Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ!

του Αλέξανδρου Ντερπούλη

Είναι άραγε «κόλαση οι άλλοι» ή η κόλαση βρίσκεται μέσα μας; Όλο και πιο πολύ πιστεύω πως έχουμε φτάσει στο σημείο να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τους άλλους παρά για τον ίδιο μας τον εαυτό. Έχουμε άποψη για όλους και για όλα, όχι όμως για μας τους ίδιους. Είτε από διάθεση μετριοφροσύνης περισσότερο ή ευγένειας, είτε για να μην μας πουν εγωπαθείς, εγωιστές και εγωκεντρικούς. Δείχνουμε πως αγαπάμε τους άλλους ή να φαίνεται πως τους αγαπάμε, έχοντας πάντα αφετηρία εκκίνησης αυτού του συναισθήματος, τους άλλους και όχι εμάς.

Και αναρωτιέμαι: πώς θα “ανθίσουμε” αν δεν το φροντίσουμε εμείς και όχι περιμένοντας κάποιον άλλον να μας βάλει “λίπασμα”; Πώς θα μας αγαπήσουν οι άλλοι και πώς πραγματικά θα αγαπήσουμε εμείς τους άλλους, αν δεν αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας;

Εξάλλου στην ίδια εγωιστική προτροπή καταλήγει και ο Χριστιανισμός, αυτή η τόσο... αλτρουιστική θρησκεία: “Αγάπα τον πλησίον ως σεαυτόν”, που σημαίνει ότι πρώτα πρέπει να έχεις αγαπήσει τον εαυτό σου και μετά τον πλησίον σου. Και δεν το λέω με καμιά διάθεση θρησκοληψίας ή θεοφοβίας. Το λέω γιατί αντιλαμβάνομαι ότι η θρησκεία – η κάθε θρησκεία - έχει λειτουργήσει καταλυτικά πάνω μας σε όλους τους τομείς της ζωής μας, με έμμεσους κυρίως τρόπους και πρακτικές, που μας μαθαίνουν από την παιδική μας ηλικία και αναπαράγουμε ασυνείδητα σε κάθε στιγμή της ζωής μας, είτε τελικά πιστεύουμε στα Θεία είτε όχι!

Πότε και πώς, όμως, μπορεί να λάμψει ένας άνθρωπος; Ποιες εσωτερικές διεργασίες συντελούνται γι’ αυτό τον σκοπό, που μοιάζει να είναι σχεδόν επιτακτικός;

Ξέρεις, λοιπόν, πότε θα λάμψεις;

Όταν αφήσεις τη σκέψη σου να ταξιδέψει σε χώρες που ποτέ δεν φαντάστηκες ότι υπάρχουν και θα τις αρμενίσεις ανάλαφρα σαν αερικό, θα τις απολαύσεις αργά σαν μελωδία και σαν δροσερό νερό στο κατακαλόκαιρο.

Όταν θα αγγίξεις αυτό που τόσο καιρό σου αντιστεκόταν και θα υπερβείς αυτό που τόσο καιρό θεωρούσες ανυπέρβλητο. Όταν θα νιώσεις ό,τι αρνιόσουν πεισματικά, ό,τι έθαβες για να μην πονέσεις. Όταν γευτείς την ελευθερία που σου έχει χαρισθεί και που υβριστικά φυλακίζεις μέσα σου. Όταν αρχίζεις να ξεχειλίζεις και να χύνεσαι παντού γύρω αδιάκριτα, απροκάλυπτα και προκλητικά, κάνοντας τους άλλους να πεθαίνουν από έκπληξη.

Όταν εναποθέσεις τις ελπίδες σου σε ένα χρυσόψαρο, που τελείως συνειδητά έριξες στα βρώμικα νερά ενός ποταμού, με την αγωνία να βγει στην ανοικτή θάλασσα και ενάντια σε όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις να τα καταφέρει... κι ας πεθάνει ακαριαία, από το φόβο του άγνωστου και του απέραντου!

Όταν θα γυρίσεις πίσω σου και δεν γίνεις στήλη άλατος. Όταν θα καταφέρεις να μιλάς και τα πάντα να σιωπούν, είτε γιατί μαγεύτηκαν, είτε γιατί λυπήθηκαν, είτε γιατί ενθουσιάστηκαν, είτε γιατί σε μίσησαν θανάσιμα, είτε γιατί θεώρησαν αυτά που είπες ως ανάξια λόγου. Σε άκουσαν όμως και αυτό είναι μια νίκη σου!

Ξέρεις πότε θα λάμψεις;

Όταν καταλάβεις πως όλα τα φώτα του σύμπαντος φωτίζουν εσένα, όλοι οι πλανήτες κινούνται γύρω από εσένα, ότι εσύ είσαι το κέντρο του κόσμου και κανείς άλλος!