Πριν από τις προεδρικές εκλογές ο κ. Μακρόν είχε καταδικάσει, εν τη ρύμη του λόγου του, ένα ολόκληρο κεφάλαιο της γαλλικής και κατ’ επέκτασιν της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Η αποικιοκρατία, είπε, οδήγησε σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το λάθος του δεν ήταν μόνον ότι ο όρος «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» είναι ένας νομικός όρος που περιγράφει κάτι συγκεκριμένο.
Ναι, μπορεί η αποικιοκρατία να οδήγησε σε εγκλήματα, όμως όσο κι αν ψάξεις δεν πρόκειται να βρεις καμιά ιστορική περίοδο απαλλαγμένη από το κακό. Το ζήτημα είναι με ποιον τρόπο αποτιμάς την Ιστορία, και ποιο είναι το ισοζύγιο. Λαμβάνοντας πάντα υπ’ όψιν ότι οι αρχές του εικοστού αιώνα, ή ο δέκατος ένατος αιώνας, δεν μπορούν να κριθούν με όρους του εικοστού πρώτου και με τις κοινωνικές απαιτήσεις που σήμερα θεωρούνται δεδομένες. Αλλιώς θα καταδικάσεις την αθηναϊκή δημοκρατία ως δουλοκτητική και σεξιστική, χωρίς να λάβεις υπ’ όψιν ότι η ακτινοβολία που εξέπεμψε στους μεταγενέστερους οδήγησε και στην κατάργηση της δουλείας και στα ίσα πολιτικά δικαιώματα των δύο φύλων.
Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον κ. Μακρόν να εκλεγεί θριαμβευτικά. ΄Ισως επειδή κατ’ αυτόν τον τρόπο εξέφραζε τη συνείδηση του μέσου Ευρωπαίου προοδευτικού πολίτη, ο οποίος αντιμετωπίζει το αποικιοκρατικό παρελθόν ενοχικά. Τις προάλλες ο ίδιος Μακρόν, πρόεδρος πλέον, μίλησε για την «πολιτισμική πρόκληση» της Γαλλίας στη Δυτική Αφρική. Τα κράτη αδυνατούν να διαχειρισθούν τις υποθέσεις τους μόνα τους, ο υπερπληθυσμός είναι πρόβλημα και γενικά μίλησε σαν πολιτικός του καιρού που οι Γάλλοι βασάνιζαν τους Αφρικανούς μαθαίνοντάς τους την κλίση των ανωμάλων ρημάτων. Ρίγη διαπέρασαν τη συνείδηση των ίδιων προοδευτικών. Νόμισαν πως τα φαντάσματα της αποικιοκρατίας ξεσκόνισαν τα ρούχα τους, έβαψαν τα γαμψά τους νύχια και βγήκαν στους δρόμους, έγκυροι παρατηρητές, δε, των γαλλικών πραγμάτων απεφάνθησαν πως κατ’ αυτόν τον τρόπο ο κεντρώος πάνω - κάτω πρόεδρος κλείνει το μάτι στη Δεξιά. Χρειάζεται συμμάχους για να περάσει τους νέους εργασιακούς του νόμους το φθινόπωρο.
Μήπως όμως τα ζητήματα αυτά είναι πολύ σοβαρότερα από την πολιτική τους εκμετάλλευση; Και μήπως σ’ αυτά τα ζητήματα, και όχι στους εργασιακούς νόμους, αναδεικνύεται η ουσιαστική σύγκρουση από την οποία θα προκύψει και η πορεία της Ευρώπης;
Ναι, μπορεί η αποικιοκρατία να οδήγησε σε εγκλήματα, όμως όσο κι αν ψάξεις δεν πρόκειται να βρεις καμιά ιστορική περίοδο απαλλαγμένη από το κακό. Το ζήτημα είναι με ποιον τρόπο αποτιμάς την Ιστορία, και ποιο είναι το ισοζύγιο. Λαμβάνοντας πάντα υπ’ όψιν ότι οι αρχές του εικοστού αιώνα, ή ο δέκατος ένατος αιώνας, δεν μπορούν να κριθούν με όρους του εικοστού πρώτου και με τις κοινωνικές απαιτήσεις που σήμερα θεωρούνται δεδομένες. Αλλιώς θα καταδικάσεις την αθηναϊκή δημοκρατία ως δουλοκτητική και σεξιστική, χωρίς να λάβεις υπ’ όψιν ότι η ακτινοβολία που εξέπεμψε στους μεταγενέστερους οδήγησε και στην κατάργηση της δουλείας και στα ίσα πολιτικά δικαιώματα των δύο φύλων.
Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον κ. Μακρόν να εκλεγεί θριαμβευτικά. ΄Ισως επειδή κατ’ αυτόν τον τρόπο εξέφραζε τη συνείδηση του μέσου Ευρωπαίου προοδευτικού πολίτη, ο οποίος αντιμετωπίζει το αποικιοκρατικό παρελθόν ενοχικά. Τις προάλλες ο ίδιος Μακρόν, πρόεδρος πλέον, μίλησε για την «πολιτισμική πρόκληση» της Γαλλίας στη Δυτική Αφρική. Τα κράτη αδυνατούν να διαχειρισθούν τις υποθέσεις τους μόνα τους, ο υπερπληθυσμός είναι πρόβλημα και γενικά μίλησε σαν πολιτικός του καιρού που οι Γάλλοι βασάνιζαν τους Αφρικανούς μαθαίνοντάς τους την κλίση των ανωμάλων ρημάτων. Ρίγη διαπέρασαν τη συνείδηση των ίδιων προοδευτικών. Νόμισαν πως τα φαντάσματα της αποικιοκρατίας ξεσκόνισαν τα ρούχα τους, έβαψαν τα γαμψά τους νύχια και βγήκαν στους δρόμους, έγκυροι παρατηρητές, δε, των γαλλικών πραγμάτων απεφάνθησαν πως κατ’ αυτόν τον τρόπο ο κεντρώος πάνω - κάτω πρόεδρος κλείνει το μάτι στη Δεξιά. Χρειάζεται συμμάχους για να περάσει τους νέους εργασιακούς του νόμους το φθινόπωρο.
Μήπως όμως τα ζητήματα αυτά είναι πολύ σοβαρότερα από την πολιτική τους εκμετάλλευση; Και μήπως σ’ αυτά τα ζητήματα, και όχι στους εργασιακούς νόμους, αναδεικνύεται η ουσιαστική σύγκρουση από την οποία θα προκύψει και η πορεία της Ευρώπης;
Μα, για ποια Ευρώπη μιλάμε; Για την ήπειρο της ανοχής και της πολυπολιτισμικότητας, της ανεξιθρησκίας και της κατάργησης της θανατικής ποινής, της ισότητας των δύο φύλων και του γάμου για όλους; Για την Ευρώπη του πολιτισμικού σχετικισμού;
΄Εχω να σας αποκαλύψω μία είδηση, την οποία έχω διασταυρώσει και τριπλοεπιβεβαιώσει διότι αντιλαμβάνομαι πως είναι δύσκολο να την πιστέψετε. Η Ευρώπη δεν ήταν πάντα δημοκρατική και η Ευρώπη δεν ήταν πάντα πολιτικώς ορθή. Καλά, δεν χρειάζεται να διαρρηγνύετε τα ιμάτια της προοδευτικής σας συνείδησης. Κανείς δεν είναι τέλειος.
