ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Δήμητρα Τσεπεντζή*

Κωπηλατώ τη βάρκα μου στο πέλαγο των ονείρων μου.
Οξύνονται οι αισθήσεις μου να αφουγκραστώ τη σιωπή...
Αφαιρώ τους τόνους των στεναγμών μου να μην ακουστούν.
Αποκεφαλίζω τα θέλω μου για να μην επαναστατούν.
Κόβω τα φτερά των επιθυμιών μου για να μένουν εδώ.
Φοβάμαι... 

Απέραντη θάλασσα η ζωή, με τρομάζει!
Φοβάμαι τις ατσάλινες μάσκες στις ψυχές των ανθρώπων...
Στον δικό μου κόσμο οι ήχοι γίνονται βροχή.
Ξεπλένουν τους βρόμικους δρόμους...
Προσπαθώ να κρατήσω μακριά τους εφιάλτες.
Ναυαγισμένα «θέλω» σε ψυχές ξερονήσια!
Σ' ένα ξέφωτο της ύπαρξης συναντώ τα μυστικά μου βήματα.
Χρόνους πολλούς τα ψάχνω, πέντε μπροστά, τέσσερα πίσω,
αγκομαχούν -τι κόσμος!- να διαβούν το μονοπάτι της πραγματικότητας.
Εδώ οι ήχοι γίνονται βροντές. 
Ταράζουν τους ονειροπαρμένους...
Φοβάμαι... 
Κύματα βουνά του κόσμου τα πάθη με πονούν!
Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να μπορέσω να ξεφύγω
από τη φυλακή του εαυτού μου... 
μια βάρκα ναυλώνω…
Η εικόνα σου, στάμπα νωπή στην καρδιά μου,
πλάθει ευτυχία…
Ονειρεύομαι ταξίδι στον έρωτα…
Σαλπάρω μαζί σου. Κουπί εσύ κι εγώ κουπί!
Στην αγκαλιά της σκέψης σου άγκυρα ρίχνω,
τυλίγομαι στο βλέμμα σου και ηρεμώ.
Δεν φοβάμαι πια... 
Μπουνάτσα η ζωή στο λιμάνι σου!

* Διευθύντρια 2ου Δημοτικού Σχολείου Ζευγολατιού, Γραμματέας Σωματείου Λόγου και Τέχνης <<ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ>>