ΤΥΦΛΗ ΜΑΤΙΑ!

Άρθρο του Γιάννη Κυριακόπουλου*   

                 
Kυριακή πρωί, 5 Οκτωβρίου 2014 και βρίσκομαι στον σταθμό ανεφοδιασμού αθλητών, στην είσοδο της Περαχώρας. 
Ο αγώνας εξελίσσεται, οι αθλητές ένας-ένας ή πολλοί μαζί περνούν από μπροστά μου, καταχειροκροτούμενοι από όλους μας, εθελοντές και θεατές.
Κάποια στιγμή, μακριά στο δρόμο, προβάλλει η φιγούρα δύο αθλητών που πλησίαζαν γοργά, δίπλα-δίπλα, τόσο κοντά σαν μιά σκιά.
Ίδιος δρασκελισμός, δύο ψιλόλιγνες φιγούρες, δεμένες στο ίδιο σχοινί. Πλησιάζοντας, κοντοστάθηκαν και λύθηκαν να πιούν νερό όταν, είδα ότι ο μεγαλύτερος στην ηλικία αθλητής, ήταν τυφλός.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο, χειροκροτήματα, κουράγιο..., επιφωνήματα θαυμασμού.
Αντιδρούσε άμεσα, στρέφοντας το κεφάλι σε κάθε χειροκρότημα, σε κάθε επιδοκιμασία, χαμογελώντας με τόση γεμάτη ευτυχία, που δεν υπήρχε χώρος να φανεί η κούραση.
Αλήθεια, σε ποιό σχολειό,σε ποιόν καθρέφτη διδάχτηκε τις γραμμές της ευτυχίας, σε ποιόν από μας τις είδε και τις αποτύπωνε με τόση σιγουριά στο πρόσωπό του;
Κάθε που έστρεφε σε καθένα από εμάς που άκουγε, μας έβλεπε νομίζω, μα όταν κοίταξε εμένα, ένοιωσα τόσο διαπεραστικό το βλέμμα του!

Αλήθεια με είδε, με γνώρισε, θα με θυμάται πιά για πάντα και εγώ θαρρώ το ίδιο, θα τη θυμάμαι αυτή τη καθαρή ματιά, για πάντα.
Ξαναδέθηκε στο ίδιο σχοινί της φιλίας με τον συναθλητή του, συνεχίζοντας και ξεμακραίνοντας να προχωρεί στο διαφορετικό, στο ξένο από μας, στο άτυχο, στο τραγικό, σε άγνωστη απ΄ όλους μας διαδρομή και τελικά αυτός τερμάτισε..., το ίδιο γελαστός, το ίδιο ευτυχισμένος!
Πόσα αλήθεια, μας κρύβουνε τα μάτια μας που βλέπουνε και πόσα που, για να νιώσουμε, να δούμε, πρέπει να κλείσουμε τα μάτια μας, για μια στιγμή;
Έστω για ένα ελάχιστο του χρόνου!

*Εθελοντής του 1ου Ημιμαραθώνιου αγώνα σύζευξης αρχαιολογικών χώρων, αρχαίες θέρμαι Λουτρακίου, ναός ακραίας Ήρας Περαχώρας.