ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ!

Της Ρίνας Σερέτη*

Πόσες είναι οι σιωπές μου που ακροβατούν στο κενό, πόσες ερινύες σφραγίστηκαν από τα χείλη μου να μην απελευθερωθούν; Είναι οι τύψεις που με στοιχειώνουν να μην ξέρεις πώς αισθάνομαι γιατί κι εσύ σωπαίνεις ακόμη! Ξανά και ξανά χτυπώ την πόρτα στη στοργή μα εκείνη τραβά τις κουρτίνες στο παράθυρο μόνο για να σε κρυφοκοιτάζω.
Αποφασίζω να μιλήσω τώρα που όταν νυχτώνει, το σκοτάδι μου θυμίζει πως δεν είσαι εδώ. Είναι η σιωπή της νύχτας που σου φέρνει θόρυβο στο μυαλό. Είναι η φασαρία της απουσίας σου σύντροφός μου και το σώμα σου μακριά μου.

Να κρατήσεις στην αγκαλιά σου θες αυτόν που θα σου δίνει την αλήθεια του για οξυγόνο και να δακρύσεις και μόνο επειδή θα σου φυλάξει το δάκρυ μην κυλίσει και πονέσει. Ναι αυτός είσαι εσύ για εμένα! Περπατώ συνεχώς στο δρόμο που συντροφεύει τις ψυχές στο φως. Στην διαδρομή σου στη ζωή έχεις κοινή πορεία με κάποιον, κοινές εμπειρίες, τις ίδιες ηλιαχτίδες να φωτίζουν τις ζωές και κάποια στιγμή αυτά χάνονται!

Δεν φοβάμαι την απώλεια. Δεν φοβάμαι τη δική σου…. Αντίθετα όταν σου συμβεί μία φορά γνωρίζεις πως μόνο έτσι διαρκεί το για πάντα. Συλλαβίζεις την σιωπή σου σε τρίτο πρόσωπο κι ο αέρας με μιας αλαφρώνει! Δεν είσαι εσύ, μεταμορφώνεσαι σε εκείνον και κρατάς αποστάσεις όπως κι εκείνος από την δική σου καρδιά, μήπως εξηγήσεις τα γιατί. Κι όμως, είναι η φορά που δεν θέλω να ρωτήσω γιατί, είναι η φορά που γνωρίζω το γιατί κι ας θες να μου το κρύβεις… Σου επιτρέπω για λίγο ακόμη να με κρατάς μέσα σου μα τόσο προστατευμένα! Να αρνείσαι πεισματικά να μοιραστείς αλήθειες που φωτίζουν στης καρδιάς τα μονοπάτια και ξέρω πως φόβος δεν είναι.

Είναι ο τρόπος που επιλέγεις να κοιτάζεις εσύ κατάματα στο φως. Έχεις καταφέρει να μην τυφλώνεσαι. Όταν δέχεσαι πως το φως είναι εκεί για να σε διδάξει ταπεινότητα, ταπεινότητα θα διδαχθείς, δίχως να αισθάνεσαι την αναγκαιότητα να μου μιλήσεις…Αν πιστεύεις πως το φως είναι εκεί για να σε τυφλώσει, μόνο ως αντίπαλός μπορεί να επιβιώσεις. Κι έχω τόση ανάγκη να με δεις ταπεινό σου σύμμαχο. Εσύ ζωγραφίζεις τις σκέψεις σου σαν βήματα που έγιναν στην άμμο για να σβηστούν μεμιάς από το κύμα κάνεις να μην τις νιώσει. Τα νοήματα περνούν χωρίς να εξηγήσεις, χωρίς να χαράξεις διαδρομές στα μάτια μου κι ας κλαίω στο σκοτάδι για εσένα.

Είναι που η σκέψη σου με γεμίζει γαλήνη, είναι που η ασφάλεια με συντροφεύει κι ας μην μου κρατάς το χέρι όσο θα ήθελα. Θες να διατηρείς ακόμη απόσταση από την καρδιά μου και διαλέγεις να φιμώνεις τα λόγια της δικής σου καρδιάς. Θαρρείς πιστεύεις πως θέλω να στην πικράνω. Και να ρωτήσω γιατί, δεν θα μου απαντήσεις…

Περιμένω, προσπαθώ να πιαστώ από κάπου που θα θες εσύ να ακουμπήσεις, να ξαποστάσεις, να γίνει φωλιά να φυλάξεις την καρδιά σου από το κακό. Εκεί θέλω να βρεθώ, μαζί σου να ανατείλω τις σκιές, τους φόβους μου, να τα εξαφανίσει ο ήλιος. Να αρχινίσεις να μιλάς την γλώσσα που έχεις κρατήσει για τους λίγους, τους κώδικες που έχεις μόνο για εκείνη που θα αγγίξει όπως εσύ αντέχεις την καρδιά σου! Περιμένω καρτερικά να γίνω η στιγμή σου που θα ναι και δική μου, δεν θα έχει χρόνο, λεπτοδείκτες, θα έχει μόνο άγγιγμα, βλέμμα και ανάσα στον ίδιο ρυθμό…

* Συγγραφέας

Πηγή: http://enallaktikidrasi.com