ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΗΣΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ!

Γρά­φει ο Βα­σί­λης Λιό­γκα­ρης*

Ποτέ ξανά! Ποτέ! Μια τα­πει­νή προ­σευ­χή κι ένα κερί αναμ­μέ­να. Καλή ψυχή, καλό κα­τευό­διο για εκεί­νους που έφυ­γαν τόσο άδικα, τόσο ανα­πά­ντε­χα.

Αγάπη, συ­μπό­νοια, κου­ρά­γιο και δύ­να­μη σ’ αυ­τούς που μεί­ναν, που έζη­σαν, που είδαν και πό­νε­σαν.

Δεν πρέ­πει όμως να συγ­χω­ρέ­σουν, ούτε να πα­ραι­τη­θούν από το να διεκ­δι­κή­σουν ου­σια­στι­κά μέτρα απο­ζη­μί­ω­σης και απο­κα­τά­στα­σης. Να πα­λέ­ψουν.

……….. 

Ξη­μέ­ρω­σε και η επό­με­νη μέρα, και ο Ήλιος όπως τόχε συ­νή­θειο, ξε­πρό­βα­λε την μου­σού­δα του απ’ την Ανα­το­λή. 

Και είδαν τα μάτια μας πολλά κι’ άκου­σαν τ’ αφτιά μας ιστο­ρί­ες φρί­κης και πόνου. 

Κι ο γερο ναύ­της στο κουπί με την τσι­μπού­κα του μι­σό­σβη­στη στο στόμα κα­θι­σμέ­νος στη κου­πα­στή συλ­λο­γά­ται… 

<Όμορ­φη και πα­ρά­ξε­νη Πα­τρί­δα… Άρ­ρω­στη Πα­τρί­δα. Πο­νε­μέ­νη Πα­τρί­δα. Από συμ­φο­ρά σε συμ­φο­ρά το πας! Από πού ν’ αρ­χί­σω και που να τε­λειώ­σω. Πολλά τα πάθη σου, και άλλοι τυρ­βά­ζουν κι άλλοι ξε­σα­λώ­νουν στα κο­σμι­κά στέ­κια. 

-Και η μάνα με το εξά­μη­νο μωρό στην αγκα­λιά μέσα στην θά­λασ­σα αρ­γο­σβή­νει και χά­νε­ται…!

…………….. 

Κι ύστε­ρα από την κα­τα­στρο­φή έρ­χο­νται τα ψεύ­τι­κα τα λόγια τα με­γά­λα να απα­λύ­νουν τις πλη­γές μας. Ευ­χά­ρι­στες μι­σο­κου­βέ­ντες που δεν κα­λύ­πτου­νε τί­πο­τα. Όπως – όπως να τα σκε­πά­σου­με, να τα χώ­σου­με κάτω από το χαλί. Λόγια της πα­ρη­γο­ριάς, λόγια τάχα μου της αγά­πης! Αυτή είναι όλη κι όλη η ευ­θύ­νη τους. 

Από συ­μπό­νοια κι αγάπη πολ­λοί μας μα­στι­γώ­νουν και μας πο­νούν ακόμα πιο πολύ! Και όσο πιο πολύ μας φρο­ντί­ζουν, μας υπό­σχο­νται και μας αγα­πούν, τόσο πιο πολύ μας μα­στι­γώ­νουν. 

Μια τέ­τοια κα­τα­πιε­στι­κή ‘αγά­πη’ –ακόμα κι από την Αντι­πο­λί­τευ­ση-, δεν κο­στί­ζει τί­πο­τα. Ευ­και­ρια­κή! Είναι εντε­λώς άχρη­στη κι αχρεί­α­στη. 

Άρ­ρω­στη Πα­τρί­δα! Να δώ­σου­με το αίμα της καρ­διάς μας για να πά­ρου­με ψί­χου­λα. Τα χρέη και τα ελ­λείμ­μα­τα δεν τα δη­μιούρ­γη­σαν οι φτω­χοί ερ­γά­τες, οι αγρό­τες και τα λαϊκά στρώ­μα­τα. Τα δη­μιούρ­γη­σαν οι με­τα­πο­λι­τευ­τι­κές εναλ­λα­σό­με­νες αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις και το σκυ­λο­λόι τους. 

Οι άν­θρω­ποι των σα­λο­νιών, των θα­λα­μη­γών και των ανέ­σε­ων, οι άν­θρω­ποι των εσω­τε­ρι­κών χώρων και δια­συν­δέ­σε­ων, οι άν­θρω­ποι που δια­τη­ρούν, ελέγ­χουν και κα­τευ­θύ­νουν τα ΜΜΕ… τα λα­μό­για και οι κο­λα­ού­ζοι, οι προ­βο­κά­το­ρες υπο­νο­μευ­τές, το­κο­γλύ­φοι και απα­τε­ώ­νες που δια­στρε­βλώ­νουν την αλή­θεια και την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. 

Εις μνήμη αυτών που έφυ­γαν για πάντα… 

Όμορ­φη και πα­ρά­ξε­νη Πα­τρί­δα… Άρ­ρω­στη Πα­τρί­δα… 

-Και πλή­γω­σαν την καρ­διά μας!

 *Ο Βα­σί­λης Λιό­γκα­ρης γεν­νή­θη­κε στην Αθήνα από γο­νείς πρό­σφυ­γες, ερ­γά­τες, πο­λυ­φα­με­λί­τες. Έζησε στα πρώτα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κα­το­χής και με­τα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέ­α­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αρ­γό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την πα­ρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου ερ­γά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βα­σί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γε­νιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελ­λή­νων Λο­γο­τε­χνών.

Πηγή: https://atexnos.gr