Της Ανθής Κατερίνη
Νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο.
Τι μας έμεινε τελικά; Σίγουρα θυμόμαστε τους δασκάλους εκείνους που μπόρεσαν να μας αγγίξουν.
Ήταν φανερό στο χρώμα της φωνής τους πως αυτό που δίδασκαν το γούσταραν τόσο που το βλέμμα σου θέλοντας και μη δεν θα μπορούσε να επικεντρωθεί αλλού. Τότε η γνώση δεν έμοιαζε στεγνή και ψυχρή, αλλά μία θάλασσα που μπορείς να βουτήξεις βαθιά και να δεις κάθε κρυμμένη ομορφιά.
Το ενδιαφέρον κάποιων επεκτάθηκε σε προσωπικό επίπεδο και σε ενέπνευσαν ακόμη περισσότερο. Αντίστοιχα θυμόμαστε εκείνους τους δασκάλους που έκαναν το σχολείο να μοιάζει με εφιάλτης. Πήραν την παιδική μας ψυχή και ξέσπασαν τον θυμό τους και την αποστροφή τους για μία δουλειά που προφανώς δεν αγάπησαν.
Πολλές φορές το σχολείο είναι ένα ακόμη βάρος για ένα παιδί που μπορεί να αντιμετωπίζει τόσα άλλα και όχι ένα ασφαλές καταφύγιο όπως θα έπρεπε να είναι. Γι΄ αυτό ας μιλήσω για όλα αυτά που δεν θυμάμαι από το σχολείο, γιατί όντας παιδί δεν τα καταλάβαινα αλλά τώρα είναι φανερά.
Δε θυμόμουν πως το σχολείο πολλές φορές επηρέαζε αρνητικά τη δημιουργικότητά μου. Πως ακόμη και στη ζωγραφική υπήρχαν κανόνες για το τι και πώς να σχεδιάσεις. Διότι η αξιολόγηση υπέρβαινε την ελεύθερη έκφραση. Γιατί δεν ρώτησε κανείς τα παιδιά τι θέλουν να μάθουν σήμερα, τι θέλουν να συζητηθεί σήμερα, τι θέλουν να ζωγραφίσουν , που θέλουν να πάνε εκδρομή; Είμαι σίγουρη πως θα τα έκαναν με όρεξη και θα σε εξέπλητταν με την εξυπνάδα τους.
Γιατί δεν έμαθαν περισσότερα πράγματα που θα είχαν μία πρακτική εφαρμογή στην ζωή τους και όχι στο να εξασκηθεί η ικανότητά τους στην αποστήθιση; Γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε με την Μαρία ή τον Γιαννάκη όταν τον έβλεπε μελαγχολικό για μήνες; Γιατί δυστυχώς υπάρχουν κανόνες, ύλη υποχρεωτική, πίεση χρόνου και όχι αρκετό ενδιαφέρον για την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού. Σε ένα ιδανικό σχολείο σε έναν ουτοπικό κόσμο το σχολείο θα με είχε μάθει για την αγάπη του εαυτού, του διαφορετικού, του συνανθρώπου. Θα με είχε ενημερώσει περισσότερο για τον έρωτα και το σεξ. Θα μου είχε δώσει περισσότερες ευκαιρίες να βρω τα ταλέντα μου. Θα μου είχε δώσει ώθηση να πραγματοποιώ τα όνειρά μου χωρίς να έχει σημασία αν θα γεμίσω τις τσέπες μου.
Θα με είχε μάθει πώς να ξεχωρίζω στο πλήθος για την προσωπικότητά μου και όχι πώς να αφομοιωθώ καλύτερα στην μάζα. Θα είχε βοηθήσει επίσης στο να μάθω τι θέλω πραγματικά εγώ σε αυτήν την ζωή, ώστε την κρίσιμη ώρα να μην επιλέξω την σχολή με κριτήριο τι θέλουν οι γονείς μου για μένα ή τον υψηλότερο μισθό.
Ένας καταπιεσμένος άνθρωπος μέσα σε ένα γραφείο μπορεί να πήγε λίγο μπροστά μία εταιρία (που και για αυτό αμφιβάλω γιατί είναι κανείς καλός σε αυτό που αγαπά) αλλά δεν νομίζω να πήγε ποτέ μπροστά τον εαυτό του. Ήρθε, έζησε, έφυγε και το προσωπικό του αποτύπωμα δεν δόθηκε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο. Είσαι προορισμένος να κυνηγήσεις τα όνειρά σου και όχι να γίνεις ένα αντίγραφο ή μία μηχανή χρημάτων. Μην αφήσεις κανέναν να σου πει πως θα αποτύχεις γιατί το ταλέντο και η όρεξη πάντα ξεχωρίζουν ακόμη και εκεί που όλα καταρρέουν.
Μία φωνή σου έχει δείξει ήδη τον δρόμο προς εκείνη την δραστηριότητα κατά την οποία ανθίζει η ψυχή σου, απελευθερώνεται το σώμα σου, ορθώνεται η αυτοπεποίθησή σου και σε κατακλύζει ένα αίσθημα πληρότητας. Δεν χρειάζεται να συμβιβάζεσαι. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Και αν είσαι δάσκαλος φρόντισε να σε θυμούνται βγαίνοντας από την αίθουσα, διότι είναι πιθανό να αποτελέσεις σημαντικό πρότυπο για κάποιον που δεν έχει κανένα. Σημασία έχει εξάλλου να γίνει κανείς καλύτερος μαθητής στην ζωή.
Πηγή: http://www.anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.