Εν έτει 2017, είναι το ευκολότερο πράγμα να δηλώνεις κατά της θανατικής ποινής. Δεν σου κοστίζει τίποτε. ΄Οταν όμως το δήλωνε ο Βίκτωρ Ουγκώ, ή ακόμη και το 1944, όταν ο Καμύ υπέγραψε την αίτηση χάριτος στον Μπραζιγιάκ, συνεργάτη των Γερμανών, δεν ήταν διόλου εύκολο. Χρειάζονταν θάρρος και συνείδηση. Ερώτηση κρίσεως: από πού αντλούσαν το θάρρος τους και τη συνείδησή τους ο Ουγκώ και ο Καμύ; Μήπως από τον πολιτισμό τον οποίον καλλιέργησαν και ο οποίος τους ανέδειξε; Τι θέλω να πω; Δεν υπάρχουν πολιτισμικά κεκτημένα. Τον πολιτισμό δεν τον κληρονομείς. Τον κατακτάς, όπως έλεγε και ο Μαλρό. Και το πρόβλημα της σημερινής Ευρώπης είναι ότι αντιμετωπίζει τον πολιτισμό της ως κεκτημένο. Και επειδή τον θεωρεί κεκτημένο, δεν καταβάλλει καμιά προσπάθεια για να τον κατακτήσει.
Η απολυταρχία της πολιτικής ορθότητας επιβάλλεται ως ιερό ταμπού. Οι ίδιοι που υποτίθεται πολέμησαν την εκκλησία έχουν ενεργοποιήσει τον σκοταδισμό της ενιαίας σκέψης. Και δεν μιλώ για τους φτηνούς επαγγελματίες που σε σέρνουν στα δικαστήρια αν τολμήσεις να αναρωτηθείς μήπως είναι θέμα πολιτισμικής διαφοράς το γεγονός ότι στο Ισλάμ δεν έχει καταργηθεί η θανατική ποινή. Μιλώ για τους καλοπροαίρετους, πλην όμως αφελείς προοδευτικούς, οι οποίοι επειδή έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με τον χριστιανισμό αρνούνται να τον αποδεχθούν ως στοιχείο της ευρωπαϊκής πολιτισμικής ταυτότητας. Γιατί η ανεξιθρησκία δημιουργήθηκε σε χριστιανικό περιβάλλον και όχι αλλού; Ερώτηση κρίσεως κι αυτή.
Υπάρχει μια προοδευτική αλαζονεία, η οποία θυμίζει τον βολταιρικό Καντίντ. Ο κόσμος μας είναι υπέροχος, είναι ο καλύτερος δυνατός. Δεν αντιλέγω. Γι’ αυτό και δεν θέλω ούτε να τον ανατρέψω ούτε να τον καταστρέψω. Ο Καμύ είχε ζήσει τον Β΄ Παγκόσμιο όταν έγραφε ότι το ζήτημα είναι πώς θα συντηρήσουμε τις αξίες του πολιτισμού μας. Είχε ζήσει τη φρίκη και βίωνε το προσωπικό του δράμα με τον πόλεμο στην Αλγερία. Για να το θέσω διαφορετικά: από την Ντοκουμέντα προτιμώ τον ΄Αγιο Πέτρο της Ρώμης και τον Γκόγια. Αυτά τα τελευταία, τουλάχιστον, δημιούργησαν τα πολιτισμικά μου αντισώματα. Με έμαθαν να βλέπω τον κόσμο και να τον σκέφτομαι.
Η προοδευτική αλαζονεία ισοδυναμεί με πολιτισμική αμνησία. Ασε το παρελθόν εκεί που βρίσκεται, στα αρχεία των ιστορικών, σου λένε. Ο δικός μας κόσμος δεν μοιάζει με κανέναν. Φτιάχνουμε τον καινούργιο άνθρωπο, ο οποίος θα μπορεί ακόμη και να διαλέγει το φύλο του. Μαθήματα διεμφυλικής ταυτότητας παρέδωσαν οι χωριάτες του δικού μας υπουργείου Παιδείας.
΄Ενας άνθρωπος χωρίς φύση, χωρίς μνήμη, πρώτη ύλη για την προοδευτική απολυταρχία.
