ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ!

Κουφόβραση ανελέητη,

αεράκι πουθενά σπλαχνικό.

Κανείς στο δρόμο, ψυχή:

και ο Κανένας περπατά.

Δεν είναι αύρα που τα φύλλα σαλεύει,

μήτε αγρίμι που κρυμμένο αλυχτά·

μονάχα ψίθυροι, αχνοί και φευγαλέοι,

που τον τραβούν στο ξέστρατο ολοένα.

Τι δρόμος άραγε αυτός;

Πού οδηγεί το μονοπάτι;

Αόρατοι οι διαβάτες του,

με μάτι αδιάκριτο κοιτούν.

Οι ιστορίες τους απ’ όλους ξεχασμένες:

για ήρωες αφανείς σπαράζουν στη σιωπή,

που κάπου χάθηκαν και μάτι δεν τους πήρε,

κι Αυτός μονάχα τα μυστικά τους έμαθε.

Μα χάνεται αξάφνου ο δρόμος:

κίτρινα φύλλα κρύβουν το μονοπάτι

και οι ψίθυροι, φλίαρα που μιλούσαν,

στο άγνωστο μισέψαν πάλι.

Κι αυτός ο Κανένας, που πλανήθηκε μακριά,

σ’ αλαφροΐσκιωτα πατώντας μονοπάτια,

τη μνήμη καθώς βρίσκει ακριβή του

για ήρωες και όνειρα, αλίμονο, ξεχνά.

Πηγή: https://www.vaggelisiosifidis.gr