Του Αργύρη Κωστάκη
Πού καταντήσαμε ως κοινωνία Παναγία μου! Να μη μπορείς να γράψεις ελεύθερα την αποψή σου με επιχειρήματα, γιατί φοβάσαι μην περάσει... από πάνω σου ο ολετήρας του όχλου του διαδικτύου. Ωστόσο μετά από πολλή σκέψη, βρήκα το θάρρος (ναι το θάρρος) να εκφράσω δημοσίως την αποψή μου, αφού βίωσα καμιά δεκαριά «μαρτυρικά» καλοκαίρια.
Πρέπει να απαγορευτούν διά νόμου, από την ελληνική βουλή, οι ρακέτες στην παραλία. Το λέω πολύ σοβαρά και το πιστεύω ακράδαντα. Αν εξαιρέσουμε τους κάτω των 35 άντε 40 ετών που λόγω ηλικίας δεν μπορούν να αντιληφθούν το μεγάλο αυτό πρόβλημα, ελπίζω η πλειονότητα των υπολοίπων να μου δώσει έστω ένα μικρό δίκιο.
Δεν είναι δυνατόν, δεν είναι κανονικό, δεν είναι ευγενικό, δεν είναι πολιτισμένο, δεν είναι ευπρεπές, δεν είναι δίκαιο τελικά να πηγαίνεις να ξεκουραστείς λίγη ώρα στην παραλία, να χαλαρώσεις, να απολαύσεις το μπάνιο σου, να συζητήσεις, να κοιμηθείς λίγα λεπτά (γιατί όχι;) να διαβάσεις ένα βιβλίο (τι ωραιότερο;) και να έρθουν από πάνω σου δύο «σφίχτες» πασαλειμμένοι με λάδια να «καρφώνουν» με κίνδυνο το μπαλάκι να σου έρθει στο κεφάλι. Κι αν νομίζετε πως είναι αστείο, ρωτήστε την τουρίστρια στη Μάνη πριν από τρία χρόνια που της έσπασε το σαγόνι από μπαλάκι και το δημοτικό συμβούλιο αναγκάστηκε να βάλει πινακίδες απαγόρευσης του ρακετοπόλεμου.
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ή ρωτήστε τον ηλικιωμένο στη Βουλιαγμένη που το μπαλάκι του έσπασε τα γυαλιά και έτρεχε στα επείγοντα. Ή ρωτήστε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να ηρεμήσουν μιά Κυριακή που ταξίδεψαν γιά να δροσιστούν στην παραλία. Και κάποιος «φουσκωτός» με μπούτια και μπράτσα σαν… φορτηγό θέλησε να εκτονώσει την τεστοστερόνη του δίπλα σου. Και κάποιος Ελληνάρας πατέρας αποφάσισε να μάθει τον εξάχρονο γιό του «τένις» από πάνω σου. Και κάποια κυρία αποφάσισε να χάσει τα περιττά κιλά της «παίζοντας» ρακέτες με φίλη της προσπαθώντας μάταια να πετύχει το μπαλάκι. Γιατί κάποιο «ζευγαράκι» προτίμησε αντί να χαρεί τον ερωτά του να «παίξει» ρακέτες.
Οι ρακέτες όμως έτσι όπως κατάντησαν δεν είναι παιχνίδι. Είναι ενόχληση. Είναι βία. Είναι τσαμπουκάς. Είναι διατάραξη της κοινής ησυχίας. Αλλά πάνω απ΄όλα είναι επικίνδυνες. Κι αν το μπαλάκι που θα έρθει από το παιδάκι ή την κυρία απλώς σε ενοχλήσει, ή σου χύσει το αναψυκτικό, ή γεμίσει άμμο την πετσέτα, ή σε ξυπνήσει, ή δεν σε αφήνει να διαβάσεις το βιβλίο σου, το μπαλάκι από «καρφί» του «σφίχτη» που τρέχει με 100 χιλιόμετρα (αυτή είναι η ταχύτητα σύμφωνα με τις μετρήσεις) θα σου βγάλει το μάτι, θα σου σπάσει τη μύτη, το δόντι ή το σαγόνι, θα σου προκαλέσει διάσειση και πάντως στην καλύτερη περίπτωση θα σε τραυματίσει, χωρίς να χρειαστείς νοσοκομείο, αλλά τις πρώτες βοήθειες.
