Φιλία...
Μικρή λέξη, μεγάλα συναισθήματα. Άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε δυσάρεστα. Άλλες φορές κι από τα δύο, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος...
Από την Κωνσταντίνα Μπιτζήλου
«Αληθινός φίλος είναι αυτός που παραβλέπει τις αποτυχίες σου και μπορεί να αντέξει τις επιτυχίες σου», είχε πει ο Doug Larson. Και εδώ που τα λέμε, δίκιο είχε. Τι να τον κάνεις τον φίλο αν σε μια δύσκολη στιγμή «την κάνει με ελαφρά» ή σε μια μεγάλη σου επιτυχία, από μέσα του σε φθονεί και σε ζηλεύει. Τύφλα να ‘χουν οι ωχτροί άμα είναι έτσι!
Γενικώς, είμαι της άποψης «λίγοι και καλοί». Δε λέω, ωραίος ο χαβαλές δεξιά κι αριστερά, καλές κι οι έξοδοι από δω κι από κει, αλλά μην τα μπερδεύουμε. Άλλο φίλος-φίλη (μου) κι άλλο γνωστός-του γνωστού (μου) απ' το facebook ή δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ζούμε σε μια κοινωνία που προσπαθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μας αποξενώσει (εδώ βέβαια φταίμε κι εμείς σ' αυτό), είναι μεγάλη υπόθεση να έχεις καταφέρει να κάνεις φίλους που σ' αγαπάνε και νοιάζονται αληθινά για την πάρτη σου.
Άλλωστε, μπορεί να πει κανείς ότι η φιλία είναι σαν τη μουσική. Μας αρέσουν τα παλιά τραγούδια, γιατί έχουν αναγνωρισμένη αξία ή πολύ απλά γιατί μας αγγίζουν, σε σχέση με τις εφήμερες επιτυχίες. Ή όπως έχει πει και ο Βίκτωρ Ουγκώ: «Η φιλία είναι σαν τα παλιά βιβλία. Όσο πιο παλιά είναι, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει».
Βέβαια, υπάρχει και η άποψη ότι δεν υπάρχει πραγματική φιλία και πως όλα είναι ένα παιχνίδι συμβιβασμού και συμφερόντων. Η αλήθεια είναι, ότι άμα την έχεις «πατήσει» άσχημα, δύσκολα αλλάζεις γνώμη...
Αυτός άλλωστε είναι ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι υποκρίνονται αρκετές φορές, σύμφωνα με γνώμες ψυχολόγων. Δείχνουν έναν άλλον εαυτό, γιατί φοβούνται μήπως δε γίνουν αποδεκτοί, ή πολύ απλά γιατί φοβούνται μην πληγωθούν ξανά, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται. Κάτι το οποίο όταν γίνεται, δε δίνει περιθώρια να αναπτυχθεί μια φιλία με γερές βάσεις που θα αντέξει στο χρόνο, το έχουμε διαπιστώσει λίγο πολύ όλοι μας.
Τους φίλους μας πρέπει να τους προσέχουμε γιατί στην ουσία πρόκειται για μια άλλου τύπου σχέση με τον εαυτό μας. Σωστά; Πως λοιπόν μπορούμε να μην είμαστε... αυθεντικοί;
Όσον αφορά την εμπιστοσύνη, αυτό είναι κάτι που αναπτύσσεται με τον καιρό. Δεν περιμένεις αντάλλαγμα, απλώς είσαι εκεί όποτε χρειάζεται και πιστεύεις πως και ο άλλος θα κάνει το ίδιο για σένα. Κι όταν βλέπεις ότι επαληθεύεσαι, τότε η φιλία γίνεται ακόμα πιο δυνατή. Αν πάλι όχι, το ξεπερνάς και πας παρακάτω.
«Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις», είχε πει η συγγραφέας Margaret Lee Runbeck, κι από τότε που το διάβασα το έχω συχνά στο νου μου... όχι τίποτα άλλο, για να ξέρω τελικά ποιος αξίζει και ποιος όχι...!
Πηγή:http://www.athensmagazine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.