Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ...!

Γράφει ο Θοδωρής Ξάνθος

Είναι κι αυτά τα βράδια...Αυτά που ο χρόνος μοιάζει να παγώνει. Αυτά που νιώθεις να πνίγεσαι με κάθε σου ανάσα.
Αυτά που πασχίζεις να αναδυθείς από τον βάλτο της απόγνωσης. Τα μάτια σου βουρκώνουν μα δεν έχεις δύναμη να κλάψεις.
Είναι αυτά τα βράδια, που όσο κι αν προσπαθείς, δεν μπορείς να βρεις νόημα στον κόσμο. Κι όμως προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα περάσει. Προσπαθείς να πιστέψεις πως υπάρχει τελικά σκοπός, υπάρχει κάτι που αξίζει.
Και όσο περνάει η ώρα βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στην άβυσσο της μοναξιάς σου.
Το σκοτάδι πυκνώνει ολοένα και περισσότερο και το μαρτύριό σου μοιάζει να μην έχει τελειωμό.
Προσπαθείς να κρατηθείς στην επιφάνεια, προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις έστω κι αν αυτή η μάχη είναι χαμένη.
Έστω κι αν έχει χαθεί από καιρό.
Δεν τολμάς να εγκαταλείψεις την προσπάθεια. Ξέρεις πως τη στιγμή που θα αποφασίσεις να σταματήσεις να παλεύεις, είναι και η στιγμή που θα χαθείς. Εύχεσαι να υπήρχε κάποιος εκεί κοντά. Κάποιος να ακούσει τις βουβές κραυγές σου. Κάποιος να σε πιάσει απ'το χέρι και να σε τραβήξει ξανά στο φως...
Δεν υπάρχει όμως κανείς. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους κι όμως νιώθεις τόσο μόνος. Και οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν ενισχύουν αυτό το συναίσθημα. Γιατί είσαι ξένος ανάμεσά τους. Είσαι αυτός που δεν έχει θέση εδώ. Είσαι ξένος σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς κι όμως τα πάντα μένουν ίδια, εκτός από εσένα. Κι απορείς....γιατί;
Βλέπεις γύρω σου παρέες, ζευγάρια, οικογένειες, φίλους. Περπατάνε χέρι-χέρι, περπατάνε αγκαλιά, γελάνε, παίζουν, χορεύουν, φιλιούνται. Κι εσύ έχεις αυτό το βάσανο που σε τυραννάει.
Γιατί υπάρχει μια ψυχή που θα μπορούσε να δώσει ένα τέλος σε όλα σου τα βάσανα. Μια μόνο λέξη θ'αρκούσε. Δεν λέει τίποτα όμως. Δεν είναι καν εδώ.
Κι όταν τη συναντάς τυχαία στο δρόμο, ένα "γεια" σου λέει κι εσύ θες να φωνάξεις, δυνατά, να σκίσει η φωνή σου και την πιο απόμακρη σιωπή στις πιο ξεχασμένες γωνιές αυτού του κόσμου: "Είμαι εδώ! Δεν με βλέπεις; Για σένα υπάρχω..."
Ένα "γεια" βγαίνει μονάχα απ' τα χείλη σου. Και μέσα σε αυτή την τόσο μικρή ανόητη λέξη κρύβεται η ένταση όλης της αγάπης που έχει υπάρξει και θα υπάρξει ποτέ. Κρύβεται όλη η αγάπη που έχουν νιώσει όσοι αγάπησαν ποτέ. Κρύβεται το απόλυτο. Και σαν σκιά απλώνεται από πάνω σου, θεόρατη, ικανή να σκεπάσει όλο τον κόσμο.
Μα τη βλέπεις μόνο εσύ και πολλές φορές λυγίζεις απ'το βάρος της. Πέφτεις στα γόνατα, λαχανιασμένος. Πασχίζεις να σηκωθείς και πάλι, θα ήταν τόσο εύκολο να εγκαταλείψεις το φορτίο. Να ξεκινήσεις και πάλι ανάλαφρος.
Μα ποιο το νόημα τότε;
Σηκώνεσαι και συνεχίζεις το δρόμο σου. Γιατί η αγάπη είναι αγάπη. Είτε βρίσκει ανταπόκριση είτε όχι.
Αν ήξεραν όλοι πόσο τυχεροί είναι που μπορούν να αγαπούν...Αν γνώριζαν το μεγαλείο τού να χαρίζεις την ψυχή σου χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα... Ίσως τότε οι σκιές μας να γίνονταν ένα φωτεινό πέπλο που θα κάλυπτε τον ουρανό. Ένας δεύτερος ήλιος να φωτίζει τις ζωές μας.
Είναι κι αυτά τα βράδια...Αυτά τα μελαγχολικά βράδια, που θυμάμαι και πάλι πως ζω για να σε αγαπάω.

Πηγή:http://www.eyedoll.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.