Η ΟΔΥΝΗ ΤΟΥ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΥ!

Ελένη Μαυρογονάτου

Μέσα μου ξεσπάει αντάρα.

Θυμώνουν οι άνεμοι που δεν τους άφησα να σε γνωρίσουν. 

Με οδηγό κουφάρια αστερισμών, πλοηγώ σε πέλαγος αχαρτογράφητο 

-μη μ’ αφήνεις στην οδύνη του ανεκπλήρωτου.

Σε ονειρεύομαι να γέρνεις πάνω μου με μάτια ανοιχτά, 

σαν κελιά ηδονής, που για μια νύχτα πήραν άφεση.

Είπα, δική μου αυτή η στιγμή και με ονομάτισες αγάπη, 

στον φάκελο που έκλεισες υφαίνοντας λόγια κι αφές 

και σφράγισες στάζοντας τη φλόγα απ' τα αναφιλητά σου.

Αμάρτησα. Όταν το σώμα σου έγινε αψίδα για να χτίσω 

τον τρούλο της υποταγής μου. 

Αμάρτησα. Όταν σε συλλογίστηκα κατά μόνας, 

ενώ έξω λυσσομανούσε η άβυσσος σκοτεινή κι αγέρωχη. 

Και έπλυνα τα χέρια μου στο καθαρτήριο των φιλιών σου.

Εγώ που προσπέρασα τους κατακλυσμούς 

για να γίνω η αιώνια παρουσία σου, 

η ηχώ του κύματος, 

η ωραία άνοιξη που εναποθέτει 

τους τρυφερούς κάλυκες των λουλουδιών στα μαλλιά σου. 

Εγώ ιχνηλάτης σε σώμα ανεξερεύνητο, 

εγώ τυμβωρύχος σε σώμα λεηλατημένο.

© Ελένη Μαυρογονάτου - τυπωθήτω

Πηγή: προσωπικό facebook