ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΑ "ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ" ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ!

Artist: Mahkeo (@unsplash)

Όχι ότι δεν γίνομαι γραφική, ή ότι δεν έχω εκφραστεί ξανά γι’ αυτό. Ξέρω. Ξεφυσάς κι αναρωτιέσαι γιατί πάλι εγώ…

Μα οι σχέσεις των ανθρώπων είναι περίπλοκες, φίλε. Περίπλοκες όσο το σκανδιναβικό σταυρόλεξο, τη στιγμή που σπάω το μυαλό μου κι ένα άδειο κουτάκι καθορίζει την πορεία μου. Διόλου αθώες ή ρομαντικές είναι οι σχέσεις. 

Κι άλλο τόσο δύσκολες κι ακαταλαβίστικες.

Μπορώ να χαρακτηρίζω τις σχέσεις των ανθρώπων για όση ώρα επιθυμείς. Ή για να γίνω πιο συγκεκριμένη, μπορώ εύκολα να στολίζω με επίθετα τη σχέση ανάμεσα σε «εμένα κι εσένα», είτε είσαι γνωστός, είτε φίλος, είτε πρώην αγαπητικός, είτε νυν απολαυστικός έρωτας.

Και τοποθετώ πρώτα το «εμένα» γιατί έτσι με συνήθισες να κάνω. Γιατί πάνω από όλα τοποθετούμε το «εγώ» μας και με στέμμα την υπεροψία τριγυρνάμε στους δρόμους περήφανοι για ότι είμαστε, ή μάλλον για ότι θέλουμε να δείχνουμε πως είμαστε.

Δεν μας κατηγορώ. Έτσι είναι μια ευτυχισμένη ζωή εξάλλου. Μια ζωή γεμάτη κόκκινες ειδοποιήσεις αντί για κόκκινα τριαντάφυλλα. 

Δεν σε κατηγορώ. Έτσι σε συνήθισαν, κι εσύ με τη σειρά σου μου έδειξες πως να το κάνω.

Γιατί τα ξανάπαμε και θα τα ξαναπούμε. Γιατί ξαναυπάρξαμε σε αυτό το σημείο.

Γιατί είμαστε και οι άνθρωποι, που ερχόμαστε, συνυπάρχουμε κι όμως δεν γνωριζόμαστε ποτέ. Είμαστε κι εμείς που εντυπωσιαζόμαστε από φανταχτερές φορεσιές την ώρα που μια καρδιά μας προσφέρεται σαν καλογραμμένο ανοιχτό βιβλίο.

Δε σε κρίνω. Όχι.

Αλίμονο αν το έκανα.

Εξάλλου, μοιάζει πιο εντυπωσιακό το κοσμοπολίτικο περιοδικό, που καμαρωτό στέκει στην πρώτη σειρά του ραφιού στο περίπτερο της γειτονιάς μας.

Και είμαστε αυτοί που δημιούργησαν.

Αυτοί που παρεξηγούμε ένα όμορφο, γλυκό χαμόγελο.

Αυτοί που βιαζόμαστε να έρθουμε και να φύγουμε. Να γνωριστούμε ή και όχι.

Έτσι κι αλλιώς δεν έχω χρόνο να παιδεύομαι με ρομαντζάδες και τέτοια παλιομοδίτικα κόλπα.

Γιατί να γνωρίσουμε τα «κλισέ» όμορφα λόγια, ή να ερωτευτούμε με πάθος μετά από ένα φλερτ, την ώρα που μπορούμε να φάμε μια πίτσα βλέποντας ένα από αυτά τα εντυπωσιακά καλοσχεδιασμένα τωρινά realities;

Γιατί αλήθεια να ασχοληθώ μαζί σου, τη στιγμή που χίλιοι δυο ασχολούνται με εμένα και μου δίνουν την επιβεβαίωση που θα ήθελα;

Δεν έχω πάνω από πέντε λεπτά να ξοδέψω μαζί σου. Μα και να είχα θα τα αράδιαζα απλόχερα σε όσους γελούν με τα συναισθήματα μου.

Βιάσου και γράψε δυο λόγια θαυμασμού. Ότι προλάβεις να μου πεις, γιατί περιμένουν κι άλλοι στη σειρά. Και είναι πολλές οι κόκκινες ειδοποιήσεις. 

Δεν έχω διάθεση να σε γνωρίσω. Πόσο μάλλον να σε ερωτευτώ.

Ζούμε στο «σήμερα». Στο σήμερα που θαυμάζουμε καλοσχηματισμένα χείλη. Στο σήμερα που χθες ονειρευόμασταν και αύριο θα μετανιώνουμε. Ζούμε στο σήμερα που μια νύχτα είναι αρκετή. Που ένα ποτήρι μισογεμάτο φαντάζει σωτήριο.

Γιατί δεν αξίζουμε πολλά. Μια νύχτα μόνο. Και δέκα πενταροδεκάρες για να στολίσουμε το άδειο «εγώ» μας με ακριβοπληρωμένα ρούχα.

Δεν μας κρίνω όχι. Αυτό μπορούμε να κάνουμε. Μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσουμε.

Και το αστείο είναι πως στο σήμερα πάντα φτάνουμε περήφανοι-άδειοι. Περήφανοι-γελασμένοι. Γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να ασχοληθούμε με τους ανθρώπους. Γιατί είναι δύσκολο, και κάποιες φορές ακαταλαβίστικο. Γιατί δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με «πασέ» γνωριμίες κι έρωτες με «φθηνά λόγια».

Δεν μας κρίνω, έτσι μας έμαθαν να κάνουμε!

Γράφει η Ραφαέλα Συμεωνίδου

Πηγή:http://www.thessalonikiartsandculture.gr