Είναι αυτή η αίσθηση… σα να είσαι στο κέντρο μιας θύελλας και να νοιώθεις τους ανέμους να σε χτυπούν βίαια κι ασταμάτητα, σα να θέλουν να σε εξαφανίσουν, και ξαφνικά σταματούν. Κι εσύ μένεις και κοιτάς ό,τι απέμεινε, ό,τι δε ξερίζωσε ο αέρας.
Βλέπεις γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι στα πήρε όλα… ό,τι ήταν γύρω σου το ξερίζωσε με τη λυσσαλέα δύναμή του δίχως να σκεφτεί τι άξιζε να μείνει και τι όχι… τα εξαφάνισε όλα… Και τελικά, κάτι υπάρχει που να μην έκλεψε από αυτόν εδώ τον τόπο… Σου άφησε τη καρδιά σου με όλο το βάρος των συναισθημάτων που κουβαλάς, με όλες τις στιγμές που μπορείς να θυμηθείς και να γελάσεις ή να κλάψεις… Σου άφησε τη δύναμη του συναισθήματος γιατί είναι δική σου. Όση δύναμη και να έχει, κι όσα κι αν ξεριζώσει δε μπορεί ποτέ να σου πάρει αυτά που νοιώθεις, αυτά που πιστεύεις, αυτά που σκέφτεσαι…
Και σκέφτεσαι ανθρώπους που ακολούθησαν τον βίαιο αυτόν άνεμο κι έφυγαν. Κι εσύ δε πρόλαβες να τους πεις «αντίο». Δε πρόλαβες να τους κοιτάξεις για τελευταία φορά και να χορτάσεις τη μορφή τους. Άτομα που ίσως δε ξαναδείς ποτέ, όσο κι αν έχεις αυτή την τρελή αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Κι ακόμα νοιώθεις, ακόμα αισθάνεσαι τα πιο δυνατά συναισθήματα, κι ας μην είναι πια εδώ. Εσύ ακόμα παλεύεις με την τρικυμία μέσα σου, εσύ ακόμα περνάς από τα ίδια μέρη και κοιτάς ελπίζοντας βαθιά μέσα σου ότι θα βρίσκονται εκεί, ενώ ξέρεις ότι αυτό δε μπορεί να είναι αλήθεια.
Ακόμα βγαίνεις τις ώρες που περνούσαν απ΄έξω, ίσως να φταίει η δύναμη της συνήθειας. Ίσως πάλι να είναι αυτή η τρελή, ψεύτικη- αληθινή ελπίδα, ή απλώς η καταπιεσμένη επιθυμία να είναι αλήθεια, που τρυπώνει μέσα σου και καίει τα σωθικά σου. Και σε κάνει να θες να τρέξεις μόλις συνειδητοποιείς ότι όσο κι αν ελπίζεις, κι επιθυμείς, εκείνοι έφυγαν…Έφυγαν, κι εσύ δε πρόλαβες με ένα βλέμμα να τους πεις «αντίο», κι ας μη το έβλεπαν, ας μη το άκουγαν. Όμως ξέρεις, ξέρεις πως κάθε βράδυ θα τους ονειρεύεσαι, και δε θα ξεχάσεις εκείνη την πρώτη και την τελευταία φορά που τους είδες. Ίσως η τελευταία φορά να ήταν μετά από χρόνια και να είχαν αλλάξει, αλλά είναι ακόμα οι ίδιοι, αυτοί που αγαπάς και που σκέφτεσαι. Το πρώτο και το τελευταίο ρίγος. Τα πρώτα και τα τελευταία κύματα ενέργειας που εξέπεμψαν. Κι εσύ συνεχίζεις να τα αισθάνεσαι από μακριά, και κάθε βράδυ στα όνειρά σου να τους λες αντίο, σκορπίζοντας χίλια ραγισμένα τριαντάφυλλα. Και γράμματα που ποτέ δε θα διαβάσουν να τους γράφεις…
Πηγή:behindtherain.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.