ΠΟΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ;

Γιάννης Παντελάκης, μέλος του Πανελληνίου Συμβουλίου της ''κοινωνίας αξιών’''

Το ερώτημα: «σε ποιο κόσμο θέλουμε να ζούμε», αποτελεί ίσως το κορυφαίο θεμελιώδες ιδεολογικό ζήτημα, το οποίο μάλιστα πολύ εύστοχα, έχει επανατοποθετήσει στην δημόσια συζήτηση η “κοινωνία αξιών”, σε ένα εξαιρετικό πολιτικό μανιφέστο, πυξίδα της πολιτικής της στρατηγικής.

Με βάση λοιπόν αυτή τη παρατήρηση, σαφώς και μπορούμε να οραματιστούμε έναν κόσμο που διαρκώς θα αυξάνει τις ατομικές, τις κοινωνικές και φυσικές δυνατότητες, που εξασφαλίζει σε κάθε άνθρωπο μια ζωή με νόημα. Έναν κόσμο, που δεν θα κυριαρχεί ο διχασμός, ο εκδικητισμός, το δόγμα του: «ο θάνατος σου (με κάθε τρόπο) η ζωή μου».

Σαφώς και όλα τούτα, για την εποχή που ζούμε, μπορεί να ακούγονται ουτοπικά. Και θα συμφωνήσω. Μόνο όμως, αν πάρουμε σαν δεδομένο, πως δεν θα προσπαθήσουμε (τουλάχιστον) να αλλάξουμε την κατάσταση. Πως αλλάζει όμως αυτή η κατάσταση; Το δεύτερο ερώτημα. Αλλάζοντας πρώτα τους εαυτούς μας. Τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν το αλλάξουμε.

Ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει σκουπίδι στους δρόμους, αν πρώτα, δεν πάψει να υπάρχει η εγκεφαλική αδυναμία, αυτών που ανοίγουν το παράθυρο και πετούν απέξω από τσιγάρο μέχρι σακούλα με σκουπίδια.

Ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει απάτη και κλεψιά, αν δεν πάψει να υπάρχει συγκάλυψη, αδιαφορία, ίσως και συμβιβασμός. Μα το σημαντικότερο. Ποτέ δεν θα υπάρχει πολιτισμένο περιβάλλον, αν δεν υπάρχει πολιτισμένος νους.

Όλα όμως, περιστρέφονται γύρω, από το πώς βλέπουμε την πολιτική δράση και αντίληψη. Φεύγοντας μακριά, από τις παλιές ιδεολογίες. Οι οποίες, έφτασαν, όχι να διατηρήσουν τις αρχές τους, αλλά να νοθευτούν και πλήρως, ώστε να μπορέσουν να κρατηθούν στο πολιτικό στήριγμα, σαν πρωταγωνιστές μιας κακοστημένης παράστασης.

Πόσο λυπηρό είναι, να βλέπεις, να προσπαθεί ένα σάπιο κομματικό σύστημα, να παραμείνει στο πλατό, με κάθε τρόπο, ώστε να μην χαθούν τα κεκτημένα. Οι πελάτες. Το σύστημα που τους έκανε πάμπλουτους, ακόμη και αν πατούσαν στην διαδρομή τους αυτή, πάνω σε «πτώματα»;

Πόσο τραγικό είναι για την μετεξέλιξη τους (αν μπορεί να υφίσταται ακόμη τέτοια) η χώρα να υποφέρει, να βρίσκεται στο χειρότερο στάδιο και εκείνοι να νοιάζονται για το πόσους δήμους θα «βάζουν» γαλάζιους, πράσινους, κόκκινους ή ροζ;

Όχι φυσικά για να μπορέσουν να αναπτύξουν τις πόλεις, τις οποίες ζητούν να αναλάβουν, δίνοντας χρίσμα στους εκάστοτε συνδυασμούς. Απλά για να έχουν τον έλεγχο κάθε τοπικής κοινωνίας και να μπορούν αργότερα να την κάνουν να «χορεύει» στους ρυθμούς που αυτοί θα της παίζουν. Είναι η κατάλληλη στιγμή, ώστε να υπάρξει πλήρης ιδεολογική αναθεώρηση. Με στόχο μια νέα πολιτική αντίληψη, που αναγκαστικά, θα φέρει και νέα πολιτική πράξη.