ΕΠΙΛΟΓΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Ο.Κ.!

Του Γιάννη Κυριακόπουλου

Επιλογή ή εντολές, τα όνειρά μας;
Η γέννηση απρόοπτα τυχαία;
Η μοίρα ή, η βούληση;
Το DNA υπέρτατο λογισμικό ή μηχανική λειτουργία διαδοχής;
Μα πώς γεννιέται η σκέψη, η ιδέα;
Ο πόθος και ο έρωτας, το μίσος και ο φθόνος;
ΡΙΞΕ τα μάτια σου στην Όλη Πέτρα που μόλις κύλησε.
Στο Σύμπαν η Απάντηση, με τις αέναες τροχιές των πλανητών, ακριβοδίκαια γεωμετρικά, εκτελεσμένες ν'αποφευχθεί η σύγκρουση!
Εμείς σε όλο αυτό φαντάζουμε, με μόνο το άγχος μιάς αυτεξούσιας οντότητας, ως ανθρωπόμορφοι θεοί ή αλαζονικά ανόητα όντα, αφού, που δεν πασχίζουμε στην γήινη τροχιά μας και την αδιατάρακτη συμπαντική ισορροπία μη τηρούντες, αποζητώντας σύγκρουση!
Μονομιάς, έτσι και βίαια, που σκιάξαμε ένα προς ένα τα χρώματά μας, απόμεινε τώρα, το απέραντο γκρί, στα όνειρά μας.
Οιμέ! και Έλεος! Σύμπαντος - Αρμονίας - Διατάραξις.
Αυτή η Αλαζονία, με Α στερητικό, ως Άνθρωπος χωρίς συνειδητότητα, χωρίς θρησκεία, θεωρώντας εμείς, να επιλέγουμε πορεία σύγκρουσης με την τροχιά μας, ενώ οι πλανήτες όχι!
Τώρα χαμήλωσε, τα μάτια σου πάλι στην Πέτρα και ξόρκισε απέραντα το γκρί.
Ανεμπόδισε όλο το μπλέ να 'ρθεί, να αποθέσει νότες, ανακαλώντας και τ' άλλα χρώματα.
Άκου, χωρίς με χρώματα, όλα είναι σκιές! Ανεκπλήρωτες, μάταιες διαδρομές.
Χαμήλωσε τα μάτια, ξανά στην πέτρα και αμέσως μετά, ύψωσέ τα στον ουρανό.

 

Για Πάντα, Αναφώνησε και Πες... Ο.Κ. Φίλε ή παλιέ σύντροφέ μου!
ΑΝΩ - ΘΡΩΣΚΩ και Αγαπώ, με Α χωρίς στερητικό.
Συμ-φωνώ, συν-ομιλώ, συν-αισθάνομαι, συν-ζώ, συν-διαλέγομαι, συν-οδοιπορώ!
Γίνε και σύ ένα ελάχιστο σημείο του σύμπαντος. Πειθάρχησε απλά.
Αποδέξου, διδάξου και δίδαξε!
Για τη στιγμή, για τη ζωή, για σένα και για μένα, για μας, για τα παιδιά μας!
Το μέρος να γίνεται Όλον δες, τώρα που.... και θαύμασε.
Ρίχνω τα μάτια μου πάλι στη Πέτρα!