίου
προτού μολυνθούν από την βουή και τους ανθρώπους
με κάποιους ψαράδες και τα παλιά τους αμάξια
και στο βάθος την θέα των πλοίων που επέστρεφαν
με τα φώτα στα κατάρτια αναμμένα.
Ακόμα και στην αναμονή της καταστροφής
νιώθοντας ελπίδες και οράματα να ξεψυχούν
τα σκέλεθρα μιας προδομένης ονειροπόλησης
θα βρούμε κέρματα ισχνά του χρόνου
να ζήσουμε μια τελευταία τέτοια νύχτα
στην καταχνιά του ουρανού και στο σκοτάδι
δίχως την έγνοια της εκπλήρωσης
και την επίγνωση του προσωρινού
μια τελευταία τέτοια νύχτα
αρνούμενοι τον αποχωρισμό
ακόμα και μπροστά στην όψη του Ήλιου
κι ας ηχούν οι καμπάνες της πρωινής ακολουθίας
κι ας ανασύρονται τα ρολά του Ηλεκτρικού
γνωρίζοντας πια την ματαιότητα
και βλέποντας το τέλος μας να πλησιάζει –
θα μας χωρίσει πια μονάχα το απροσπέλαστο.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.