"ΕΛΕΓΕΙΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ"!

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ 1792-1869 (ΠΟΙΗΤΗΣ)

Ελεγείο μοναχικό του Ανδρέα Κάλβου

Λησμονημένος ταξιδευτής.

Οδοιπορώντας μες από νύχτες κι ασάλευτους ποταμούς

Ήρθες το φλογερό ξημέρωμα, που τ’ άναψαν

Μες στου χειμώνα την καρδιά εντάφια περιστέρια.

Πικρός κ’ αλύγιστος.

Μιλούσες μια γλώσσα κατάστικτη σαν τα σπασμένα μάρμαρα

Και δεν φορούσες παρά μονάχα μαύρα, το πένθος της μοναξιάς.

Αγνάντευες ψηλά τα ηώα κάγκελα και πήδαγε η καρδιά σου

Από κορφή σε κορυφή, από ένα βουνόν εις άλλο

Και γύρευε να πλήξει με κλαγγή γενναίου πουλιού τα σύγνεφα.

Καστάλιε κύκνε.

Μοναχικέ κι απρόσιτε μες στην κλειστή σου θλίψη,

Ποια οδύνη σού έσκαφτε το στήθος και τόκανε να ηχεί,

Όχι σαν ήχος λυπημένου αυλού, σαν πτερωτή βροντή.

(Θανάσιμε τοξότη, που σκοπεύεις μ’ εύστοχον χείρα.

Εραστή του καθαρού γαλάζιου και του ψηλού γκρεμού.

Άσε ν’ αγγίξω την καμπύλη σου σαν ένας βέβηλος

Κι ας μου καούν τα δάχτυλα κ’ η γλώσσα ας μου κοπεί.)

Δεν ήσουνα για να πατάς στη γη.

Να τριγυρνάς ήσουν μ’ αετούς και λέοντες στους κήπους των Πιερίδων

Εκεί που φέγγει ερατεινή η πρώτη αρχή της μέρας

Και που καπνός δεν έθλιψε ποτέ το γαλάζιο των αιθέρων.

Και να χτυπάς και να συντρίβεις μίαν προς μίαν της λύρας τις χορδές όλες

Και να ξυπνάει η Μούσα η Αρετή μες απ’ την κλίνη των ανέμων,

Αμάργαρη κι ολόγυμνη, και να σε παίρνει απάνω

Μέσα εις το χάος αμέτρητο των ουρανίων ερήμων.

***

Μυρτιά φέρνω και κλαδιά κυπαρίσσου.

Μα πού να βρω τον ίσκιο σου, την ταπεινή σου οθόνη,

Που σφιχτοκλεί της στάχτης σου εις ξένην γην τον ύπνο.

Ίσως να την επήρε ένας βοριάς και να την έχει γκόλφι,

Ίσως να την επήρε πίσω η γη σε πέτρινο κρεββάτι

Κάτω από τα ήσυχα, παγωμένα, πτερά της βαθιάς νύχτας,

Να μην ακούει τ’ αφρίζοντα ποτήρια μες σε καπνούς και φλόγας,

Τον βίαιο άνεμο που χτυπά και σχίζει τα παράθυρα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Γ. Θέμελη Ποιήματα I (1969)

Πηγή: https://giorgosthemelis.wordpress.com