"ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΕΘΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΘΕ;"

ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

Διέξοδο στο αντιπροσωπευτικό σύστημα παρέχει η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Δια του τρόπου αυτού εκτονώνεται η κατά καιρούς συσσωρευόμενη δυσαρέσκεια. Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι είναι εφικτή η αναστροφή μιας πολιτικής που οδήγησε το εκλογικό σώμα σε θεωρούμενες, πλην όμως αναπότρεπτες, ακραίες επιλογές.
Όταν ωστόσο η διαχείριση μιας κρίσεως οικονομικής επιχειρείται σε χώρες που έχουν απολέσει κάθε δικαίωμα κυριαρχίας στον οικονομικό τομέα -όπως συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα-, εγείρονται αυτομάτως ερωτήματα εάν η διέξοδος αυτή μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά και δεν οδηγηθούμε τελικώς σε νέα μορφώματα, ακόμη πιο ακραία. Παρέλκει η επέκταση στο θέμα αυτό.

Διέξοδο σε ένα κόμμα παρέχει η αλλαγή της ηγεσίας -κατά κανόνα και όχι πάντα- σε περιπτώσεις εκλογικής ήττας. Υπάρχει Κοινοβουλευτική Ομάδα και όργανα αρμόδια να αποφασίσουν περί αυτού. «Ο τύπος απηχεί τας πολιτικάς ιδέας, δεν ηγείται αυτών· τας διερμηνεύει», έγραφε ο Γεώργιος Βλάχος στο τέταρτο φύλλο της «Κ», στις 18 Σεπτεμβρίου 1919. Την παραβίασε συχνά βεβαίως την αρχή αυτήν.

Την εποχή εκείνη, την τόσο μακρινή και τόσο κοντινή από μιαν άποψη, ο εκ Θεσσαλονίκης προερχόμενος κομμουνιστής Αβραάμ Μπεναρόγια επέκτεινε την εκδοτική του δραστηριότητα στην Αθήνα και ασκήσας κριτική στο Κόμμα των Εθνικοφρόνων [Λαϊκό Κόμμα, στη συνέχεια] οδήγησε τον Βλάχο στη συγγραφή κυρίου άρθρου υπό τον τίτλο «Ποιοι είμεθα και ποιοι είσθε». Το ίδιο ερώτημα ισχύει και σήμερα, καθ’ όσον αφορά τη Νέα Δημοκρατία, όπου το θέμα αφορά πρωτίστως την πολιτική φυσιογνωμία του κόμματος και όχι τον όποιο ηγέτη της. Η αρχική θέση-αφετηρία της Ν.Δ. ότι είναι το κόμμα που ενέταξε την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή λέσχη έχει εξαργυρωθεί από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ αναίρεσε τις ιδρυτικές του διακηρύξεις και η κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα θα συνομολογήσει πιθανόν μια συμφωνία στις Βρυξέλλες.

Η παραδοσιακή αντιπαράθεση Δεξιάς και Αριστεράς έχει αμβλυνθεί πρακτικώς με τη συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Πέραν τούτου, οι αριστερές αντιλήψεις κατίσχυσαν όχι απλώς στη χώρα μας, αλλά διαπερνούν και την ευρωπαϊκή τάξη, που εκ των πραγμάτων υπονομεύει το εθνικό κράτος και αμβλύνει τα στοιχεία πολιτιστικής και θρησκευτικής ιδιαιτερότητας των ευρωπαϊκών εθνών.

Το ευρωπαϊκό περιβάλλον -της πολυεθνικότητας και πολυκοσμικότητας- είναι ευνοϊκότερο για την Αριστερά, εκτός από το σκέλος της φιλελεύθερης οικονομίας μεγάλης κλίμακος, που δεν είναι συμπαθές ούτε στον συντηρητικό πολίτη. Εκ των πραγμάτων η Κεντροδεξιά θα στραφεί στις τοπικές, περιφερειακές ενότητες και θα ασχοληθεί με τις ιδιαιτερότητές τους. Αυτό θα οδηγήσει σε αναβάθμιση του ρόλου του βουλευτή, των περιφερειαρχών και του τοπικού στοιχείου.

Ο πρόεδρος της Ν.Δ., ο νυν ή όποιος άλλος, καλείται να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα σε μια παράταξη που έχει διασπασθεί, σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ο ιδεολογικός δεσποτισμός της Αριστεράς και των «φιλελευθέρων», η ομοιομορφία επί της διαφορετικότητος, ο υλιστικός τρόπος ζωής. Ολα όσα απεχθάνεται ο άνθρωπος των παραδόσεων, ο συντηρητικός πολίτης. Εάν δεν δοθούν απαντήσεις σε μια σειρά παρόμοιων ζητημάτων, τότε απλώς θα ισχυριζόμαστε ότι «είμαστε καλύτεροι των άλλων». Δίχως να πείθεται κανείς, διότι θα είμαστε ίδιοι αλλά λιγότερο αυθεντικοί.

Έντυπη έκδοση της Καθημερινής