ΜΙΛΑ!

Να κρύβεσαι πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, για να μην σε καταλάβουν.

Να βρίσκεις χίλιες δυο δικαιολογίες, για να αποφύγεις συναντήσεις.

Να κάθεσαι πάντα δίπλα στην έξοδο, για είναι εύκολο να φύγεις αν κάτι γίνει.

Να ντύνεσαι μόνο με ρούχα πρόχειρα, παπούτσια άνετα, να μην σε δυσκολέψει τίποτα αν αποφασίσεις να το σκάσεις

Να σχεδιάζεις διαδρομές ολόκληρες, μη τυχόν και πέσεις σε κίνηση, μη τυχόν και βρεθείς σε κόσμο.

‘’Προτιμώ τις σκάλες, σήμερα δεν έχω όρεξη, θα έρθω αργότερα με το αμάξι, δεν είμαι για ταξίδια και διακοπές, έλα για παρέα’’, φράσεις που έγιναν δεύτερη φύση σου, ψέματα που ξέχασες και εσύ, πόσες φορές τα έχεις πει.

Να αλλάζεις δυο, και τρεις και τέσσερις γιατρούς, είτε γιατί τους ντρέπεσαι, είτε γιατί σου λένε πως δεν υπάρχει λόγος για άλλες εξετάσεις. ‘’Άγχος είναι. Φόβος. Ψυχοσωματικά. Κρίσεις πανικού…’’, τα ίδια λόγια να αντηχούνε στα αυτιά σου.

Και εσύ…

Εσύ να κλείνεσαι. Να μην μιλάς. Να ντρέπεσαι. Να σκέφτεσαι το τι θα σκεφθούν για σένα αν το μάθουν…

Και να περνάει ο καιρός. Και εσύ όλο και πιο μόνος, όλο και πιο κλεισμένος στις σκέψεις σου και στον εαυτό σου. Μακριά από όσα και από όσους αγαπάς.

Μίλα.

Δεν είναι ντροπή. Δεν έκανες τίποτα κακό. Δεν είναι τίποτα που πρέπει κρυφό να μείνει.

Μίλα.

Σε αυτούς που αγαπάς. Θα δεις πως τίποτα τρομερό δεν θα συμβεί.

Μίλα.

Είναι μια αρχή. Μια αρχή όλα αυτά πίσω για να τα αφήσεις,

Μίλα.

Θα εκπλαγείς, από τα πόσα ‘’τα παθαίνω και εγώ’’, θα ακούσεις.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.

Πηγή: http://e-psyxologos.gr