Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ!

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Τέσσερις μήνες τώρα δεν άκουσα και δεν είδα να γράφεται τίποτε ούτε για τους αυτόχειρες της κρίσης, ούτε για τις λιποθυμίες από πείνα στα σχολεία. Δεν ξέρω αν η συγκυβέρνηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων του τόπου λειτούργησαν ως ισχυρό αντικαταθλιπτικό, ή αποτελεσματικό συμπλήρωμα διατροφής.
Δεν ξέρω αν η απουσία ειδήσεων από το μέτωπο της απελπισίας και της πείνας σημαίνει ότι εξαλείφθηκαν και τα φαινόμενα, ή αν απλώς σημαίνει ότι εξέλιπαν οι λόγοι προβολής τους και αναπαραγωγής τους.

Ευτυχώς πάντως γιατί ούτως ή άλλως η πολιτική αξιοποίηση της αυτοκτονίας ήταν μια από τις ποταπότερες εκδηλώσεις της κοινής μας ζωής. Το κακόγουστο σκετς της Προέδρου της Βουλής που κατέθεσε στεφάνι εκεί που αυτοκτόνησε ο φαρμακοποιός στο Σύνταγμα, μπορεί να καταχωρίζεται στην επικράτεια του ακαταλόγιστου όμως δεν μπορεί να κρύψει το ουσιαστικό κίνητρο, τον βαθύ και αμετανόητο κυνισμό.

Διαβάζω και ακούω πολλά αντιθέτως που υποστηρίζουν ότι η παρατεταμένη αβεβαιότητα της «δημιουργικής ασάφειας», η αδράνεια, οι παλινωδίες και οι αντιφάσεις βλάπτουν σοβαρά την ψυχική υγεία του πληθυσμού. Εχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί στις συνθήκες της παρατεταμένης κρίσης, έχει πάθει ένα είδος ιδρυματισμού και απλώς διεκδικεί τις καλύτερες δυνατές συνθήκες που μπορεί να της διασφαλίσει η ζωή στο Ιδρυμα. Όπου ως Ίδρυμα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ, και τα παρελκόμενα.

Ο κ. Τσίπρας διατηρεί υψηλά ποσοστά δημοτικότητας, ως επικεφαλής μιας κυβέρνησης που θυμίζει φοιτητική συνέλευση, διαψεύδει τον εαυτό της καθημερινά και διαπραγματεύεται με μόνο στόχο την ίδια τη διαπραγμάτευση. Ο ίδιος ξέρει πως όσο τίποτε δεν οριστικοποιείται η δημοτικότητά του θα παραμένει υψηλή. Δεν πιστεύω ότι θέλει να κοροϊδέψει κανέναν. Απλώς μοιράζεται το αίσθημα του Ιδρυματισμού που διακατέχει την «κρίσιμη» μέχρι στιγμής μάζα της ελληνικής κοινωνίας.

Φοβόμαστε να βγούμε από εδώ μέσα που μας έριξε η «μοίρα» γιατί δεν ξέρουμε τι μας περιμένει «εκεί έξω». Προτιμάμε να προσκυνάμε λείψανα, θρησκευτικά ή πολιτικά. Κι ενώ όλοι έχουμε ζήσει στο πετσί μας τον σαδισμό του ανίκανου, γερασμένου και αποβλακωμένου κράτους εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως θα αντισταθούμε στη λαίλαπα του σύγχρονου κόσμου αν οχυρωθούμε στα γκρεμισμένα τείχη του. Πού αρχίζουν τα όρια της βαρβαρότητας; Στο σημείο όπου ο τσαμπουκάς και η βλακεία αντικαθιστούν την πολιτική.

Η ελληνική κοινωνία προτιμά την αβεβαιότητα και τη σημερινή επισφάλεια από τη μεταρρύθμιση. Πρόωρα γερασμένη, εξαντλημένη από τα μεθύσια και τα γλέντια στα σκυλάδικα δεν έχει καμία διάθεση να σκεφτεί το μέλλον της. Απόδειξη ότι επέλεξε για να ξεφύγει από τα ερείπια του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης τις δυνάμεις που της υποσχέθηκαν ότι θα διατηρήσουν τη συνθήκη του. Λες και δεν καταλαβαίνει ότι ο κ. Τσίπρας είναι ένα τέλειο προϊόν ανακύκλωσης των υλικών του πελατειακού κράτους, της αναχρονιστικής δημοκρατίας που ενδιαφερόταν για τον πολίτη μόνον ως εκπρόσωπο κάποιας συντεχνίας.

Οι κοινωνίες μπορεί να μην αυτοκτονούν, η δημοκρατία μπορεί να μην έχει αδιέξοδα, όμως ενίοτε μπερδεύουν το σούρσιμο του ερπετού με τη ζωή του homo erectus.

Έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