ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ Ή ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ!

Του Κώστα Ιορδανίδη

Εξετινάχθη εκ του κενού νέα «πολιτική φυσιογνωμία» στη Γαλλία, ο κ. Εμανουέλ Μακρόν, και ρίγη ανακουφίσεως διαπερνούν το ευρωπαϊκό κατεστημένο, διότι επρώτευσε στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών έναντι της ηγέτιδος του Λαϊκού Μετώπου Μαρίν Λεπέν.
Την ανακούφιση διαδέχθηκε αυτομάτως η έκθυμος υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ηγετών των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων, διότι η ισχνή πλειοψηφία που εξασφάλισε έναντι της κ. Μαρίν Λεπέν ερμηνεύθηκε ως νίκη εναντίον του φασισμού, του ναζισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού και άλλα παρόμοια συναφή. Βεβαίως, το ενδεχόμενο κατισχύσεως της αντιπάλου του κ. Μακρόν είναι σχεδόν μηδαμινό στον δεύτερο γύρο των εκλογών. 

Ωστόσο, η κρατούσα πολιτική τάξη στην Ευρώπη είχε ανάγκη ψυχολογικής «νίκης», έστω και εάν ο κίνδυνος εκτροπής της γαλλικής πορείας από την πεπατημένη ήταν ανύπαρκτος, όπως εξάλλου και στην Ολλανδία. Αλλά με τέτοιες προσιτές επιτυχίες, ο κίνδυνος συντριβής ενός συστήματος που διαπιστωμένα πάσχει, λόγω αναντιστοιχίας του αισθήματος των πολιτών και των ασκούντων την εξουσία σε πλείστες όσες χώρες της Ευρώπης, δεν αναιρείται με τρόπο αποτελεσματικό και οριστικά. 

Από μιαν άποψη η ανάδειξη του κ. Μακρόν στο προεδρικό αξίωμα της Γαλλίας δεν φαίνεται να δίδει διέξοδο στην πολιτική κρίση που ταλανίζει αυτή τη χώρα· απλώς παρατείνει το πρόβλημα, που σε μία ύστερη φάση θα αναδειχθεί οξύτερο ενδεχομένως. Θεωρητικώς, βεβαίως, ο «κίνδυνος» που εκπέμπει η κ. Μαρίν Λεπέν αποτελεί την ύστατη ευκαιρία ανασυντάξεως του δοκιμαζόμενου συστήματος της Γαλλίας. Αυτό όμως προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικού διαμετρήματος, που ουδείς από τους προέδρους της Γαλλικής Δημοκρατίας διέθετε μετά τον Σαρλ ντε Γκωλ. ΄Ομως, ο κ. Μακρόν όχι απλώς δεν διαθέτει πολιτικό διαμέτρημα ή στοιχειώδη εμπειρία, αλλά ούτε καν μία κάποια ιδεολογικώς διακριτή φυσιογνωμία. Πολιτικώς χαρακτηρίζεται «κεντρώος», άλλοι τον εμφανίζουν ως πρότυπο δεξιού ηγέτη της νέας εποχής, ο ίδιος αυτοπροσδιορίσθηκε «αριστερός-φιλελεύθερος». Είναι, με άλλα λόγια, «όλα και ταυτοχρόνως τίποτε». Αναμφιβόλως το αξίωμα εξαναγκάζει τον κάτοχό του σε υπερβάσεις και ενεργεί ως καταλύτης σημαντικών μεταλλάξεων, και ενδεχομένως ο τεχνοκράτης κ. Μακρόν να αναδειχθεί και ικανότατος πολιτικός, επιβεβαιώνοντας τις προσδοκίες όσων τον εψήφισαν στη Γαλλία και τις ελπίδες κάποιων φιλοευρωπαϊστών, που προσβλέπουν σε μετριασμό της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. 

Η μεγαλύτερη, όμως, πρόκληση είναι εσωτερική –οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου– διότι ο κ. Μακρόν δεν έχει κόμμα και προκειμένου να θέσει σε εφαρμογή το όποιο πρόγραμμά του, θα πρέπει να δημιουργεί κυλιόμενες πλειοψηφίες και αυτό θα είναι βασανιστικό και ορισμένως ατελέσφορο. Από μιαν άποψη, λοιπόν, η προεδρία του κ. Μακρόν θα κρίνει το μέλλον της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας, που δημιούργησε ο Ντε Γκωλ, το 1958, μετά την κρίση στην Αλγερία. Διότι μεγάλες κρίσεις οδηγούν είτε σε πλήρη ανασύνταξη ή, τελικώς, στην αποσύνθεση ενός συστήματος.

Πηγή: kathimerini.newspaperdirect.com