ΤΙΣ (ΔΕΝ) ΠΤΑΙΕΙ; (ΜΕΡΟΣ ΙΙ) ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ!

Του Γιάννη Πανούση

Μ’ έναν αθώο

μοιράστηκα την ενοχή μου

Γιώργος Φραγκούλης, Αιρέσεις και αφαιρέσεις

Σε συνέχεια του Πρώτου μέρους, το οποίο αναφερόταν σε θέματα πολιτικού/δημοσίου ενδιαφέροντος, θα επιχειρήσω να θίξω –πάλι με τη μορφή ερωτημάτων/αποριών-πτυχές του φαινομένου με κυρίαρχο το κοινωνικό και διανθρώπινο στοιχείο:

-έως πότε θα αναζητούμε "ταυτότητες καθαρότητας" αστυνομεύοντας την ιδιωτική ζωή των συνανθρώπων μας;

-έως πότε θα υιοθετούμε τεκμήριο ενοχής για όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας ή δεν μας μοιάζει;

-έως πότε θα δεχόμαστε, εν είδει εισαγγελέα των ηθικοκοινωνικών μας απόψεων, τους εκπροσώπους κάποιου ...ισμού;

-έως πότε θα χαρακτηρίζουμε εξυγίανση του (παλαιού) συστήματος αξιών κάθε ακρότητα και αυθαιρεσία, προερχόμενη από δήθεν νεωτεριστές, που συχνά αποδεικνύονται περισσότερο ανήθικοι από τους προηγούμενους;

-έως πότε η χειραφέτηση θα σημαίνει αντιστροφή (και διαστροφή;) ρόλων και προτύπων;

-έως πότε η αποδόμηση "αυτού που είμαστε" για να γίνουμε εκείνο που επιβάλλουν οι άλλοι θα θεωρείται εκσυγχρονισμός;

-έως πότε θα ανεχόμαστε "επόπτη συνείδησης και politically correct συμπεριφοράς" για κάθε λέξη, κάθε τραγούδι, κάθε άποψη, ακόμα και κάθε σκέψη;

-έως πότε η προσωπική ευθύνη θα υποκαθίσταται από την ιδεοληπτική δικαιολόγηση;

-έως πότε το πνεύμα ελευθερίας των ανεξάρτητων διανοούμενων θα ηττάται από τις νεο-προκαταλήψεις του όχλου, που δοξάζουν ως "προοδευτικό", ο,τιδήποτε ισοπεδωτικό ή κατά περίπτωση παρεκκλίνον;

-έως πότε δεν θα συνειδητοποιούμε τη διαφορά ανάμεσα στη διαλαλούμενη ψευδοπολυμορφία και την (υποκρυπτόμενη) υποχρεωτική (αντίστροφη) ομοιομορφία (Πασκάλ Μπρυκνέρ);

Με τα παραπάνω προφανώς δεν στοχεύω να τρομάξω τον συνεχώς κατηγορούμενο κυρ-Παντελή (για πολλούς προβολή του Μπάρμπα Θωμά), ούτε να προτείνω μία νέα ανάγνωση (κι αναγνώριση της αυθεντικότητας) της Ιστορίας. Η μόνη μου φιλοδοξία ήταν να υπογραμμίσω ότι αυτό το (πολυ)πολιτισμικό μίξερ, το οποίο ανακατεύει τα πάντα (γλώσσα, ήθη, θρησκείες, φυλές, φύλα κλπ), δεν είναι εύκολο να οδηγήσει σε συν-αδέλφωση/συμ-φιλίωση λαών και πολιτών. Φοβάμαι ότι οδηγούμαστε-ανεπαισθήτως;- σε μορφώματα (κοινότητες, συλλογικότητες αλλά όχι κοινωνίες) όπου μόνον "ο όμοιος" θα γίνεται αποδεκτός, ενώ "ο άλλος" θα είναι πάντοτε εχθρός.

Μακάρι να πέφτω έξω...

ΥΓ. "Εντύπωσα τις πολύφερνες δηλώσεις μου

σε προτάσεις ορισμένου χρόνου" (Γ. Φραγκούλης)

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη

Πηγή: https://www.capital.gr