ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

Και μια παλιά παροιμία λέει: "ο ζηλιάρης αδυνατίζει, γιατί ο γείτονάς του είναι παχύς". Και μια δεύτερη λέει: "όποιος τα ξένα ποθυμά και τα δικά του χάνει". Και μια τρίτη: "της γειτόνισσας τα αυγά πάντα είναι πιο μεγάλα".

Η ζήλια, ένα συναίσθημα αρκετά δυνατό που δεν επιτρέπει σε όποιον την αισθάνεται να ησυχάσει.
Αν κάποιος ζηλεύει, συνήθως ζηλεύει για όλα σε όλους. Δεν υπάρχει διαχωρισμός δημιουργικής και όχι ζήλιας. Άλλο είναι να θαυμάζουμε ένα έργο ή μια πράξη και να απορούμε πώς δεν το σκεφτήκαμε πρώτοι και άλλο είναι να φθονούμε από ζήλια και ίσως να φθάνουμε και στο σημείο να εκφραζόμαστε αρνητικά για αυτά. Η ζήλια τρώει τα σωθικά του ατόμου. Δεν τον αφήνει να συνειδητοποιήσει την δική του ικανότητα. Θεωρεί τότε ότι είναι αδικημένος και ότι όλοι του χρωστάνε. Επίσης ότι όλοι θέλουν το κακό του και πως κάποια πράγματα γίνονται σκόπιμα. Επιδιώκει δε να αρπάξει από το μερίδιο των συνανθρώπων του το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος. Και σε περίπτωση που αυτό το άτομο είναι συγγενείς ή φίλος, μας επηρεάζει κάποιες φορές σε τέτοιο βαθμό ώστε να μας παρασύρει σε πράξεις ξένες προς τον χαρακτήρα μας.

Λοιπόν η ζήλια είναι ένα σκουλίκι, που κατατρώει τον εσωτερικό μας κόσμο. Και όσο βρίσκει τροφή τόσο γιγαντώνεται. Πώς θα απαλλαγούμε από αυτήν; Αν δεν πρόκειται για παθογένεια, γιατί υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις, καλό θα είναι να κοιτάζουμε τα του οίκου μας. Να σκύψουμε το κεφάλι μας ειλικρινά στα δικά μας θέματα και να ασχοληθούμε με ότι μας αναλογεί μέσα στο δικό μας σπίτι, στη δική μας δουλειά, στα δικά μας πρόσωπα. Προσπαθώντας να μην αρπαζόμαστε από την ληγούρα μας για το ξένο, προσπαθώντας να μην διεκδικούμε του γείτονα. Γιατί η ζήλια έχει και αυτό το χαρακτηριστικό: της κατοχής!

Αντίθετα με τους συνανθρώπους μας που κοιτάζουν τη δουλειά τους και τα του οίκου τους και είναι σαφώς περισσότερο πλήρεις συναισθηματικά, ο ζηλόφθονος άνθρωπος θα νοιώθει πάντα ένα κενό. Το κενό αυτό δύσκολα μπορεί να γεμίσει την ψυχή του γιατί συνεχώς διασπάται από την ζηλοφθονία του. Μένει ανικανοποίητος και με απορίες. Θεωρεί ότι έχει αδικηθεί από τη ζωή και ζηλεύει την ευτυχία των συνανθρώπων του.

Άβολη και τοξική κατάσταση θα έλεγα. Σαν να μας αρμέγουν από την ευτυχία μας. Σαν να μας κοιτούν με μισό μάτι. Όμως εμείς, σαν ολοκληρωμένοι και σθεναροί άνθρωποι που ήμαστε, απομακρύνουμε τους ζηλόφθονος ανθρώπους από τη ζωή μας. Προσπαθούμε να μην προκαλούμε πόνο στον συνάνθρωπο και προχωράμε μπροστά, έχοντας πίστη στις ικανότητές μας και στις επιλογές μας. Και γιατί κανείς δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν ακολουθούμε τον δρόμο που χαράξαμε.

*Πολιτικός Επιστήμων