Του Νίκου Βατόπουλου
Υπάρχει ένα βαρύ αίσθημα κόπωσης στους πολίτες. Πλέον, δεν είναι ότι νιώθουμε απλώς την παρακμή. Είναι ότι κοιταζόμαστε μεταξύ μας για να δούμε αν ο απέναντι είναι ψεκασμένος ή φορέας μισαλλοδοξίας. Ποτέ πριν δεν υπήρχε τόσο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας υποτελές στις δυνάμεις της ανοησίας, του φθόνου και του παραλογισμού.
Η αρνητική αυτή εικόνα ενισχύεται διαρκώς από τον δημόσιο λόγο. Εχει πλέον θεσμοθετηθεί η ασυναρτησία ως αναμενόμενη κανονικότητα και η πέραν κάθε κανόνα συμπεριφορά ως κάτι ίδιον των καιρών. Υπάρχει σιωπηρή νομιμοποίηση της θεσμικής απόκλισης και ευρύτερη ενθάρρυνση της εκκεντρικής αυθάδειας. Και επιπλέον, θεωρείται λίγο - πολύ αναμενόμενο ότι αυτό το νέο είδος ανθρώπων της πολιτικής σκηνής ενώνεται και αλληλοτροφοδοτείται από τη δύναμη που δίνει η απελευθέρωση από τη λογική. Σε αυτό το σημείο, καταλύεται η διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς και σχηματίζεται μια διαρκώς διογκούμενη νήσος ανορθολογικής εκκεντρικότητας και ασυνάρτητης αυτοαναφορικότητας.
Η νέα συγκυρία δεν μεταφέρει πληροφορίες μόνο για την άνοδο μιας συγκεκριμένης πολιτικής συνομοταξίας, αλλά έχει πολλά να μας πει για την αφυδάτωση των αστικών κομμάτων. Και αυτή είναι μια μείζων παράμετρος, που ασφαλώς δεν μπορεί να εξαντληθεί στη συζήτηση για νέα πρόσωπα στη Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ ή στην αποτελεσματική ή όχι αντιπολίτευση που ασκεί το «Ποτάμι», αλλά εκτείνεται και περιλαμβάνει τη βαθύτερη δεξαμενή των στελεχών των κομμάτων της αντιπολίτευσης, και πολύ περισσότερο τους εν δυνάμει ψηφοφόρους της. Γιατί το ρήγμα στον αστικό κόσμο, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σήμερα, καθρεφτίζει το ρήγμα στο κοινωνικό σώμα, που σε μεγάλο ποσοστό, πλέον, αδιαφορεί για τις παλαιές κοινωνικές κατηγορίες βάσει οικονομικής δύναμης, μόρφωσης και κινητικότητας και τείνει να συγκροτήσει νέες συμμαχίες. Αυτή η μεταβολή που ρευστοποιείται καθημερινά και δεν μπορεί ακόμη να δώσει συγκροτημένη αντιπολίτευση είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της ανορθολογικής συμπολίτευσης, που ελλείψει βασικού αντιπολιτευτικού φορέα εισπράττει τμήμα της κοινωνικής ανάγκης για εσωστρεφή, αυτοαναφορική και εκδικητική εκτόνωση. Αυτό που σφραγίζει το σκηνικό, όμως, είναι η αίσθηση του προσωρινού και της ρευστής μετάβασης.
Πηγή: http://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.