Εν έτει 2017, είναι το ευκολότερο πράγμα να δηλώνεις κατά της θανατικής ποινής. Δεν σου κοστίζει τίποτε. ΄Οταν όμως το δήλωνε ο Βίκτωρ Ουγκώ, ή ακόμη και το 1944, όταν ο Καμύ υπέγραψε την αίτηση χάριτος στον Μπραζιγιάκ, συνεργάτη των Γερμανών, δεν ήταν διόλου εύκολο. Χρειάζονταν θάρρος και συνείδηση. Ερώτηση κρίσεως: από πού αντλούσαν το θάρρος τους και τη συνείδησή τους ο Ουγκώ και ο Καμύ; Μήπως από τον πολιτισμό τον οποίον καλλιέργησαν και ο οποίος τους ανέδειξε; Τι θέλω να πω; Δεν υπάρχουν πολιτισμικά κεκτημένα. Τον πολιτισμό δεν τον κληρονομείς. Τον κατακτάς, όπως έλεγε και ο Μαλρό. Και το πρόβλημα της σημερινής Ευρώπης είναι ότι αντιμετωπίζει τον πολιτισμό της ως κεκτημένο. Και επειδή τον θεωρεί κεκτημένο, δεν καταβάλλει καμιά προσπάθεια για να τον κατακτήσει.
Η απολυταρχία της πολιτικής ορθότητας επιβάλλεται ως ιερό ταμπού. Οι ίδιοι που υποτίθεται πολέμησαν την εκκλησία έχουν ενεργοποιήσει τον σκοταδισμό της ενιαίας σκέψης. Και δεν μιλώ για τους φτηνούς επαγγελματίες που σε σέρνουν στα δικαστήρια αν τολμήσεις να αναρωτηθείς μήπως είναι θέμα πολιτισμικής διαφοράς το γεγονός ότι στο Ισλάμ δεν έχει καταργηθεί η θανατική ποινή. Μιλώ για τους καλοπροαίρετους, πλην όμως αφελείς προοδευτικούς, οι οποίοι επειδή έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με τον χριστιανισμό αρνούνται να τον αποδεχθούν ως στοιχείο της ευρωπαϊκής πολιτισμικής ταυτότητας. Γιατί η ανεξιθρησκία δημιουργήθηκε σε χριστιανικό περιβάλλον και όχι αλλού; Ερώτηση κρίσεως κι αυτή.
Υπάρχει μια προοδευτική αλαζονεία, η οποία θυμίζει τον βολταιρικό Καντίντ. Ο κόσμος μας είναι υπέροχος, είναι ο καλύτερος δυνατός. Δεν αντιλέγω. Γι’ αυτό και δεν θέλω ούτε να τον ανατρέψω ούτε να τον καταστρέψω. Ο Καμύ είχε ζήσει τον Β΄ Παγκόσμιο όταν έγραφε ότι το ζήτημα είναι πώς θα συντηρήσουμε τις αξίες του πολιτισμού μας. Είχε ζήσει τη φρίκη και βίωνε το προσωπικό του δράμα με τον πόλεμο στην Αλγερία. Για να το θέσω διαφορετικά: από την Ντοκουμέντα προτιμώ τον ΄Αγιο Πέτρο της Ρώμης και τον Γκόγια. Αυτά τα τελευταία, τουλάχιστον, δημιούργησαν τα πολιτισμικά μου αντισώματα. Με έμαθαν να βλέπω τον κόσμο και να τον σκέφτομαι.
Η προοδευτική αλαζονεία ισοδυναμεί με πολιτισμική αμνησία. Ασε το παρελθόν εκεί που βρίσκεται, στα αρχεία των ιστορικών, σου λένε. Ο δικός μας κόσμος δεν μοιάζει με κανέναν. Φτιάχνουμε τον καινούργιο άνθρωπο, ο οποίος θα μπορεί ακόμη και να διαλέγει το φύλο του. Μαθήματα διεμφυλικής ταυτότητας παρέδωσαν οι χωριάτες του δικού μας υπουργείου Παιδείας.
΄Ενας άνθρωπος χωρίς φύση, χωρίς μνήμη, πρώτη ύλη για την προοδευτική απολυταρχία.
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.