Να τελειώνει λοιπόν ο φασισμός της ρακέτας στις παραλίες. Είναι απλό, η παραλία δεν είναι «τσιφλίκι» κανενός. Και η απάντηση των ανοήτων «τι θες ρε φίλε η παραλία είναι δημόσια», συμφωνώ πως είναι δημόσια, αλλά είναι παραλία και όχι γήπεδο ή εκτονωτήριο (το ξέρω δεν υπάρχει τέτοια λέξη, δική μου είναι) τεστοστερόνης ή ινστιτούτο αδυνατίσματος ή πασαρέλα εύρεσης γαμπρού. Είναι παραλία όπου πηγαίνουν οι κανονικοί άνθρωποι και ξαπλώνουν, ηρεμούν, κάνουν ηλιοθεραπεία, διαβάζουν, συζητούν, πίνουν καμιά μπίρα ή αναψυκτικό και παίζουν – αν έχουν – με τα παιδάκια τους στην άμμο.
Δεν είμαι γκρινιάρης. Δεν είμαι γεροπαράξενος. Δεν είμαι νευρικός. Μόνο και μόνο διεκδικώ το αναφαίρετο δικαιωμά μου στην ηρεμία στην παραλία και στη διατήρηση της σωματικής μου ακεραιότητας. Τίποτε άλλο. Και ξέρετε και κάτι φυσικά και έχω παίξει χιλιάδες φορές ρακέτες στην παραλία από 15 έως 25 ετών. Πολλές φορές μάλιστα. Άρα ίσως και να μην δικαιούμαι διά να ομιλώ. Είμαι κι εγώ «ένοχος».
Όμως προσέξτε, είχα το προνόμιο να παίζω σε μιά παραλία που είχε χώρο πολύ μακριά από τους λουόμενους, ποτέ Σαββατοκύριακο και φυσικά (αυτό είναι θέμα στιλ) ποτέ δεν «κάρφωνα». Το θεωρούσα ηλίθιο. Εγώ έπαιζα, δεν απειλούσα, αν αυτό είναι το ελαφρυντικό μου. Η ρακέτα είναι διασκέδαση, όταν παίζεις με ασφάλεια χωρίς δύναμη δηλαδή και βεβαίως μακριά από κόσμο αν μη να ακούγεται το «τάκα τούκα». Δυστυχώς όμως ένα ωραίο σπορ το κατάντησαν δράση βίας.
Επίσης το γνωρίζω και νόμος να θεσπιστεί από το κράτος (που δεν θα γίνει ούτε στον αιώνα τον άπαντα) θα είναι σαν την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Εδώ είναι Ελλάδα. Και νόμος η επιβολή του παράλογου στη λογική.
Πρέπει να απαγορευτούν διά νόμου, από την ελληνική βουλή, οι ρακέτες στην παραλία. Το λέω πολύ σοβαρά και το πιστεύω ακράδαντα. Αν εξαιρέσουμε τους κάτω των 35 άντε 40 ετών που λόγω ηλικίας δεν μπορούν να αντιληφθούν το μεγάλο αυτό πρόβλημα, ελπίζω η πλειονότητα των υπολοίπων να μου δώσει έστω ένα μικρό δίκιο.
Δεν είναι δυνατόν, δεν είναι κανονικό, δεν είναι ευγενικό, δεν είναι πολιτισμένο, δεν είναι ευπρεπές, δεν είναι δίκαιο τελικά να πηγαίνεις να ξεκουραστείς λίγη ώρα στην παραλία, να χαλαρώσεις, να απολαύσεις το μπάνιο σου, να συζητήσεις, να κοιμηθείς λίγα λεπτά (γιατί όχι;) να διαβάσεις ένα βιβλίο (τι ωραιότερο;) και να έρθουν από πάνω σου δύο «σφίχτες» πασαλειμμένοι με λάδια να «καρφώνουν» με κίνδυνο το μπαλάκι να σου έρθει στο κεφάλι. Κι αν νομίζετε πως είναι αστείο, ρωτήστε την τουρίστρια στη Μάνη πριν από τρία χρόνια που της έσπασε το σαγόνι από μπαλάκι και το δημοτικό συμβούλιο αναγκάστηκε να βάλει πινακίδες απαγόρευσης του ρακετοπόλεμου.
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ή ρωτήστε τον ηλικιωμένο στη Βουλιαγμένη που το μπαλάκι του έσπασε τα γυαλιά και έτρεχε στα επείγοντα. Ή ρωτήστε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να ηρεμήσουν μιά Κυριακή που ταξίδεψαν γιά να δροσιστούν στην παραλία. Και κάποιος «φουσκωτός» με μπούτια και μπράτσα σαν… φορτηγό θέλησε να εκτονώσει την τεστοστερόνη του δίπλα σου. Και κάποιος Ελληνάρας πατέρας αποφάσισε να μάθει τον εξάχρονο γιό του «τένις» από πάνω σου. Και κάποια κυρία αποφάσισε να χάσει τα περιττά κιλά της «παίζοντας» ρακέτες με φίλη της προσπαθώντας μάταια να πετύχει το μπαλάκι. Γιατί κάποιο «ζευγαράκι» προτίμησε αντί να χαρεί τον ερωτά του να «παίξει» ρακέτες.
