ΜΗ ΔΙΝΕΙΣ ΡΑΚΕΝΔΥΤΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ. Η ΠΟΡΤΑ ΕΚΛΕΙΣΕ!

Της Κέλλυς Μπόζα

Κοιτάω το ρολόι…
Με το τικ-τακ των δεικτών συγχρονίζονται και οι παλμοί της καρδιάς μου.
Ξέρω.. πρέπει να φύγεις. Είναι ώρα. Ίσως και να μην ήρθες ποτέ.
Πάντοτε με το σώμα σου εδώ και το μυαλό σου να σεργιανίζει αλλού.Ποτέ δεν έμαθα που. Ποτέ δεν ρώτησα που.

Μέσα μου ήξερα.
Δανεική παρουσία και ταξίδι μετ΄επιστροφής.
Έξω κρύο, μα το βλέμμα σου πιο ψυχρό μου πάγωνε κάθε κύτταρο του οργανισμού μου.
Δεν χρειάζονται λέξεις ντυμένες με φθηνές, ρακένδυτες δικαιολογίες.
Σιωπή…σιωπή αντάξια του κενού που αφήνεις.
Δεν θα κλάψω,λένε πως κλαίνε όσοι στο βάθος ελπίζουν.
Εγώ δεν ελπίζω πια.
Δεν μου επιτρέπω να ονειροβατώ και να βρεθώ ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί ενός έρωτα που δεν γεννήθηκε ποτέ.
Απ’ την αρχή ήξερα ότι ο θόρυβος της πόρτας που κλείνεις πίσω σου θα ‘ρθει σύντομα.
Έβλεπες σχοινιά να σε δένουν,που δεν ήταν παρά μόνο ξέφτια μιας μάταιης προσπάθειας να σε πλησιάσω.
Ήθελα να σε αγκαλιάσω κι όμως έβλεπα ότι πνιγόσουν.
Κάτι σε είχε κλείσει στα δεσμά του και έκανες πίσω.
Μισός εδώ.. μισός εκεί..
Σε ένα ”εκεί” που σε έκανε να υψώνεις τοίχος που μου έκρυβε τον ήλιο.Δεν ζήτησα τίποτα.
Δεν είχες να δώσεις τίποτα.
Μόνο στιγμές με ημερομηνία λήξης.
Άδικο το μονόπλευρο..δίκαιο το τέλος.
Εγώ λοιπόν σου ζητώ μόνο ένα!
Μην γυρίσεις πίσω το κεφάλι να κοιτάξεις την ώρα που κλείνεις την πόρτα.
Ούτε εγώ θα σε κοιτώ να φεύγεις,παρά μόνο την σκιά σου που θα μικραίνει στον τοίχο.
Η πόρτα έκλεισε και μαζί με αυτήν κλείσαμε και την υπόθεση μας.

Πηγή: http://www.anapnoes.gr