ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ 44 ΧΡΟΝΙΑ!

Παντελής Καψής

Υπάρχει μια στιχομυθία που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στην τηλεόραση μεταξύ του αριστερού δημοσιογράφου και του αριστερού υπουργού, με θέμα τα αυθαίρετα στο Μάτι. Ο δημοσιογράφος ρωτά για την διαδικασία νομιμοποίησης τους και ο υπουργός, ναι φυσικά ο Σπίρτζης, εξηγεί όλο υπερηφάνεια, πόσο έχει απλοποιηθεί. 
Αυτό βλέπετε είναι το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα έχει πει όλα. Για την ακρίβεια έχει επικροτήσει όλες τις παθογένειες τις οποίες τώρα καταγγέλλει. Και μπορεί ο Τσίπρας να είναι 44 ετών και να θέλει να μην έχει καμία ευθύνη, η πραγματικότητα όμως είναι ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν επιφανές μέλος του συστήματος. Τόσο επιφανές που είναι το μοναδικό κόμμα του οποίου ο αρχηγός, συνταξιοδοτηθείς πολιτικά, έγινε πρόεδρος ΠΑΕ.

Το ζήτημα φυσικά δεν είναι ο επιμερισμός της ευθύνης. Ούτε δικαιώνει τα υπόλοιπα κόμματα η αναξιοπιστία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η ευθύνη τους, η ευθύνη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ για την κρίση είναι δεδομένη και ασφαλώς πολύ μεγαλύτερη από αυτήν της αριστεράς. Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι πώς θα μπορέσουμε ρεαλιστικά να ξεπεράσουμε αυτές τις παθογένειες. Κι αν πήραμε ένα μάθημα από αυτή την αριστερή περιπέτεια της χώρας είναι ότι οι διακηρύξεις καλών προθέσεων και τα μεγάλα λόγια δεν μπορούν ποτέ να υποκαταστήσουν την ανάγκη σωστά σχεδιασμένων πολιτικών.

Τα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν χωρίς αμφιβολία τα καλύτερα στην ιστορία της χώρας. Φτάσαμε σε πρωτοφανή επίπεδα ευημερίας, όλοι οι δείκτες κατέτασσαν και κατατάσσουν την χώρα ανάμεσα στις πλουσιότερες του κόσμου. Όμως το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε αδύναμο να αντιμετωπίσει τις πιέσεις από ομάδες συμφερόντων που αργά αλλά σταθερά κατέλαβαν το κράτος σε όλα τα επίπεδα. Από τα πιο ψηλά, με την διανομή της πίτας των έργων και των προμηθειών ανάλογα με τις διασυνδέσεις, ως τα πιο χαμηλά, με την εκτεταμένη διαφθορά, απότοκο της οποίας ήταν και τα αυθαίρετα στο Μάτι. Έτσι το λαϊκό και το προοδευτικό κατέληξε να είναι η αναπαραγωγή της παθογένειας, η υποχώρηση σε κάθε είδους διεκδικήσεις χωρίς καμία πρόβλεψη γι αυτό που θα ονομάζαμε δημόσιο συμφέρον. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το πρόγραμμα σταθεροποίησης το επεξεργάστηκε η τρόικα. Κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός δεν ήταν διατεθειμένος να συγκρουστεί με αυτούς στους οποίους θεωρεί ότι χρωστά την εκλογή του- είτε πρόκειται για ισχυρούς παράγοντες είτε για ισχυρές ομάδες πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμπεριφέρθηκε διαφορετικά. Αντιθέτως πρόσθεσε στο σύστημα έναν πρωτοφανή κυνισμό που έχει την ρίζα του την σταλινική βεβαιότητα ότι έχουν εκ των προτέρων δίκιο. Και φυσικά την ανικανότητα διαχείρισης, όχι μόνο λόγω απειρίας αλλά και επειδή το κριτήριο επιλογής των στελεχών δεν είναι οι πραγματικές τους επιδόσεις αλλά η αριστερή κατάρτιση, δηλαδή η ιδεοληψία. Η τραγωδία στο Μάτι πιστοποίησε και τα δύο. Και την ανικανότητα και τον κυνισμό.

Πηγή: https://www.reader.gr