ERGO SUM!

Κωνσταντίνος Τσίμας

Μία από τις βασικές “υποχρεώσεις” των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα σήμερα είναι να αποδεικνύουν ότι (υπάρχει λόγος να) εξακολουθούν να υπάρχουν. Ακούγεται αστείο αλλά είναι μάλλον σύμπτωμα της αρρωστημένης κατάστασης του όλου πολιτικού σκηνικού. Και, βεβαίως, εξαιρετικά λυπηρό. Αφορά δε όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου. Μάλιστα, όσο πιο υψηλά ποσοστά έχει πετύχει το κόμμα στην ιστορική πορεία του, τόσο μεγαλύτερη η προσπάθεια που καταβάλλεται. Κάποιοι θεωρούν ότι το κενό της ανυπαρξίας τους στο πολιτικό στερέωμα είναι δυσαναπλήρωτο. Κούνια που τους κούναγε.

Η Νέα Δημοκρατία διανύει εσχάτως την πολύ “βολική” διαδικασία επιλογής νέου αρχηγού. Βολική, διότι της παρέχονται αναρίθμητες ευκαιρίες να παριστάνει τον ζωντανό πολιτικό οργανισμό. Υποψήφιοι αρχηγοί, έντονος δημόσιος διάλογος, εφορευτικές επιτροπές που συνεδριάζουν, αποφασίζουν και ξε-αποφασίζουν, υποστηρικτές εντός και εκτός οργάνων, κρυφοί ή λαλίστατοι, δηλώσεις στα σόσιαλ και στα ΜΜΕ, παραπολιτικά, φημολογίες και τερατολογίες. Όλα συνθέτουν ένα πλέγμα δράσεων και αντιδράσεων που ξεγελά τελικά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να πιστεύουν ότι το κόμμα ζει και προετοιμάζεται για την “επόμενη μέρα” και ότι αυτοί (οι πολίτες-οπαδοί) θα συνδράμουν ενεργά, ψηφίζοντας στις εσωκομματικές εκλογές, ώστε να επιτευχθεί αυτό ακριβώς.

Στην πραγματικότητα, το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ένα πτώμα σε τυμπανιαία κατάσταση. Δεν διαφέρει ως προς αυτό το χαρακτηριστικό από τα υπόλοιπα κόμματα της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, όπου το παλιό εξαϋλώνεται χωρίς ακόμα το καινούργιο να έχει αποκτήσει την πολιτική υπόσταση που θα του επιτρέψει να σαρώσει τα σκουπίδια και να εγκαινιάσει τη νέα περίοδο. Για να γίνει αυτό θα χρειαστεί να περιμένουμε την εκκωφαντική έκρηξη που θα διαλύσει τον τελευταίο μεγάλο της “παλιάς φρουράς,” αυτόν που συμπυκνώνει μουσειακά σχεδόν όλες τις κακές πρακτικές και όλες τις παθολογίες της μεταπολιτευτικής εποχής, δηλαδή τον ΣυΡιζΑ. Ο ΣυΡιζΑ μοιάζει να φτιάχθηκε και να εκτοξεύτηκε τόσο ψηλά ώστε να μη μείνει οποιαδήποτε αμφιβολία σε κανέναν ότι το πλήρες πολιτικό φάσμα έφτασε να δομείται από τα ίδια ακριβώς σαθρά υλικά, είναι εμποτισμένο με τις ίδιες δηλητηριώδεις για τους πολίτες ιδέες και λειτουργεί με τον ολόιδιο τρόπο υπέρ του κοινού για το πολιτικό προσωπικό σκοπού: την διατήρηση των προνομίων ―αυτών και των προστατευομένων τους- εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και της χώρας.

Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν αρκετοί, τα συμφέροντα των οποίων τους οδηγούν να την περιφέρουν, ως άλλο πτώμα σε Τρελλό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνι, επιδιώκοντας απλά να προβάλλουν μία ψευδαίσθηση ζωής. Η πραγματικότητα τους κοροϊδεύει πλέον κατάμουτρα. Και οι τέσσερεις υποψήφιοι αρχηγοί λες και είναι διαλεγμένοι για να υπογράψουν την “ληξιαρχική πράξη θανάτου” του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος της (πάλαι ποτέ) “Δεξιάς”. Είναι δε τόσο οφθαλμοφανές το γεγονός στους μη ενεπλεκομένους στις κομματικές διαδικασίες που εύλογα προκύπτει η απορία: “Μα τι κάθονται και μαλώνουν αφού ο καθένας διεκδικεί μιαν άλλη Νέα Δημοκρατία - ας πάρει ο καθένας το κομματάκι του και άει στο καλό!” Αυτό σημαίνει φυσικά ότι ο όποιος νικητής (διότι θα προκύψει κάποιος νικητής) δεν θα αντανακλά την μαζική βούληση των μελών και φίλων του κόμματος, αλλά τις κρυφές και φανερές κινήσεις των διαμορφωτών του αποτελέσματος, του Ιερατείου. Διότι, απλούστατα, αν πραγματικά υπήρχε τέτοια μαζική βούληση υπέρ ενός των υποψηφίων στην λεγόμενη Βάση, η Νέα Δημοκρατία θα ήταν ήδη ένα άλλο κόμμα.

Σε μια περίοδο ολοκληρωτικής και μεγάλης κρίσης η οποία συνταράσσει την κοινωνία, την οικονομία και το πολιτικό περιβάλλον, είναι αδιανόητο τα πολιτικά κόμματα να αρνούνται να αρθρώσουν μετασχηματιστικό λόγο· να σχεδιάσουν προγράμματα και θέσεις που ν’ ανταποκρίνονται στην συνεχώς μεταλλασόμενη κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα· να εμμένουν σε “ιδρυτικές διακηρύξεις” παρελθόντων αιώνων· να στηρίζονται σε πολιτικό προσωπικό με το βλέμμα στο (ένδοξο, έστω) παρελθόν ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με οράματα περιορισμένου ορίζοντα λόγω κληροδοτημάτων ή εξαρτήσεων. Όλα τα σημερινά κόμματα είναι καταδικασμένα, τα περισσότερα δε είναι ήδη νεκρά. Και δεν προβλέπεται Δευτέρα Παρουσία.

Πηγή: reporter.gr