ΜΟΝΟ ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΝΑ, ΖΕΙ ΑΛΗΘΙΝΑ!

Artist: Lili Roze

Δεν άντεξες το βάρος της συναισθηματικής ήττας σου. Άφησες εκείνο το απροσδιόριστο αίσθημα ανησυχίας να σε κυριέψει. Γρατσούνισε τα μέσα σου και μάτωσε τα ευαίσθητα σημεία σου. Ένιωσες ανήμπορος ν’ αντιδράσεις. Δεν αντιστάθηκες. Το άφησες να σε κυριέψει.

Κουρασμένος από την πάλη σου με την καθημερινότητα, δεν είχες διάθεση να καταβάλλεις προσπάθεια να ισορροπήσεις. Ήρθε ο πόνος και σε χτύπησε κατάστηθα με μανία. Τον ένιωσες να αγωνίζεται να φτάσει στα σωθικά σου. Μέτρησες τις ανάσες που μετά βίας έβγαιναν πνιχτά από τα χείλη σου μία-μία.

Κάποιες χανόντουσαν πάνω στον κόμπο που ανέβαινε στο λαιμό σου και έσπρωχναν τα δάκρυα να βγουν από τους καθρέφτες της ψυχής σου ενώ άλλες έβγαιναν ποδοπατώντας η μία την άλλη, μήπως διώξουν την ένταση έξω από το κορμί σου γρηγορότερα.

Άφησες τον πόνο να τινάξει τις φλέβες σου, να κυλήσει σαν ουσία στο αίμα σου και μούδιασες στο πέρασμα του. Κυκλοφόρησε ανενόχλητος από τη μία άκρη του κορμιού σου στην άλλη και σε γέμισε φόβο. Τον ένιωσες να σφίγγει την καρδιά σου, να μπαίνει σε κάθε σκέψη σου, να αποδυναμώνει το σώμα σου, να κατατρώει την ηρεμία σου και λύγισες.

Έπεσες στο έδαφος και τρύπησες τα γόνατα σου στις πέτρες, χωρίς να νοιαστείς για τις καινούργιες πληγές στο σώμα σου. Μονάχα της ψυχής σου οι παλιές πληγές σ’ έκαιγαν. Έγιναν εικόνες που πέρασαν από μπροστά σου και σε γύρισαν σ’ εκείνους τους καταχωνιασμένους στο πίσω μέρος του μυαλού σου πόνους, που θα ορκιζόσουν πως είχες σχεδόν ξεχάσει.

Ακούμπησες τα χέρια σου στο έδαφος και έσφιξες τις γροθιές σου μέχρι που τα νύχια έσκισαν τη σάρκα σου. Ρίχτηκες με μανία στις λάσπες μήπως κατορθώσεις να κρύψεις τον πόνο σου, μήπως καταφέρεις να καλύψεις τα σημάδια της σακατεμένης ψυχής σου. Φοβήθηκες το τρέμουλο της ανασφάλειας. Ένιωσες ευάλωτος. Κοίταξες το ρολόι και ευχήθηκες χίλιες φορές ο πόνος να περάσει. Έπιασες τον εαυτό σου να παρακαλάς μέχρι και τον Θεό να σε γλιτώσει από το μαρτύριο.

Ντρέπεσαι που παραδόθηκες στο συναίσθημα, που το βίωσες έντονα. Νιώθεις αδύναμος. Ταράζεσαι κάθε φορά που αντικρίζεις την εικόνα σου στον καθρέφτη. Δεν αναγνωρίζεις τον αγέρωχο εαυτό σου. Το μόνο που βλέπεις είναι ένα τσαλακωμένο εγώ και πολλά σκόρπια συναισθήματα. Δεν θέλεις να αποδεχτείς τη δύναμη του πόνου που μπορεί να προκαλέσει μια κατάσταση που δεν εξαρτάται από εσένα. Αρνείσαι να παραδεχτείς πως εσύ ο δυνατός, ο έξυπνος, ο προσεκτικός τελικά πληγώθηκες.

Όμως ο πόνος είναι χρήσιμος παρόλο που δεν μπορείς πάντα να το καταλάβεις. Είναι ο δάσκαλος που σου μαθαίνει πως δεν θεραπεύονται όλα με μια αγκαλιά, ένα συγνώμη, ένα θα επανορθώσω. Είναι εκείνος που σου δείχνει πως δεν υπάρχει δρόμος με κατακτήσεις που δεν μετρά παράλληλα απώλειες. Σου διδάσκει πως η συναισθηματικής επαφή κάθε είδους εμπεριέχει ρίσκο και πως όταν συνεχίζεις να πονάς σημαίνει πως δεν έχεις μάθει όλα όσα χρειάζεσαι για να ολοκληρώσεις έναν κύκλο.

Ο πόνος είναι η απόδειξη πως ζεις με πόθους που δεν μπορείς να έχεις, προσδοκίες που είχες αλλά έχασες ή επιθυμίες που ονειρεύεσαι να ζήσεις. Είναι η συντροφιά που γεμίζει το κενό σου όταν κάποιος δεν είναι πλέον στη ζωή σου. Είναι ο αντίκτυπος των λάθος επιλογών σου ή των ευκαιριών που έδωσες και πήγαν χαμένες.

Και όταν ο πόνος περάσει, σου αποδεικνύει πως πραγματικά ενδιαφέρουσα είναι η ζωή που βιώνει όλα τα συναισθήματα. Πραγματικά ολοκληρωμένη είναι η ζωή που φλερτάρει και με τις δυο όψεις της. Μια ζωή που αγαπά και πονά εξίσου αληθινά.

Γράφει, η Ιωάννα Γκανέτσα

Πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr