ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ. ΣΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΟΜΩΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;

Γράφει ο Παναγιώτης Μητρόπουλος-Κοινωνιολόγος

«Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα» μας λένε μια ζωή και δεν έχουν άδικο. Όντως πολλοί, αν όχι όλοι μας, είτε έχουμε σταθεί σε κάποιον φίλο μας σε μία δύσκολη στιγμή είτε κάποιος άλλος το έχει κάνει για εμάς.

Ομολογουμένως, είναι μεγάλη παρηγοριά να έχεις δίπλα σου φιλικά πρόσωπα όταν αντιμετωπίζεις μια δοκιμασία στη ζωή σου.Σε οπλίζει με δύναμη,θάρρος καθώς και μία αίσθηση, πολλές φορές ανεκδήλωτη, ότι δεν είσαι μόνος, είσαι κομμάτι μιας παρέας ατόμων που σε δέχεται, με άλλα λόγια είσαι αρεστός.

Ωραία όλα αυτά, και είναι όντως πολύ ουσιώδη συναισθήματα, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο δοκιμασίες. Ούτε οι φίλοι μας εμφανίζονται μόνο σε μια άσχημη στιγμή. Υπάρχουν στη ζωή μας, την επηρεάζουν σε καθημερινή βάση και παίρνουν μέρος σε πολλές εμπειρίες μας. Μαζί τους μοιραζόμαστε καλές και κακές στιγμές και η ανταπόκριση τους φαίνεται και στις δύο περιπτώσεις.

Γιατί άραγε έχουμε παραγκωνίσει το ρόλο του «φίλου» στις ωραίες μας στιγμές; Όλοι μας δε θελήσαμε κάποτε να μοιραστούμε μια χαρμόσυνη είδηση η μια σημαντική εξέλιξη στη ζωή μας, με κάποιον κοντινό μας φίλο; Τι πιο όμορφο από το να βλέπεις ένα ειλικρινές χαμόγελο απέναντί σου να χαίρεται το ίδιο με σένα για κάτι που απλά αφορά εσένα;

Αν το σκεφτεί κανείς, στις πιο χαρούμενες και ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας περιστοιχιζόμαστε από φίλους. Διότι, ακριβώς, έχουμε την ίδια ανάγκη,αν όχι μεγαλύτερη, να μοιραστούμε αυτές τις στιγμές όσο και τις κακές. Πράγματι,ίσως η ανάγκη να βρισκόμαστε ανάμεσα σε φίλους όταν μας συμβαίνει κάτι όμορφο είναι μεγαλύτερη, αφού η θετική τους ενέργεια εμπλουτίζει την ήδη υπάρχουσα δική μας και δίνει την αίσθηση ότι η συγκεκριμένη στιγμή αποκτά ένα βαθύτερο νόημα αλλά και μεγαλύτερη διάρκεια.

Παρόλα αυτά, ανακύπτει ένα ζήτημα που δεν του έχει δοθεί η απαραίτητη προσοχή και σημασία.Τα ευχάριστα συναισθήματα,η ανιδιοτελής αγάπη προς ένα πρόσωπο,η πραγματική και ουσιαστική έκφραση χαράς στη «χαρά του άλλου», είναι συναισθήματα τόσο πηγαία και αυθόρμητα που είναι πολύ δύσκολο να τα προσποιηθεί κανείς.

Όσο και να θέλει κάποιος να δείξει ότι είναι χαρούμενος, αν δεν είναι πραγματικά, δεν μπορεί να το καταφέρει σε απόλυτο βαθμό.Αυτό συμβαίνει διότι τη στιγμή εκείνη αναδύονται συναισθήματα, όπως η ζήλια, ο φθόνος, η ιδιοτέλεια κ.α, που σαν αρπακτικά που δεν χάνουν την ευκαιρία τους να παρουσιαστούν, σπεύδουν να μας θυμίσουν πως εμείς δεν έχουμε κάποιο ουσιαστικό κέρδος αλλά και να τροφοδοτήσουν λίγο ακόμα το απέραντο «εγώ» μας.

Αυτό το «εγώ», λοιπόν, δε χαίρεται εύκολα με την επιτυχία ή την ευτυχία του άλλου γιατί σ’αυτήν την περίπτωση χρειάζεται να «δώσει». Να δώσει χαρά, γέλιο, αγάπη, συντροφικότητα, αφοσίωση. Μα αυτό έχει μάθει μονάχα να «παίρνει». Όταν δίνει γίνεται ευάλωτο και ανασφαλές, φοβάται και οι καλές του προθέσεις σύντομα χάνονται και κάνει τα πάντα για να κάτσει και πάλι στο θρόνο του.

Γι’αυτό, ένα ειλικρινές χαμόγελο, μια αγκαλιά που θα σου πει ”μπράβο”, η ανιδιοτελής αγάπη, είναι συναισθήματα ανεκτίμητα, γιατί ακριβώς ξεπερνούν τα εμπόδια που βάζει ο κατώτερος εαυτός μας και βγαίνουν στην επιφάνεια για να εκφραστούν μονάχα απέναντι σε έναν αληθινό φίλο.

Πηγή Στη Χόβολη

Read more: http://enallaktikidrasi.com