Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά // *
Παλεύω με την κόλασή μου!
Κάποια στιγμή θέλω να μη σκέφτομαι, να μη με οδηγεί πουθενά ο νους μου ,έτσι νομίζω πως θα ξεκουραστώ ,αποβάλλοντας την κατήφεια που με συνοδεύει στα πέντε έξι βήματα που κάνω στον ιδιαίτερο χώρο μου!
Είναι αλήθεια, δεν με εμπιστεύομαι πια και δεν ξέρω πώς επιμένει η Χαρά μου, να έρχεται να με βλέπει συχνά ,να δίνει βάση στα λόγια μου και να ζητάει τη συμβουλή μου!
Μισώ τη λέξη επισκεπτήριο ,γιατί αντικρίζω κάθε φορά δυο ουρανόχρωμα, ορθάνοιχτα μάτια να με κατακτούν και δυο χέρια να σφίγγουν το λαιμό μου τόσο ,που να με πιάνει δύσπνοια!
Και να που σκέφτομαι πάλι ,αφού πρέπει να εξηγήσω τι σημαίνει η τόση αγάπη του παιδιού μου! Αξίζει να ζει κανείς περιμένοντας το αύριο που αργεί, που δε σου δίνει τα εχέγγυα της ελευθερίας αφού ο εαυτός αντιδρά ποικιλότροπα στις προκλήσεις, αφού το υποσυνείδητο συνεχίζει να συγκρούεται με το συνειδητό και ο νους να ταλανίζεται μεταξύ σωστού-λάθους, ορθού και μη;
Θυμάμαι τη φιλόλογό μου που έλεγε: η ομιλία αποτελεί συνέχεια της σκέψης, δεν μπορείς μόνο να σκέφτεσαι πρέπει να εκφράζεις τις σκέψεις, για να συζητάς οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει. Κι όταν μάθαινα κάτι παπαγαλία : περιμένω να δω πού θα σταματήσεις, γιατί η μνήμη θέλει και το ερέθισμα ,να δεις κάτι και να το περιγράψεις για παράδειγμα! Τώρα της δίνω δίκιο γιατί όταν έρχεται στη φυλακή η κόρη μου και μου λέει πώς περνά ,εγώ φτιάχνω ένα σωρό ιστορίες .Το να μην έρχεται κανείς, δεν είναι λύση, ισοδυναμεί με θάνατο. Δεν θα φανταζόμουν όμως ποτέ τον εαυτό μου στο κελί μιας φυλακής και δη για οφειλές προς το δημόσιο !Και μη μου πείτε ότι δεν τα υπολόγιζα καλά αλλά δώστε μου δίκιο για να δώσω κι εγώ άφεση στον τυραννισμένο εαυτό μου. Σαφώς και δεν ήμουν η μόνη επιχειρηματίας που δεν πλήρωνα τις οφειλές μου. Αλλά το κράτος ,αντί να με προστατέψει με πέταξε και με τα πολλά κατέληξα εδώ ,χωρίς την οικογένεια μου ,χωρίς τους φίλους μου, φυλακισμένη, προστατευμένη αλλά απαρηγόρητη!
Οι μέρες περνάνε όπως-όπως αλλά οι νύχτες είναι μαρτυρικές .Δεν με κολλάει ύπνος κι όταν πια αποκαμωμένη δεν αντιλαμβάνομαι το χώρο, μεταφέρομαι με το όχημα του ονείρου στη ζωή, στην ελεύθερη ζωή που φαίνεται να συνεχίζεται με όλα τα σενάρια μέσα μου! Σαν με ξυπνήσει κάποιος θόρυβος ή οι φωνές συγκρατουμένων ,να δείτε πώς ανατριχιάζω, τρέμω ,θέλω να μη ζω.
Το κράτος! Δεν είμαστε οικονομολόγοι ,και στο κάτω-κάτω ,όταν δεν πληρώναμε τι περίμενε να μαζευτούν πολλά για να μας οδηγήσει στη φυλακή; Πληρώνω ,το ανέλεγκτο του κράτους, την ολιγωρία του !Αναζητήστε να μάθετε πόσες οικογένειες μπήκαν στη μέγγενη του χρέους, εξαιτίας του κράτους που δεν ήθελε να προστατεύσει τους πολίτες του!Πόσοι επιχειρηματίες με τους οποίους και από τους οποίους ζούσε ,βρίσκονται στη φυλακή! Πόσες οικογένειες διαλύθηκαν και πόσα παιδιά ακούμπησαν ένα αγκάθι στην καρδιά τους !Αχ κράτος μου, που δε μας τα’ λεγες αυτά, αχ πολιτικοί ,που ελέγχατε πολύ καλά πώς θα εξασφαλίσετε δέκα γενιές σε βάρος του λαού σας και ένα πρωί εξαφανιστήκατε από την πατρίδα ,γιατί το κεφάλι σας είναι πολύτιμο ,ενώ εμείς και θα μείνουμε πίσω από τα σίδερα και θα «χάσουμε» τους ανθρώπους μας!
* Η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας και κριτικός.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.