Όταν έρχονται άγριες εποχές, κι είναι μπόλικες τώρα τελευταία, σα να γλιστρώ, βυθίζομαι στη σιωπή, έχει ασάλευτη ηρεμία και ερημιά εκεί αλλά έχει και μια ηδονή.
Εσύ με σένα, κανένας θόρυβος, καμμιά ενόχληση, η βουτιά είναι μέχρι τον πάτο, πατάς άμμο ή κοφτερά βράχια ή και τα δυό, εξαρτάται…
Έτσι… να κοιτώ, να ταξιδεύω σε μια θάλασσα ή σ’ έναν ουρανό και να κάνει ο νους περάσματα, κάπου σταματάει πάντα, έτσι όπως χάνεται στα βάθη κι αρχίζει ένας βουβός σπασμός, η σιωπή αντάμα με τη λύπη, που κάπου κάπου γίνεται και δυνατό κλάμα, σπαραγμός. Είναι σα να σχίζονται τα μέσα σου, να ξεριζώνονται και… πονάς, σου κόβονται κομμάτια… αλήθεια πονάς… δεν το νομίζεις, νιώθεις τον πόνο και λυγίζεις στα δυό.
Το νιώθουν, άραγε όλοι οι άνθρωποι αυτό; Ρωτώ διάφορα τους ανθρώπους αυτό, όμως, δεν το γνωρίζω, δηλώνω άγνοια… τι να ρωτήσεις κιόλας; εσάς πονάνε τα σωθικά σας όταν κλαίτε; όταν πονάτε; μμμ… σα χαζό ακούγεται και πολύ αδιάκριτο, ποιός θέλει να μιλήσει για τα μέσα του;
Η σιωπή, λοιπόν, η αγαπημένη σιωπή… και τι δεν έχει ακούσει… και που δεν την έχω ταξιδέψει, δεν μπορώ να πω όμως… πιστό σκυλί, δεν εγκαταλείπει ποτέ, σύντροφος-φρουρός… δε φεύγει, είναι εκεί, πάντα σε ετοιμότητα. Κάποτε, στα άγουρα παιδικά χρόνια που τη σιωπή την είχαν κάνει τιμωρία τη φοβόμουν, με τρόμαζε… τώρα δεν καταλαβαίνω πια το γιατί τη φοβόμουν.
Εσύ με σένα, κανένας θόρυβος, καμμιά ενόχληση, η βουτιά είναι μέχρι τον πάτο, πατάς άμμο ή κοφτερά βράχια ή και τα δυό, εξαρτάται…
Έτσι… να κοιτώ, να ταξιδεύω σε μια θάλασσα ή σ’ έναν ουρανό και να κάνει ο νους περάσματα, κάπου σταματάει πάντα, έτσι όπως χάνεται στα βάθη κι αρχίζει ένας βουβός σπασμός, η σιωπή αντάμα με τη λύπη, που κάπου κάπου γίνεται και δυνατό κλάμα, σπαραγμός. Είναι σα να σχίζονται τα μέσα σου, να ξεριζώνονται και… πονάς, σου κόβονται κομμάτια… αλήθεια πονάς… δεν το νομίζεις, νιώθεις τον πόνο και λυγίζεις στα δυό.
Το νιώθουν, άραγε όλοι οι άνθρωποι αυτό; Ρωτώ διάφορα τους ανθρώπους αυτό, όμως, δεν το γνωρίζω, δηλώνω άγνοια… τι να ρωτήσεις κιόλας; εσάς πονάνε τα σωθικά σας όταν κλαίτε; όταν πονάτε; μμμ… σα χαζό ακούγεται και πολύ αδιάκριτο, ποιός θέλει να μιλήσει για τα μέσα του;
Η σιωπή, λοιπόν, η αγαπημένη σιωπή… και τι δεν έχει ακούσει… και που δεν την έχω ταξιδέψει, δεν μπορώ να πω όμως… πιστό σκυλί, δεν εγκαταλείπει ποτέ, σύντροφος-φρουρός… δε φεύγει, είναι εκεί, πάντα σε ετοιμότητα. Κάποτε, στα άγουρα παιδικά χρόνια που τη σιωπή την είχαν κάνει τιμωρία τη φοβόμουν, με τρόμαζε… τώρα δεν καταλαβαίνω πια το γιατί τη φοβόμουν.
Όσο μεγαλώνω, αρχίζω να σκέφτομαι μήπως να την πάω βόλτα με παρέα ετούτη τη σιωπή, έτσι κι αλλιώς, είναι φορές, πια, που σιωπώ κι ας είμαι μαζί με ανθρώπους, κι ας τους απαντώ, κι ας γελώ με ότι λένε… εγώ σιωπώ, τη νιώθω να με ρουφάει.
Νιώθω κούραση όταν οι άνθρωποι δε μιλούν για το ζουμί αλλά για τ’ απόνερα. Τίποτα μαγικό δε συμβαίνει έτσι, τίποτα δε ρέει και τίποτα δε γεμίζει, άδειος πας κι άδειος τενεκές φεύγεις.
Πως ζουν έτσι οι άνθρωποι; με το λίγο; με το καθόλου;
Πόσο φοβούνται τη σιωπή; Συνάντησα ανθρώπους που άμα ξεχνιόντουσαν, κατά λάθος, στη σιωπή έτρεχαν πανικόβλητοι να τη σκοτώσουν με θόρυβο, αδιάφορο τι θόρυβο… αρκεί να την αφανίζανε, πάντα με εντυπωσίαζε όλο αυτό γιατί δεν το έχω, όχι ότι θα το’ θελα κιόλας!
Αν είχε χρώμα θα ήταν, φυσικά, μωβ!!! γεμάτο μωβ, θερμό μωβ, ψυχρό μωβ, μια θάλασσα μωβ, ήσυχη και φιλόξενη, τρυφερή και αγέρωχη, ατσάλινα ήρεμη και γαλήνια.
Ναι… την αγαπώ πια τη σιωπή, τη χρειάζομαι, κάπου εκεί λουφάζει η ψυχή και μερεύει, βρίσκει καταφύγιο για να ξαναβγεί στο φως κάποια στιγμή.
Νιώθω κούραση όταν οι άνθρωποι δε μιλούν για το ζουμί αλλά για τ’ απόνερα. Τίποτα μαγικό δε συμβαίνει έτσι, τίποτα δε ρέει και τίποτα δε γεμίζει, άδειος πας κι άδειος τενεκές φεύγεις.
Πως ζουν έτσι οι άνθρωποι; με το λίγο; με το καθόλου;
Πόσο φοβούνται τη σιωπή; Συνάντησα ανθρώπους που άμα ξεχνιόντουσαν, κατά λάθος, στη σιωπή έτρεχαν πανικόβλητοι να τη σκοτώσουν με θόρυβο, αδιάφορο τι θόρυβο… αρκεί να την αφανίζανε, πάντα με εντυπωσίαζε όλο αυτό γιατί δεν το έχω, όχι ότι θα το’ θελα κιόλας!
Αν είχε χρώμα θα ήταν, φυσικά, μωβ!!! γεμάτο μωβ, θερμό μωβ, ψυχρό μωβ, μια θάλασσα μωβ, ήσυχη και φιλόξενη, τρυφερή και αγέρωχη, ατσάλινα ήρεμη και γαλήνια.
Ναι… την αγαπώ πια τη σιωπή, τη χρειάζομαι, κάπου εκεί λουφάζει η ψυχή και μερεύει, βρίσκει καταφύγιο για να ξαναβγεί στο φως κάποια στιγμή.
PSYCHEandLIFE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.