Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη //
Χρόνε σταμάτησε έστω και για λίγο
Χρόνε σταμάτησε έστω και για λίγο.
Μέσα στις φλέβες μου σε αισθάνομαι, το σώμα μου πολιορκείς.
Σε βλέπω παντού ακόμα και ανθρώπινη όψη δεν έχεις. Βρίσκεται το σημάδι σου ακόμα και πάνω στο τραπέζι, στο χαμόγελο ενός μωρού, σε ένα λουλούδι που μαράθηκε.
Όλα σταματάνε, μόνο εσύ αδιάκοπα κυλάς. Γιατί μας το κάνεις αυτό, τόσο αμείλικτος σε εμάς που εκλιπαρούμε λίγο για την αργοπορία σου.
Και τον εχθρό μου να παρακαλούσα να σταματήσει για λίγα λεπτά, θα έμενε στάσιμος μέχρι να αναρρώσω. Εσύ δε σταματάς ποτέ, παίρνεις τη νιότη που φαντάζει ατελείωτη και την κάνεις μία βιαστική διαδρομή, μία σταλιά δρόμο.
Χρόνε σταμάτησε έστω για λίγο.
Θέλω να ζήσω περισσότερα, να μυρίσω περισσότερα, να αισθανθώ περισσότερα. Και δε θέλω η σκιά σου να με φοβίζει, να μου λέει πως είσαι εκεί και τρέχεις τις στιγμές που ξεχνιέμαι και όλα τα αφήνω για πιο μετά.
Προσπαθούμε να μας χωρέσουμε μέσα στους κανόνες σου, να υπάρξουμε με βάση τις επιθυμίες σου. Και υπομένουμε στωικά τις αλλαγές που μας φέρνεις, το γέρασμα της όψης και τη γοητεία που χάνεται.
Συμβιβαζόμαστε με τους όρους σου, προσπαθούμε να αντέξουμε το πέρας της ζωής στο οποίο μας φέρνεις πιο κοντά με κάθε μέρα που περνάς.
Δεν μπορείς να σταματήσεις για λίγο, να μας κάνεις τη χάρη να μην τρέχεις. Τι φοβάσαι, μήπως δεν πάρεις το χρυσό μετάλλιο; Εμείς τρέχουμε όλοι στην αρένα σου…
Ω χρόνε, κάνε και μία παύση. Λίγες ώρες κόλλησε στο ρολόι και μην προχωρήσεις. Μη μας έχεις στην αγωνία να σε προλαβαίνουμε συνέχεια και να αισθανόμαστε πως δε σε φτάνουμε ποτέ..
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.