Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ!

Σταυρούλα Φωτιάδου 

Όταν μιλάμε για προσευχή, εννοούμε την επίκληση που κάνουμε ως άνθρωποι στα θεία, σε ανώτερες δυνάμεις, σε κάτι που πιστεύουμε και θεωρούμε πως υπάρχει κάπου για να μας προστατεύει, να μας βοηθάει, να μας κάνει τα χατίρια, να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας για όλα τα υλικά κι άυλα της ύπαρξής μας.

Σε ό, τι κι αν πιστεύει ο καθένας, σε όποια θρησκεία ή δόγμα ή αντικείμενο, η προσευχή είναι αναπόσπαστο κομμάτι.

Εξαίρεση σε όλα αυτά αποτελούν αυτοί που δηλώνουν άθεοι ή που ασπάζονται τις επιστημονικές εξηγήσεις για τη δημιουργία του κόσμου, της ζωής κι όλων όσων κινούνται γύρω.

Κάνοντας μια μικρή παρένθεση να δηλώσω πως δεν έχω χειρότερο από ανθρώπους που δηλώνουν άθεοι και καλά, αλλά στην πρώτη δυσκολία επικαλούνται «τους ανωτέρω» ή που το εικονοστάσι στολίζει τη γωνία της κουζίνας ή η Βρεφοκρατούσα την παιδική κούνια του μωρού τους. Είσαι άθεος; Μαγκιά σου με χαρά σου αλλά όχι μια έτσι και την άλλη γιουβετσάκι. Κλείνει η παρένθεση καθώς το θέμα είναι από τη φύση του ανεξάντλητο.

Προσευχή, λοιπόν.

Έχετε αναρωτηθεί τι ζητούν και τι λένε οι άνθρωποι στις προσευχές τους; Από το πιο σημαντικό μέχρι το πιο ασήμαντο, από το πιο λογικό έως το πιο παράλογο. Κι όσο μεγαλώνουμε, τόσο αλλάζουν οι προσευχές μας γιατί αλλάζει ο τρόπος σκέψης, οι προτεραιότητες, μεγαλώνουν οι φόβοι και οι ευθύνες μας.

Κάπου χάνεται ο ρόλος της προσευχής. Ενώ, δηλαδή, όταν προσευχόμαστε το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να λέμε «ευχαριστώ» για ό, τι έχουμε, πέφτουμε κατευθείαν στο «ψητό», στο «πόσο θα ‘θελα».

Ένα μικρό παιδάκι θα χιλιοπαρακαλέσει τον όποιο Θεό να του χαρίσει παιχνίδια ή να το απαλλάξει από την τιμωρία της μαμάς του.

«Σε παρακαλώ, Θεούλη μου κάνε να βρει ο μπαμπάς μου λεφτά για να μου πάρει εκείνο το καταπληκτικό ποδήλατο» ή «ας μην καταλάβει η μαμά πως έσπασα το πιάτο γιατί ποιος την ακούει».

Όσο πιο αθώο το μυαλό, τόσο πιο αθώα κι η προσευχή. Υπάρχουν σαφώς και περιπτώσεις παιδιών που μπαίνοντας από νωρίς στα βάσανα παρακαλούν για την υγεία των γονιών τους ή για κάτι άλλο εξίσου σημαντικό.

Μεγαλώνοντας οι προσευχές αποκτούν λίγο πιο πικάντικο τόνο και τα παρακάλια αφορούν και τα γκομενικά του καθένα.

«Κάνε, Θεέ μου, να με πάρει τηλέφωνο» ή «Αχ, αχ, αχ ας είναι εκεί όταν περάσω».

Αργότερα τα παρακάλια στρέφονται σε καλούς μισθούς, εύκολα πτυχία και ξέφρενες διακοπές. Περνώντας το στάδιο αυτό και φτάνοντας κανείς σε πιο ώριμες ηλικίες, οι προσευχές γίνονται πιο ουσιαστικές.

«Να ‘χουν υγεία όσοι αγαπάω» ή «Μακάρι να ‘χα και να μοίραζα».

Το σίγουρο είναι ένα: Η προσευχή είναι από τις πιο προσωπικές υποθέσεις του καθένα. Κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να έχει τα πιστεύω του, αρκεί να μη δημιουργούν προβλήματα και να μη βλάπτουν τους άλλους.

Δεν έχει σημασία ο τρόπος που γίνεται. Κάποιοι σηκώνουν τα χέρια στον ουρανό, άλλοι τα σταυρώνουν κάτω από το σαγόνι, άλλοι πέφτουν στα γόνατα, άλλοι την κάνουν μόνο σε εξωτερικούς χώρους. Όπως δεν έχει και καμία σημασία το όνομα στο οποίο απευθύνεται η προσευχή.

Ό,τι έχει σαν κέντρο την αγάπη, την αλληλεγγύη, τη συμπαράσταση, την ελευθερία και τη γαλήνη είναι άξιο να λέγεται «Θεός».

Πηγή: http://www.mindthetrap.gr