Οι ρακέτες όμως έτσι όπως κατάντησαν δεν είναι παιχνίδι. Είναι ενόχληση. Είναι βία. Είναι τσαμπουκάς. Είναι διατάραξη της κοινής ησυχίας. Αλλά πάνω απ΄όλα είναι επικίνδυνες. Κι αν το μπαλάκι που θα έρθει από το παιδάκι ή την κυρία απλώς σε ενοχλήσει, ή σου χύσει το αναψυκτικό, ή γεμίσει άμμο την πετσέτα, ή σε ξυπνήσει, ή δεν σε αφήνει να διαβάσεις το βιβλίο σου, το μπαλάκι από «καρφί» του «σφίχτη» που τρέχει με 100 χιλιόμετρα (αυτή είναι η ταχύτητα σύμφωνα με τις μετρήσεις) θα σου βγάλει το μάτι, θα σου σπάσει τη μύτη, το δόντι ή το σαγόνι, θα σου προκαλέσει διάσειση και πάντως στην καλύτερη περίπτωση θα σε τραυματίσει, χωρίς να χρειαστείς νοσοκομείο, αλλά τις πρώτες βοήθειες.
Να τελειώνει λοιπόν ο φασισμός της ρακέτας στις παραλίες. Είναι απλό, η παραλία δεν είναι «τσιφλίκι» κανενός. Και η απάντηση των ανοήτων «τι θες ρε φίλε η παραλία είναι δημόσια», συμφωνώ πως είναι δημόσια, αλλά είναι παραλία και όχι γήπεδο ή εκτονωτήριο (το ξέρω δεν υπάρχει τέτοια λέξη, δική μου είναι) τεστοστερόνης ή ινστιτούτο αδυνατίσματος ή πασαρέλα εύρεσης γαμπρού. Είναι παραλία όπου πηγαίνουν οι κανονικοί άνθρωποι και ξαπλώνουν, ηρεμούν, κάνουν ηλιοθεραπεία, διαβάζουν, συζητούν, πίνουν καμιά μπίρα ή αναψυκτικό και παίζουν – αν έχουν – με τα παιδάκια τους στην άμμο.
Δεν είμαι γκρινιάρης. Δεν είμαι γεροπαράξενος. Δεν είμαι νευρικός. Μόνο και μόνο διεκδικώ το αναφαίρετο δικαιωμά μου στην ηρεμία στην παραλία και στη διατήρηση της σωματικής μου ακεραιότητας. Τίποτε άλλο. Και ξέρετε και κάτι φυσικά και έχω παίξει χιλιάδες φορές ρακέτες στην παραλία από 15 έως 25 ετών. Πολλές φορές μάλιστα. Άρα ίσως και να μην δικαιούμαι διά να ομιλώ. Είμαι κι εγώ «ένοχος».
Όμως προσέξτε, είχα το προνόμιο να παίζω σε μιά παραλία που είχε χώρο πολύ μακριά από τους λουόμενους, ποτέ Σαββατοκύριακο και φυσικά (αυτό είναι θέμα στιλ) ποτέ δεν «κάρφωνα». Το θεωρούσα ηλίθιο. Εγώ έπαιζα, δεν απειλούσα, αν αυτό είναι το ελαφρυντικό μου. Η ρακέτα είναι διασκέδαση, όταν παίζεις με ασφάλεια χωρίς δύναμη δηλαδή και βεβαίως μακριά από κόσμο αν μη να ακούγεται το «τάκα τούκα». Δυστυχώς όμως ένα ωραίο σπορ το κατάντησαν δράση βίας.
Επίσης το γνωρίζω και νόμος να θεσπιστεί από το κράτος (που δεν θα γίνει ούτε στον αιώνα τον άπαντα) θα είναι σαν την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Εδώ είναι Ελλάδα. Και νόμος η επιβολή του παράλογου στη λογική.
Συγχωρήστε με οι μανιακοί της ρακέτας, αλλά όταν το Σάββατο το μεσημέρι είδα ένα «καρφί» να περνάει ξυστά από το κεφάλι ενός παιδιού που έπαιζε με το φτυαράκι του στην ακτή τρελάθηκα. Και δεν μπορούσα να πω και τίποτα γιατί ήταν όντως δύο «φουσκωτοί», ενώ και οι γονείς του παιδιού, είτε δεν πήραν χαμπάρι τι παρ ολίγον να συμβεί, είτε έκαναν κι αυτοί πως δεν κατάλαβαν…
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι και καλή τύχη στις παραλίες!
Πηγή: http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι και καλή τύχη στις παραλίες!
Πηγή: http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.