ΠΟΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΧΕΙ ΞΟΔΕΥΤΕΙ ΣΕ ΣΚΟΡΠΙΑ ΛΟΓΙΑ, ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΑΣΙΕΣ;

Σκέφτομαι πόσος χρόνος έχει ξοδευτεί σε σκόρπια λόγια, σκέψεις και εικασίες.

Για μας, για τον αγαπημένο-η μας, για τη δουλειά, για φίλους, για αγνώστους, για όσα φανταστήκαμε οτι θα γίνουν και δεν έγιναν. Για όλες τις προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν ή εκπληρώθηκαν αλλά όχι όπως θα περιμέναμε. Για όλα τα μπαμ που κάναμε και δεν άξιζαν.
Για όλο το χρόνο που ξοδέψαμε σε λόγια που δεν έγιναν αντιληπτά, για όλα τα “likes” που περιμέναμε να πάρουμε στην διαδιακτυακή επικοινωνία ή την πραγματική, καθημερινή. Για όλα όσα μας έπνιξαν και αφεθήκαμε στον πάτο.

Για όσους μας πρόδωσαν και επιμείναμε να αποζητούμε τον γυρισμό τους στη σχέση ή την φιλία αλλά και την συνεργασία ακόμα κι όταν δεν θέλαμε να τους ξαναδούμε. Κι όλα αυτά περιμένοντας πίσω από το γυαλί ενός Iphone, ενός υπολογιστή..

Κυρίως όμως για εκείνες τις ατέλειωτες ώρες που ξοδέψαμε “πίσω από την εικόνα”, για όσα μοιραστήκαμε με αλήθεια και πήραμε αδιαφορία ή ψέμα. Για εκείνες τις στιγμές που αποζητήσαμε την συντροφιά, την επιβεβαίωση, το κλέψιμο των στιγμών των άλλων και μιας εικονικής ευτυχίας που νομίσαμε πως όλοι οι άλλοι κατέχουν εκτός από μας. Που ακόμα κι αν γνωρίζουμε το “παιχνίδι των media” εξακολουθούμε να παραμυθιαζόμαστε από αυτό. Να επιμένουμε στην “εικόνα” και όχι στην ουσία.

Πώς όλοι κάτι φοβούνται, κάτι έχουν χάσει και κάτι ονειρεύονται. Πώς δεν έχουν περάσει όλοι πόνο, δυσκολία και δεν έχουν δώσει ταχύτητα στον αγώνα της ζωής. Πως ο μόνος αγώνας που έχουν δώσει είναι που ξυπνάνε και κοιμούνται με την εικόνα που θέλουν να φτιάξουν. Στον ατέρμονο αγώνα της υποκρισίας, του δηθενισμού, της ματαιοδοξίας και της κενότητας μέσα τους και γύρω τους.

Δεν ανήκεις εκεί ούτε εσύ ούτε κι εγώ που για κάποιον σημαντικό λόγο έχουμε δει τα πολλά πρόσωπα της ζωής. Των βουνών που έχουμε ανέβει... Που έχουμε ζήσει την ηρεμία μετά την καταιγίδα... Που έχουμε δει το φως μετά από το σκοτάδι... Που έχουμε περάσει από τη φωτιά και καταφέρνουμε να χαμογελάμε ακόμα...

Τίποτα από αυτήν την “ψεύτικη και υποδουλωμένη” πραγματικότητα δεν έχει αξία.

Αξία εχει μόνο ό,τι βιώνεται αληθινά, όχι πίσω από οθόνες ή εικασίες. Από μια φωτογραφία ή μια στιγμή ευτυχισμένη. Η ευτυχία ή η δυστυχία-και οι δυο όψεις ενός νομίσματος-βιώνεται δεν αποτυπώνεται. Την ζεις δεν την επιδεικνύεις. Δεν έχεις ανάγκη να την διατυμπανίσεις. Την κρατάς μέσα σου φυλαχτό γιατί ξέρεις πως μπορεί και να πέσει από την άλλη το κέρμα και να βρεθείς και πάλι από κάτω. Και ξέρεις πως έχει μεγάλη αξία γιατί αν το κέρμα έπεφτε από την μια πλευρά μόνο δεν θα μπορούσες ποτέ να εκτιμήσεις και την άλλη.

Πάντα αντίφαση στη ζωή και πάντα πληρότητα στο τέλος.

Γι' αυτό σου λέω, χαμένες οι ώρες και οι θλιμμένες σκέψεις για όλα όσα αποτυπώνονται μέσα σε μια απλή εικόνα.

Μια εικόνα χίλιες σκέψεις κι όχι λέξεις.. Κράτα αυτό απόψε..

όπως λένε:

“Όταν σου λέω κάτι

μην κοιτάς εμένα που στο λέω

άκου αυτό που λέγεται

γιατί αυτό είναι που έχει ή δεν έχει αξία

Μην εγκλωβίζεσαι στη μορφή – ασήμαντη είναι.”

Πηγή: http://enallaktikidrasi.com